Γράφει η
Νανά Παπαϊωάννου
φιλόλογος-λογοτέχνις
“...Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε, ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλον, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβουλιάζαμε ίσαμε το γόνατο...”
Το τελεσίγραφο του φασίστα Μουσολίνι προς τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας, Ιωάννη Μεταξά, απαιτούσε “γην και ύδωρ”, ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, δηλαδή, την απρόσκοπτη διέλευση του ιταλικού στρατού, από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, με τη σύμμαχό τους Αλβανία, και την κατάληψη στρατηγικών σημείων, εντός της χώρας μας. Και η απάντηση εκ μέρους του Ελληνικού λαού εκείνο το μνημειώδες και βροντερό “ΟΧΙ!”, για τα τότε ιστορικά δεδομένα της Ευρώπης.
Δεν πέρασε μισός αιώνας από τους ηρωικούς αγώνες των προγόνων μας, οι οποίοι όρθωσαν, θαρραλέα, το ανάστημά τους, με μια ψυχή, μια ιαχή “ΑΕΡΑ!!!”, απέναντι στις σιδηρόφρακτες ορδές του φασισμού και μετέπειτα του Ναζισμού, κι ο Νεοέλληνας βρέθηκε να τυρβάζει, αμήχανα, προς κάθε τι που απαξιώνει πατροπαράδοτους θεσμούς, αξίες και ιδανικά. Λησμόνησε πως τα χώματα που πατά είναι ποτισμένα με το αίμα των εκατοντάδων-χιλιάδων, ηρωικώς, αγωνισαμένων και πεσόντων υπέρ πίστεως και Πατρίδος. Ένας ήταν ο ιερός σκοπός, τότε, την κρίσιμη στιγμή, που απειλούνταν η ακεραιότητα και η Ελευθερία της πατρίδας, να αγωνιστούν πάση θυσία, παλεύοντας με τις άγριες καιρικές συνθήκες, τις αντίξοες καταστάσεις, απέναντι σ’ έναν υπερδύναμο εχθρό, τέλεια εξοπλισμένο και καλά τροφοδοτημένο. Σύνθημά τους: “ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ!”, κατά την αρχέγονη προγονική ρήση.
“...Τότες χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε βγαίνανε όνειρα...”. Όμως το όνειρο της Ελευθερίας πρόβαλε, μακρυά στον ορίζοντα, γι αυτούς τους γενναίους οραματιστές , τους τολμηρούς και άφοβους, που ξάγρυπνοι, μέρες και νύχτες, πεινασμένοι, διψασμένοι, λαβωμένοι και παράλυτοι από τα κρυοπαγήματα, πολεμούσαν σαν λιοντάρια, δίνοντας ένα δυνατό ράπισμα στις παρειές του κομπορρήμονα, φασίστα Μουσολίνι και του αιμοσταγή Χίτλερ. “Στο εξής πρέπει να λέμε όχι ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες” (Ουίνστον Τσώρτσιλ).
Γιατί αγαπούσαν την Πατρίδα, αγωνίζονταν για την τιμή και την Ελευθερία της, για τα ιερά και τα όσια. Πίστευαν πως η Παντάνασσα, Μεγαλόχαρή μας Παναγία θα ήταν δίπλα τους, βοηθός και συμπαραστάτης τους. Και ήταν, θαυματουργικώ τω τρόπω, κοντά τους, τους εμψύχωνε και τους συμπαραστεκόταν (καταγεγραμμένες μαρτυρίες).
Γιατί ήθελαν να είναι αντάξιοι συνεχιστές των προγόνων τους, να μην προδώσουν τις πατρογονικές παρακαταθήκες, αξίες και ιδανικά, να μην παραδώσουν ούτε σπιθαμή ελληνικής γης.
“...Μόνε σαν πηγαίναμε μπουλούκι ανάκατο, θαρρούσες, απ’ όλες τις γενιές και τις χρονιές, άλλοι των τωρινών καιρών κι άλλοι πολλά παλιών, που’ χαν λευκάνει απ’ τα περίσσια γένια. Καπεταναίοι αγέλαστοι με το κεφαλοπάνι, και παπάδες θερία, λοχίες του ‘ 97 ή του ‘ 12, μπαλτζήδες βλοσυροί πάνου απ’ τον ώμο σειώντας το πελέκι, απελάτες και σκουταροφόροι, με το αίμα πάνω τους ακόμη Βουργάρων και Τουρκών...”.
Τι απέμεινε στη μνήμη των σημερινών Ελλήνων από εκείνον τον μεγαλειώδη και άνισο αγώνα αυτών που άφησαν τα ιερά κόκκαλά τους πάνω στις χιονισμένες βουνοκορφές της Πίνδου και της Β. Ηπείρου;
Τι διδάσκονται τα σημερινά Ελληνόπουλα, στο σύγχρονο Ελληνικό σχολείο, ώστε να σέβονται και να τιμούν όλους αυτούς που θυσιάστηκαν για τη δική μας Ελευθερία; “ … Όμως, εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν καυτές, ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι. “Όι, όι, μάνα μου”, “όι, όι, μάνα μου” και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ‘ λέγαν όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου...”
Δυστυχώς, οι σελίδες των σχολικών βιβλίων έχουν γεμίσει με άλλου είδους ξενόφερτα στοιχεία, στο όνομα του δήθεν προοδευτισμού. Τον κακό μας τον καιρό! Γι αυτό η πλειονότητα των μαθητών και όχι μόνον, έχει παντελή άγνοια ιστορικών γεγονότων και προσώπων που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ιστορική πορεία της Πατρίδας μας και λαμπρύνουν τις σελίδες της ιστορικής της παρακαταθήκης. Και το ακόμη πιο λυπηρό, ο Νεοέλληνας απαξιεί ή αδιαφορεί να τιμήσει τις εθνικές επετείους για τους απελευθερωτικούς μας αγώνες, έστω και με έναν σημαιοστολισμό! Όχι, τυχαία, αλλά, σταδιακά και μεθοδικά, έχουν όλα μελετηθεί από κέντρα εξουσίας, που απεργάζονται μια νοοτροπία απαξίωσης των ιερών μας συμβόλων, των εορταστικών εκδηλώσεων και ό, τι έχει σχέση με την διατήρηση και ανάδειξη της ιστορικής μνήμης. Για να μη θυμόμαστε ό, τι αναφέρεται στο ένδοξο παρελθόν της Πατρίδας μας, να γίνουμε μια πολτοποιημένη μάζα άβουλων, ανιστόρητων ανθρώπων, χωρίς αξίες, χωρίς αγωνιστικό φρόνημα, χωρίς πνευματικά αγκωνάρια, χωρίς ρίζες.
Αλλά “Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει” Σανταγιάνα (Ισπανός φιλόσοφος).
Υποτίθεται πως ζούμε σε δημοκρατική χώρα, με σεβασμό στις πατρογονικές αξίες και τις αρχές της ελευθερίας! Δυστυχώς, η έννοια της αληθινής δημοκρατίας δεν υφίσταται πια, προπάντων, στις μέρες μας. Κατήντησε σκιώδες κακέκτυπό της αυτό που ζούμε, αφού έχουν καταργηθεί θεμελιώδη δικαιώματα, με την καταστρατήγηση βασικών άρθρων του Συντάγματος, την κατηγοριοποίηση της ελεύθερης βούλησης και της ελεύθερης έκφρασης. Η ανθρώπινη προσωπικότητα αντιμετωπίζεται ως res. Πολλά τα προκαλύμματα και τα προσωπεία αυτών που ασκούν την εξουσία. Ως και το προσωπείο του καλού έχουν φορέσει, προπάντων, δε το προσωπείο του σωτήρα, του άγρυπνου προστάτης μας. Όμως οι πράξεις τους δείχνουν το εντελώς αντίθετο:
“ έργω κ’ ουκέτι μύθω...”, με έργα και όχι με λόγια επιβεβαιώνεται κάθε τι και οποιοσδήποτε.
Τι έχει απομείνει από το ένδοξο παρελθόν, από τις αμέτρητες θυσίες των εκατοντάδων- χιλιάδων επωνύμων και ανωνύμων ηρώων μας; Μια Πατρίδα σκελεθρωμένη, ανελεύθερη, υποταγμένη στις επιταγές ξένων και ντόπιων συμφερόντων, χωρίς ορόσημο, με πολίτες που παραπαίουν φοβισμένοι, εξαθλιωμένοι, πνευματικά και ψυχικά κάτισχνοι, με νέους που αναζητούν το μέλλον και τα όνειρά τους στο πουθενά!
Βέβαια, ποτέ δεν είναι αργά, ώστε να αφυπνιστούμε από τον λήθαργο απραξίας που έχουμε περιπέσει, να ορθώσουμε το αγωνιστικό μας φρόνημα στις ορδές της ισοπέδωσης κάθε έννοιας δικαίου, να σκύψουμε με σεβασμό και αγάπη στις λαμπρές σελίδες της ιστορίας της Πατρίδας μας, να τιμήσουμε τους αγώνες και τις θυσίες όλων αυτών των ηρώων της Ελευθερίας, να αγαπήσουμε τα αγιασμένα χώματα που πατάμε. Γιατί η “ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΔΕΝ ΤΗ ΣΚΙΑΖΕΙ ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΜΙΑ, ΜΟΝΟ ΛΙΓΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑ!”
