Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Μετά από 15 χρόνια συνδικαλιστικής περιήγησης, 24 χρόνια γάμου και 27 χρόνια ως ελεύθερος επαγγελματίας κατέληξα: να ντύνομαι στη «μπουτίκ μπαμπάς & μαμά», να τρώω από το «μάρκετ πεθερός & πεθερά» και να σας «πολεμώ» με το πληκτρολόγιο μου».
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
γεννήθηκες στη Μασσαλία στις 29 Μαρτίου του 1870, ήσουν ο γιος του μεγαλέμπορου Μιχαήλ Μελά, του ανθρώπου που σου εμφύσησε το όραμα της Μεγάλης Ιδέας.
Μικρό παιδάκι ήσουν, όταν ξαφνικά απευθύνεσαι στους μεγαλύτερούς σου, «γιατί δεν πάτε να τους πολεμήσετε;», για να πάρεις την απάντηση:
«Παύλο όταν θα έλθει η ώρα θα τους πολεμήσουμε»,
για να συνεχίσει ο πατέρας σου «σκοπίμως τον άφησα να παρακολουθήσει τη συνομιλία μας, επειδή επιθυμώ να τον δω, ένα εξαίρετο πατριώτη και όχι αργόσχολο κοσμικό».
Φίλοι μου, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο πατέρας ήθελε ο γιος του να γίνει καλός πατριώτης και του εμφύσησε τα μεγαλειώδη ελληνικά ιδεώδη, εμείς που επιθυμούμε πλούτο, γκλαμουριά, εξοχικά Μύκονο και Σαντορίνη και …, δημιουργούμε αργόσχολους νέους, που σκοπό ζωής τους έχουν την απόκτηση καγιέν, νέους που κλαίνε, διότι δεν τους «κάθεται» το μοντέλο της οθόνης του υπολογιστή και επιβάλλεται να καπνίσουν και χόρτο για να ξεχάσουν τον πόνο τους!
Εκείνα τα χρόνια που η πατρίδα δεν είχε πλούτο, αλλά φτώχεια, πείνα, αλλά είχε αρχές, πίστη σε αξίες, πίστη σε ιδανικά, τότε οι νέοι καβαλούσανε τα βαγόνια και γελώντας πηγαίνανε σε πόλεμο!
Τότε, ο νέος έκλαιγε γιατί ήταν ξυπόλητος, τώρα κλαίει γιατί δεν του παίρνει ο μπαμπάς γόβα στιλέτο!
Τότε, ο νέος έκλαιγε γιατί δεν είχε βιβλία, τώρα γελάει που τα καταστρέφει!
Τα χρόνια περάσανε, εύελπις νεαρός και «αύριο ονομαζόμαστε ανθυπολοχαγοί, με την πρώτη ευκαιρία θα ανέβω στη Μακεδονία, να πολεμήσω εναντίον των Βουλγάρων κομιτατζήδων και των Τούρκων κατακτητών, και να οργανώσω ανταρτικές ομάδες» και έπαιρνες την απάντηση «τρελάθηκες Παύλο, πως θα πραγματοποιηθούν τα σχέδιά σου, πόλεμος σημαίνει χρήματα, πολλά χρήματα, χρειάζονται όπλα, πυρομαχικά, ρούχα, οι Βούλγαροι σκορπούν εκατομμύρια λίρες στη Μακεδονία», και την κουβέντα την τελείωνες λέγοντας, «θα δώσω ότι έχω και δεν έχω, θα φορολογήσω τους φίλους μου, θα τους υποχρεώσω να δίνουν ένα ποσό κάθε μήνα για το Μακεδονικό αγώνα»!
Τελικά Παύλο, μήπως ολόκληρη η ζωή σου ήταν μία τρέλα, μήπως τελικά οι φίλοι σου δίνανε λεφτά για να «χρηματοδοτηθεί», ο θάνατος, του νέου, του ωραίου, του μορφωμένου, του πλουσίου, του …
Ορκίστηκες και ναι «σε γνωρίζω εσένα, στου παπά Σταύρου το σπίτι είδα μια φωτογραφία σου, σε γνωρίζω εσύ είσαι. Όταν έλθει αυτός στη Μακεδονία, θα γίνουν μεγάλα πράγματα, μου είπε ο παπά Σταύρος.
Εσύ είσαι. Παύλε καλώς όρισες στη Μακεδονία»!
Ναι Παύλε μου, εσύ πήγες στη Μακεδονία για να αγωνιστείς για μία ελεύθερη και μεγάλη πατρίδα, στην οποία όμως στην συνέχεια «ορίσανε» και άλλοι για να «φτιάξουν»:
μία πατρίδα, που κυριαρχεί η σιχαμάρα, η κονόμα, τα «εξτραδάκια» η διαφθορά, το έγκλημα,
μία πατρίδα, που κυριαρχεί το ψέμα, η απάτη, η ανικανότητα, η απραξία, η αφασία,
μία πατρίδα που εάν τύχει της «ευτυχίας», οι γνώστες, οι ικανοί, να μιλήσουν ή να προτείνουν, στην καλύτερη περίπτωση δεν θα ακουστούν και θα χλευαστούν, από τους επαγγελματίες της πολιτικής αλητείας,
μία πατρίδα που παντού «παρελαύνουν» κρατικοδίαιτοι ντενεκέδες χωρίς κανένα ένσημο,
μία πατρίδα, που τίποτα δεν λειτουργεί πλέον, δεν υπάρχουν θεσμοί, δομές, παρά μόνο συντεχνίες και συμφέροντα,
μία πατρίδα που έχουν εξαφανιστεί οι αξίες, οι πολιτικές αρχές, οι ηθικές αρχές, τα ιδανικά,
μία πατρίδα που δεν υπάρχουν δεσμοί, γλωσσικοί, πολιτιστικοί, θρησκευτικοί, ιστορικοί, κοινών αγώνων και θυσιών, κοινών ιδανικών,
μία πατρίδα, φτωχή και χρεωμένη και δυστυχώς, χωρίς ανθρώπους,
Ναι φίλοι μου, πατρίδα, δεν είναι οι διάφοροι εντολοδόχοι πολιτικοί, που πουλάνε τα πάντα, πατρίδα μου είναι αυτός που υπέφερε, που πολέμησε, που αγωνιούσε, που δεν κοιμήθηκε:
«Δεν κοιμήθηκες αρχηγέ τι έχεις»;
«Αφότου ήλθα, δεν αντικρύζω παρά μονάχα φόνους, δόλιες και άτιμες πράξεις, ερημώσεις σπιτιών, απελπισία, … Πύρζα, ναι, δε ντρέπομαι να σου αποκαλύψω, εχτές το βράδυ στην εκκλησία του μοναστηριού, έκλαψα»:
«Εσύ»!«Ναι»!
«Ο αρχηγός»;
«Ναι, ναι, ναι εγώ, ο αρχηγός! Γιατί, ένας αρχηγός δεν έχει αισθήματα, δεν έχει καρδιά; Ζω σε μία κόλαση μόνος, ολομόναχος, αναρωτιέμαι εάν η παρουσία μου, έγινε αιτία της αγριότητος, αυτών των κτηνανθρώπων»;
«Ξέρεις γιατί αγρίεψαν ακόμη περισσότερο οι κομιτατζήδες, γιατί μας φοβούνται, γιατί ξεσήκωσες τις καρδιές των Μακεδόνων, γιατί τους όπλισες με θάρρος και δύναμη και αμύνονται».
«Υποφέρουν όμως τα πάνδεινα»!
«Αδιαφορούν»!
«Με αγαπούν ακόμα»;
«Μα ορκίζονται, στο όνομά σου Παύλο»!
Ναι φίλοι μου, πατρίδα είναι ο αθάνατος Παύλος Μελάς και οι συμπολεμιστές του!
Ήταν ημέρα βροχερή, σκοτεινή, καταχνιά παντού, βαριά η ατμόσφαιρα, άλλοι να λένε να μείνουν και άλλοι να φύγουν.
Ο καπετάνιος υποστηρίζει ότι τα παλικάρια πρέπει να ξεκουραστούνε και μείνανε.
Δεν πέρασε ώρα και οι τουφεκιές αρχίσανε, όσο περνούσε ο χρόνος η κατάσταση χειροτέρευε, θα καούμε σαν τα ποντίκια, φώναξε κάποιος, θα πάω να κάνω αναγνώριση, είπε ο αρχηγός,
Έπρεπε να πάει ο ίδιος, γιατί είχε φθάσει η στιγμή που τα ιερά χώματα της Μακεδονίας έπρεπε να ελευθερωθούνε!
Έπρεπε να πάει, γιατί είχε φθάσει η ώρα που τα καμπαναριά, θα σημάνανε την έναρξη του αγώνα!
Ακούσθηκε μονάχα ένας πυροβολισμός.
Και γύρισε ο ΗΡΩΑΣ πίσω, λέγοντας: «στη μέση με πήρε παιδιά».
Μπήκε μέσα, ξάπλωσε και φώναξε:
Νίκο, που είσαι;
Κοντά σου καπετάνιο,
Κρυώνω.
Με τρεμάμενα χέρια, έβγαλε το σταυρό από το λαιμό του και είπε: «το σταυρό να το δώσεις στην γυναίκα μου και το τουφέκι μου να το δώσεις στον γιο μου και να τους πεις ότι το καθήκον μου το έκανα».
Η ώρα περνούσε, οι πόνοι γινότανε αφόρητοι, και ο Παύλος, ονόμαζε τα ονόματα των παιδιών του και ξαφνικά πονώ και ξεψύχησε.
Και επειδή φίλοι χρόνια τώρα, φοβόμαστε να μιλήσουμε για αξίες και ιδανικά και ήλθαν οι εθνομηδενιστές και ισοπεδώνουν τα πάντα, προσέξτε, την σκηνή του θανάτου, του Παύλου.
Φορά σταυρό, να η θρησκεία,
λέει ότι έκανε το καθήκον του, να και η αγάπη στην πατρίδα,
αναφέρει τα ονόματα των παιδιών του, να και η οικογένεια, …
Ξέρω φίλοι μου, σας έπιασε ταραχή, αλλά η πατρίδα δεν ελευθερώθηκε από εθνομηδενιστές, δεν θα ήταν και φυσιολογικό άλλωστε, αλλά από την αγάπη ορισμένων, για την πατρίδα τους, τη θρησκεία τους και την οικογένειά τους.
Ο καπετάνιος λοιπόν, είναι νεκρός και τα αδέλφια του, τα παλικάρια του, οι λεβέντες του, αναρωτιούνται:
τι θα απογίνουμε πλέον χωρίς αυτόν,
μην αφήσουμε τον αρχηγό να πέσει στα χέρια των Τούρκων,
αν λυγίσουμε τούτη τη στιγμή πάει η Μακεδονία και ο καπετάνιος δεν θα το θελε, …
Και ξαφνικά,
«σε κλαίει ο λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι στον τόπο, που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι. Πανάλαφρος ο ύπνος σου, του Απρίλη τα πουλιά, σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά, ..» (στίχοι Κωστή Παλαμά).
Αυτό ήταν.
Ο θάνατος του Παύλου, διαδόθηκε σαν αστραπή στην Αθήνα.
Άντρες, γυναίκες, γέροντες και νέοι δάκρυσαν, κλάψαν, θύμωσαν, οργίστηκαν, … οι Έλληνες ξύπνησαν.
Η Μακεδονία υπήρχε, αφού ο Παύλος πήγε και σκοτώθηκε για αυτήν!
Έπαψε έτσι η υπόθεση της Μακεδονίας να είναι υπόθεση λίγων Ελλήνων.
Έγινε υπόθεση όλου του Ελληνισμού.
Και έτσι ήρθε η λευτεριά και … ο φραπές που πίνεις, εσύ ο εθνομηδενιστής!
Κακά τα ψέματα, φίλοι μου.
Όταν ζούμε μέσα στη μετριότητα, όταν σερνόμαστε μέσα στα σκατά (καλή μας όρεξη!), τότε τα πράγματα μπορούν να αντιστραφούν, μόνο εάν εμφανιστεί ένας ηγέτης, ικανός να μας εμπνεύσει.
Ένας ηγέτης, που δεν θα φοβηθεί να φορτωθεί τις αμαρτίες γενιών και γενιών, να αναλάβει ευθύνες, να τολμήσει, να αναλάβει πρωτοβουλίες. Και έτσι, να κερδίσει στο πλευρό του τον λαό. Αφυπνισμένο, πρόθυμο να παλέψει μαζί του, ότι και εάν συνεπάγεται αυτό.
Ο θάνατος του παλικαριού, ο θάνατος του ήρωα, έδωσε πνοή στον αγώνα μας τότε και θα έπρεπε να εμπνέει και τον δικό μας αγώνα, σήμερα.
Και ας αφήσουν τις εξυπνάδες οι διάφοροι ευρωδούλοι.
Εάν δεν υπήρχαν οι άλλοι, οι ξένοι, να μας βοηθήσουν (μας έδωσαν δάνεια!), τι θα κάναμε;
Θα κάναμε αυτό που έχουμε μάθει να πράττουμε αιώνες τώρα.
Να αγωνιζόμαστε για ιδέες και αξίες (όχι για το χρηματιστήριο ξεφτίλες!), να νικάμε και να ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
Και για να τελειώνουμε με τους ηλίθιους μία και καλή, ότι και να κάνετε, όσες υπογραφές και να βάλετε (που τις βάζετε άραγε!), το αίμα που έχει ποτίσει την γη της Μακεδονίας και της Ελλάδος ολάκερης, δεν μπορείτε να το εξαφανίσετε, ούτε τα κόκκαλα των ηρώων μας που είναι θαμμένα σε ένδοξη και ποτισμένη γη και όχι σε χώρους υγειονομικής ταφής!
Ζητείται επειγόντως Παύλος και σήμερα, για να πάρει από πάνω μας τη βρώμα, τη σιχασιά, τα ενδύματα της μετριότητας και της ξεφτίλας!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!
«οι διάλογοι είναι από την ταινία Παύλος Μελάς», απαγορευμένη για χρόνια, για να μην μάθει ο νέος και να ξεχάσει ο παλιός!
