του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα
Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Μετά από 15 χρόνια συνδικαλιστικής περιήγησης, 24 χρόνια γάμου και 27 χρόνια ως ελεύθερος επαγγελματίας κατέληξα: να ντύνομαι στη "μπουτίκ μπαμπάς & μαμά", να τρώω αΛΛπό το "μάρκετ πεθερός & πεθερά" και να σας "πολεμώ" με το πληκτρολόγιο μου".
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου ημερολογιακά πέρασε, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα έπος δεν πρέπει να τιμάται μόνο μία ημέρα, αλλά κάθε ημέρα, κάθε στιγμή.
Τα χρόνια περνάνε, μεγαλώνουμε, αλλά ακόμη ηχούν στα αυτιά, τα λόγια του πατέρα μου.
Αγόρι μου, μην ξεχνάς ότι ο εύκολος δρόμος, συνήθως δεν είναι ο καλύτερος.
Έτσι και εγώ σήμερα φίλοι μου, επέλεξα να μην ακολουθήσω τον εύκολο δρόμο, που θα ήταν η απλή περιγραφή των ιστορικών γεγονότων, τα περισσότερα από τα οποία γνωρίζουμε, αλλά επέλεξα να ακολουθήσω τον δύσκολο δρόμο, που είναι, να μιλήσω στην ψυχή σας, στην ψυχή των γονιών μου, στην ψυχή των παιδιών μας, … στην αδούλωτη ψυχή των προγόνων μου!
Πηγαίνοντας 80 χρόνια και πλέον πίσω, είναι προφανές, ότι τα στρατιωτικά επιτελεία, του λεγόμενου άξονα, θα είχανε καταστρώσει σχέδια, για το πώς θα εισβάλλουν στην πατρίδα μας, σχέδια τα οποία στο τέλος αποτύχανε, διότι δεν είχε ληφθεί υπόψιν, ένας σοβαρός παράγοντας.
Η ψυχή του Έλληνα, που αιώνες τώρα παραμένει αδούλωτη και «γεννά ξαφνιάσματα της φύσης», όπως αναφέρει ο Πυθαγόρας στους στίχους του τραγουδιού, «γυναίκες ηπειρώτισσες».
Και βέβαια δεν μισούμε τους Ιταλούς και την Ιταλία, τους Γερμανούς και τη Γερμανία και βέβαια δεν μισούμε τους Τούρκους και την Τουρκία και βέβαια σεβόμαστε όλους τους λαούς και τους αγώνες τους, αλλά ταυτόχρονα, πρέπει και οφείλουμε, να γνωρίζουμε την ιστορία μας, για να μην αναγκαστούμε κάποτε εμείς ή τα παιδιά μας, να μιλάμε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας!
Εάν ξεχάσουμε τον αγώνα των προγόνων μας για εθνική αξιοπρέπεια, εάν αφήσουμε να ξεθωριάσει η ιστορία μας, κάτι τέτοιο δυστυχώς επιδιώκεται από τα εθνομηδενιστικά απορρίμματα, τότε η εξαφάνιση της πατρίδας μας, είναι θέμα χρόνου!
Πρέπει ανά πάσα στιγμή να είμαστε ενημερωμένοι και έτοιμοι, διότι φίλοι μου, ο Χίτλερ δυστυχώς, είχε πληροφορήσει την ανθρωπότητα για τα ανθρωποθυσιαστικά του σχέδια, μέσα από το βιβλίο του, ο Αγών μου.
Με σαφήνεια είχε πληροφορήσει για την κατάργηση της δημοκρατίας, την επιβολή δικτατορίας, για το φυλετικό μίσος που έτρεφε, για την εξόντωση των Εβραίων, για την κυριαρχία της «ανώτερης φυλής».
Εάν τότε ο κόσμος ήταν έτοιμος και γνώστης ιστορικών στοιχείων, δεν θα μιλούσαμε σήμερα για τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δεν θα ακούγαμε τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας, να περιγράφουν πως τα καμιόνια ξεφορτώνανε στην Καισαριανή, τους μελλοθανάτους!
28η Οκτωβρίου 1940.
Μια επέτειος, ένας θρύλος, μια μνήμη κι ένα χρέος.
28η Οκτωβρίου 1940.
Η στιγμή που ο Έλληνας πρωθυπουργός απαντά με ένα ΟΧΙ, στον Ιταλό πρέσβη, ένα ΟΧΙ, που είτε μας αρέσει, είτε όχι, το είπε ο Ιωάννης Μεταξάς.
Εάν φίλοι μου εκείνο το βράδυ, ο Μεταξάς έλεγε ναι, τότε το πρωί όταν θα ξυπνούσαν οι παππούδες μας και οι πατεράδες, έξω από την πόρτα του σπιτιού τους θα αντικρύζανε τους Ιταλούς.
Ο πρωθυπουργός της χώρας, ο δικτάτορας Μεταξάς, είπε το όχι και επειδή δεν ήταν γέννημα θρέμμα των καταλήψεων και του φραπέ, δεν έτρεφε αυταπάτες, για αυτό είχε φροντίσει να ετοιμάσει, όσο ήταν εφικτό την πατρίδα.
Ήταν προφανές ότι μετά τη βύθιση της φρεγάτας Έλλης, θα οδηγείτο και η πατρίδα μας στον πόλεμο. Μόνο ένας ηλίθιος με αυταπάτες δεν θα το καταλάβαινε.
Ευτυχώς για εμάς, η πατρίδα δεν είχε τότε, τόσο πολλούς ηλίθιους μαζεμένους.
Τους έχουμε τώρα!
Ο Μεταξάς φίλοι μου, είπε όχι και το πήρε ο Ελληνικός λαός και φωνάζοντας αέρα στα βουνά της Πίνδου, το μετέτρεψε σε ΟΧΙ και το έστειλε να ακουστεί στα πέρατα της γης!
Δεν πολέμησε στα χιονισμένα βουνά, ο Μεταξάς, αλλά ο απλός Έλληνας κουρελής.
Φίλες και φίλοι,
Το ΟΧΙ, είναι ένα απίστευτο κατόρθωμα της ενότητας, της αποφασιστικότητας, του ηρωισμού των Ελλήνων.
Αιώνια θα συμβολίζει τον αγώνα ενάντια στην αδικία, τον αγώνα για ελευθερία, για ανθρώπινα δικαιώματα!
Είναι καθήκον μας να μην ξεχάσουμε τις θυσίες των προγόνων μας, να μην ξεχάσουμε ότι για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι κάποιοι χάσανε τα πόδια τους, τα χέρια τους, είναι οι ανάπηροι πολέμου, κάποιοι χάσανε τη ζωή τους, τα παιδιά τους, τα αδέλφια τους, είναι οι ήρωες πολέμου!
Η πατρίδα τότε δεν είχε καγιέν, αλλά γαιδούρια, δεν είχε πλούτο, αλλά φτώχεια, πείνα.
Δεν είχε εξοχικά και Μύκονο, αλλά είχε αρχές, πίστη σε αξίες, πίστη σε ιδανικά.
Τότε οι νέοι, καβαλήσανε τα βαγόνια και γελώντας πήγανε σε πόλεμο.
Τώρα ο νέος δεν γελά, αλλά κλαίει, διότι δεν του "κάθεται" το μοντέλο της οθόνης του υπολογιστή και επιβάλλεται να καπνίσει και χόρτο για να ξεχάσει τον πόνο του!
Τότε, ο νέος έκλαιγε γιατί ήταν ξυπόλητος, τώρα κλαίει γιατί δεν του παίρνει ο μπαμπάς γόβα στιλέτο!
Τότε, ο νέος έκλαιγε γιατί δεν είχε βιβλία, τώρα γελάει που τα καταστρέφει!
Εκείνα τα χρόνια φίλοι μου, η πατρίδα είχε γυναίκες Ηπειρώτισσες ,που μέσα στα χιόνια κουβαλούσανε οβίδες.
Είχε κόρες, γριές, κυράδες, που ήτανε φωτιά μες στους βοριάδες.
Είχε γυναίκες, ξαφνιάσματα της φύσης!
Τώρα, έχει γυναίκες που οδύρονται, γιατί πρέπει να κόψουνε τα μαλλιά, στο νέξτ τοπ μόντελ, έχει γυναίκες που κλαίνε, διότι δεν πέτυχε το σοτάρισμα του βοδιού, με το σιρόπι από μοσχάρι!
Εκείνα τα χρόνια φίλοι μου, η πατρίδα είχε της λευτεριάς μανάδες, τώρα έχουμε της γελοιότητας μαμάδες!
Τότε η μάνα έκλαιγε που έχασε το παλικάρι της και ο πατέρας έλεγε, έπεσε για την πατρίδα!
Τώρα η μάνα ουρλιάζει, γιατί έπεσε κόκκινο κρασί στο φόρεμά της, μάρκας "φούφουτος" και ο ηλίθιος της λέει μην ανησυχείς, θα σου πάρω άλλο!
Τότε η μάνα έκλαιγε, γιατί δεν πρόλαβε να πλέξει κάλτσες, τώρα στενοχωριέται που της χάλασε το εξτέσιον για το μαλλί και δεν θα είναι ωραία στη σέλφι!
Τότε ο πατέρας φρόντιζε το ζώο για να μπορέσει να ανέβει στα βουνά, τώρα φροντίζει το διθέσιο μερσεντές, το οποίο και να χαλάσει δεν πειράζει, θα πάρουμε άλλο!
Τότε οι γονείς μας προσπαθούσανε να ξεφύγουνε από τη φτώχεια με όπλα, τη δίψα για γνώση, με μόχθο και ρούχα καθαρά και άσημα.
Τώρα προσπαθούμε να ανελιχθούμε με όπλα την πονηριά, τη γνωριμία και ρούχα βρώμικα, αλλά φιρμάτα!
Οι πατεράδες μας τότε τα καταφέρανε, διότι γνωρίζανε την εθνική κληρονομιά τους και μπορούσανε να τη σηκώσουνε.
Εμείς που δεν τη γνωρίζουμε και δεν μπορούμε καν να την δούμε, επειδή έχουμε τυφλωθεί από την αφθονία των υλικών αγαθών, είμαστε καταδικασμένοι να σερνόμαστε μέσα στο ψέμα και τη λάσπη.
Οι πρόγονοί μας πετύχανε θριάμβους, διότι δεν πιστεύανε σε πολιτισμό που σκοτώνει τη ζωή, αλλά σε πολιτισμό που διατηρεί τη ζωή (ακούς πάπα της Ορθοδοξίας!).
ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940!
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ!
