Λοιπόν σημειώστε τις λέξεις, στερεότυπα κλισέ που θα ακούμε σε καθημερινή βάση και με ρυθμό πολυβόλου απ’ εδώ και πέρα και μέχρι το τέλος των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Αδέσμευτος, ανεξάρτητος, προοδευτικός, όνειρο, όραμα ... αγαπώ την πόλη, τον τόπο ... και τα σχετικά βαρετά και χιλιοειπωμένα ... θαρρείς και υπάρχει περίπτωση κάποιος να δηλώσει εξαρτώμενος, δεσμευμένος, αντιδραστικός, χωρίς όραμα και όνειρα, χωρίς αγάπη για την πόλη και τον τόπο του και μετά να ζητήσει τη ψήφο μας.
Και άντε να δεχτούμε ότι όλα αυτά έχουν και μια δόση ειλικρίνειας ... που ήταν κρυμμένη όλη αυτή η “αγάπη” ... άντε όχι αγάπη βαριά η λέξη, έστω το ενδιαφέρον ... είναι κρυφό το αίσθημα θα μου πείτε ... ε ναι ... αλλά εδώ δεν είμαστε μπροστά σε ένα πλατωνικό έρωτα ... σε ένα αγνό έρωτα της εφηβείας ... εδώ είμαστε μπροστά σε σκηνές “αποκάλυψης” ... ζούμε στα χρόνια της χολέρας και δε μας επιτρέπεται να αλληθωρίζουμε πολιτικά ...
Στα σοβαρά, τώρα είδαμε ότι μας φταίει η πολιτική των μνημονίων ... τώρα είδαμε ότι η τοπική αυτοδιοίκηση είναι στο περιθώριο ... τώρα είδαμε το φως το αληθινό, έτσι ώστε κάθε υποψήφιος να θεωρεί αναγκαίο να γαρνίρει το λόγο του και με ολίγη αντιμνημονιακή “mousse” ... ναι είναι πολύ “in” αυτό το καιρό ο αντιμνημονιακός λόγος ...
Απορώ με τις πολιτικές αλχημείες αυτών που σε αυτή τη λογική ενώ επιμένουν ότι βλέπουν το πρόβλημα, επιμένουν ταυτόχρονα στη μονοδιάστατη και ακαδημαϊκή αντιμετώπισή του ... εμείς είμαστε άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης μας λένε και δεν υπηρετούμε πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες ... και πως θα υπηρετήσεις ένα σκοπό, ένα στόχο, ένα θεσμό την τοπική αυτοδιοίκηση αν δεν έχεις μια συναντίληψη με τα κέντα λήψης αποφάσεων που αποφασίζουν για την πορεία της ... είναι σα να βάζεις δύο βόδια να τραβήξουν ένα κάρο και τα ζεύεις με τρόπο που ένα τραβά κατά την ανατολή και ένα κατά τη δύση ... στην καλύτερη περίπτωση το κάρο θα μείνει ακίνητο ... και λέω στην καλύτερη περίπτωση γιατί αυτό που πατρονάρεται από την κεντρική διοίκηση είναι από τα πράγματα πιο δυνατό, όπως και να το κάνουμε ...
Όλα αυτά θα είχαν περιεχόμενο αν υπήρχε ένας θεσμοθετημένος βαθμός αυτοτέλειας της αυτοδιοίκησης που σήμερα είναι μηδαμινός έως ανύπαρκτος ... και πως θέλεις να σχεδιάσεις και να λειτουργήσεις στα πλαίσια ενός θεσμού με ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας ... τι σκοπεύεις να κάνεις λοιπόν ... θα αναλωθείς σε ψηφίσματα και διαμαρτυρίες ή θα ανακηρύξεις εαυτόν και την πόλη “σου” ανεξάρτητο, αυτόνομο και αυτοδύναμο τόπο ... ας όψεται ο μεγάλος τιμονιέρης Μάο που με την ιστορική του πορεία από το επαρχία στο κέντρο, έδειξε πως κερδίζεται πολιτικά ένας “πόλεμος” και δεν άφησε περιθώρια για επαναστατικές ονειροπολήσεις και ονειρώξεις ...
Τα προβλήματα αναζητούν λύσεις ... δε μπορεί να είμαστε σήμερα σε αναζήτηση της Αμερικής όταν μάλιστα υπάρχουν καθημερινά απευθείας πτήσεις προς τα εκεί ... και η πλάκα είναι ότι ζούμε την εποχή των λύσεων ... λύσεις για όλα τα προβλήματα, απαντήσεις ακόμα και γι’ αυτά που δεν ρωτήσαμε ... αλλά οι λύσεις θέλουν ενεργή δράση και ιδρώτα και όχι ακαδημαϊκές από καθέδρα διαλέξεις.
Τουρισμός, γεωργία, μεταποίηση, εμπόριο κλπ ... είναι ο κοινός τόπος όλων όσων θα μιλήσουν για το αύριο της πόλης. Ένα τουρλού που τα έχει όλα ... αλλά αναρωτήθηκε κανείς από αυτούς γιατί το ρημάδι δε τρώγεται τελικά ;
Και πως να το καταπιείς ένα τέτοιο κατασκεύασμα. Μάλλον οι κάθε είδους “μάγειροι” δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι τελικά δε διαγωνίζονται σε εκθέσεις ιδεών, αλλά έχουν μπροστά τους μια σκληρή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα που θα κληθούν να τη διαχειριστούν. Και η διαχείριση αυτής της πραγματικότητας άλλα θέλει ... θέλει ρότα, θέλει “ψημένο” ... και όχι “επιτήδειο” ... καπετάνιο ...
Καπετάνιος δε γίνεσαι με μαθήματα δι’ αλληλογραφίας ... η καφετέρια, το μπαράκι, η ταβέρνα, τα μονόστηλα, ή δίστηλα και τα like δεν είναι χώροι πολιτικής ζύμωσης ... είναι χώροι για χαβαλέ ... το κοινωνικό, οικονομικό. πολιτικό πρόβλημα είναι αλλού, είναι στην καθημερινότητα και αυτή δεν έχει την πολυτέλεια να συχνάζει σε τέτοια μέρη.
Άντε και κάποιος έκανε πραγματικότητα το όνειρο του ... κέρδισε το Δήμο ... αναρωτήθηκε τι θα τον κάνει ... ξέρω θα είναι νοικοκύρης, θα τον διαχειριστεί με διαφάνεια, θα υπηρετήσει την αξιοκρατία, θα φέρει την ανάπτυξη και τα λοιπά ... είναι ότι συμβαίνει εδώ και 100 χρόνια στην πόλη και τη χώρα ... και να που είμαστε σήμερα ...
Να μας πει κάποιος επιτέλους ... κοιτάξτε να δείτε ... τα πράγματα δεν είναι ρόδινα ... δε μπορώ να υποσχεθώ ότι θα τα καταφέρω αλλά τουλάχιστον θα αγωνιστώ μαζί σας μήπως και καταφέρουμε κάτι ... τόσο απλά ... επιτέλους να σταματήσουν να ταΐζουν τα όνειρά μας με ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις ... θέλω κάποιον να μου πει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει ... ε δε μπορεί όλοι με όλους, αγαπημένοι και μονιασμένοι να βαδίσουμε ... “ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με το σατανά” ... όσοι πίστεψαν αυτές τις μπούρδες, γνώρισαν με τραγικό τρόπο την προδοσία … πρόδωσαν ενσυνείδητα ή όχι, αυτό λίγη σημασία έχει, ότι υποτίθεται υπηρετούσαν ...
Και το κυριότερο … πρέπει να πιστεύεις σε αυτό που υπηρετείς ... στο δημόσιο χαρακτήρα ορισμένων βασικών αγαθών ... λχ στο νερό, στην κοινωνική πρόνοια και αλληλεγγύη, στην παιδεία, τον πολιτισμό ... δε μπορείς να ζητάς λευκή επιταγή ... πρέπει να δηλώσεις και να έχεις αποδείξει ποιες είναι οι “κόκκινες” γραμμές σου ... για να πιστέψουμε ότι είναι κόκκινες και ότι δεν έχουν μια “ροζ” απόχρωση ... είναι και η επιτυχία της “πριγκιπέσσας” που με βάζει σε ανησυχίες ...
Έτσι λυπάμαι όταν διαπιστώνω ότι σε μάχες που δόθηκαν ή το χειρότερο δε δόθηκαν ... πολλοί από τους λαλίστατους σήμερα ήταν απόντες ... και για μένα δε μετρά αν κάποιος έχασε μια μάχη, αλλά αν την έδωσε ... αν την έδωσε, έστω και αν την έχασε ... τότε θα έχει το δικαίωμα να πει στον ποιητή και σε εμάς ... δεν είναι για μένα γραμμένος ο στίχος ...
... “Και συ τα δέχεσαι με απελπισία αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει” ...
