Ο Ιωάννης Τιλκερίδης ταξίδεψε τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής 3 Οκτωβρίου 2021 για την άνω Ιερουσαλήμ. Ας μου επιτρέψετε να καταθέσω ελάχιστες σκέψεις μπροστά στα τεράστια και ατέλειωτα πνευματικά παλαίσματα του άξιου αυτού ανθρώπου του Θεού.
Υπήρξε ακούραστος εργάτης της καθημερινής εγκάρδιας δακρύβρεχτης προσευχής για όλο τον κόσμο, διάκονος ασταμάτητης προσφοράς στην τοπική του χωριού μας εκκλησία Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης την οποία υπηρέτησε εκ νεότητός του και ενώ είχε συμπληρώσει τα 80ήκοντα έτη του, συνέχισε να υπηρετεί άοκνα με ταπείνωση και αξιοζήλευτη υπακοή και επιπλέον με την άσβεστη σβελτάδα και την αγωνία ενός 25χρονου.
Ακόμη, να αναφέρω πως ευρισκόμενος περιστασιακά και στην Γερμανία όπου ζουν τα τέσσερα παιδιά του, περπατούσε 30-40 χιλιόμετρα για να μπορέσει να λειτουργηθεί κάθε Κυριακή και να υπηρετήσει στον οίκο του Θεού. Αξίζει να γνωστοποιήσω επίσης δύο περιστατικά τα οποία ελάχιστα πιστεύω σκιαγραφούν τις σπάνιες αρετές του ενάρετου και απαθή για τα γήινα φρονήματα αυτού ανθρώπου, όπως ο άγιος Συμεών περιγράφει με γαμήλιες εικόνες την ένωση με το Θεό, την προσωποποιημένη απάθεια: «Η αστραπήμορφος απάθεια συνήν μοι… και γάμου πόθον άπειρον, ενώσεως ενθέου, εξ ης καγώ μεταλαβών απαθής εγενόμην», α) την ταπεινή παράκλησή του να καθαρογράψω (εξαιτίας της φθοράς τους από την πολυχρησία) ώστε να είναι πιο ευανάγνωστα, λίστα με 600 και πλέον ονόματα που μνημόνευε αγόγγυστα στις καθημερινές νυχθημερόν προσευχές του και β) στην μετάβασή μας προ ετών στο ιερό προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά όπου αφού ασπαστήκαμε την ιερή και θαυματουργή εικόνα της, μπήκαμε στον παλαιό ναό των κτητόρων της μονής Αγίων Σωφρονίου και Βαρνάβα και στεκόμενος αμέσως μπροστά στην εικόνα της Παναγίας μας που τόσο αγαπούσε και χωρίς ίχνος επίδειξης αλλά άκρας ταπείνωσης οικτηρόμενος από τα βάθη της γλυκειάς του ψυχής, με λυγμούς σπαρακτικώς κατέθεσε την προσευχή «Ω Παναγιά μου Δέσποινα, Γλυκύτατη Παρθένα, εις τον αγώνα της ζωής βοήθα με και εμένα…» για τα παιδιά και εμάς όλους που παλεύουμε στην τρικυμία της ζωής, προκαλώντας σε όλους τους παρευρισκόμενους ρίγη συγκίνησης και επίγνωση της ελεηνότητάς μας του πόσο ρηχή και άδεια είναι η δική μας προσευχή.
«Ο Χριστός είναι χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση με το Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του Θείου. Ο Χριστός είναι το παν». Τα παραπάνω λόγια του αγίου Προφυρίου του Καυσοκαλυβίτη χαρακτηρίζουν την επίγεια ζωή του αγαπητού μας Ιωάννη.
Θερμά συλλυπητήρια στην πολυαγαπημένη οικογένεια του. Είθε ο Θεός να τους δώσει θεία παρηγοριά για το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει η απουσία του.
Ας είναι αιωνία του η μνήμη, είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει και από τις σκηνές του αγίου Παραδείσου να νοιάζεται και να εύχεται για όλους μας.
Καλό Παράδεισο, φίλε Ιωάννη.
Μιχαήλ Μπούρας
Δάσκαλος
