To βουνό ασκεί πάνω μας μια μυστική έλξη. Εδώ σε αυτό τον τόπο σύμφωνα με τη μυθολογία φιλοξενήθηκε η γέννηση Θεών και ανθρώπων.
Βρισκόμαστε στη
γη των 9 Νυμφών …………….
Το μελωδικό
τραγούδι τους αντηχεί ακόμη στις
βουνοπλαγιές και στα φαράγγια.
Φύγαμε από την Βέροια 7 φίλοι ορειβάτες, περάσαμε την Καστανιά και τον Πολύμυλο.
Πλησιάζουμε στο Βελβεντό απέναντι μας ο κατάφυτος ορεινός
όγκος των Πιερίων. Το πράσινο του βουνού
που σμίγει με το μπλε της λίμνης του Πολυφύτου μας συναρπάζει μας ταξιδεύει.
Η γύρω περιοχή διάσπαρτη από βυζαντινά μνημεία χαμένα στο
χρόνο, ιστορικές εκκλησίες, φαράγγια και αρχαιολογικά μονοπάτια.
Η λίμνη Πολύφυτου
δημιουργήθηκε το 1973 , τώρα διαβαίνουμε την υψηλή γέφυρα 1376 μέτρα
μήκος , ήταν η πρώτη σε μήκος γέφυρα σε όλη την Ελλάδα πριν την δημιουργία της
κρεμαστής γέφυρας του Ρίου – Αντιρίου ( 2252) μέτρα. Mόλις διαβήκαμε την γέφυρα, στα δεξιά μας
και λίγο μακρύτερα η πόλη των Σερβίων.
Η πόλη των Σερβίων πήρε το όνομα της από το λατινικό ρήμα ΄΄servo΄΄ που σημαίνει ΄΄φυλάττω - παρατηρώ΄΄,
Στην περιοχή υπήρχε ένα απόρθητο φρούριο που έλεγχε τις
μοναδικές διόδους μεταξύ Δυτικής
Μακεδονίας και Θεσσαλίας.
Εμείς πήραμε πορεία αριστερά για την κωμόπολη του Βελβεντού.
Η περιοχή κατοικήθηκε
από τα προϊστορικά χρόνια και κατά περιόδους παρουσίασε σημαντική ανάπτυξη.
Βυζαντινά μεταβυζαντινά και νεότερα μνημεία μαρτυρούν τη σημαντική ανάπτυξη του
τόπου κατά την νεότερη εποχή.
Σύμφωνα με την μυθολογία η Άρτεμις έφτασε στην περιοχή να κυνηγήσει συντροφιά με πανώριες Νύμφες. Μια από αυτές η Βενδώ, ( αρχαία θρακική θεότητα ) τόσο μαγεύτηκε από την ονειρεμένη ομορφιά του τοπίου ώστε αποφάσισε να ριζώσει εδώ και να κυνηγά στα βαθύσκιωτα δάση. Από τα βέλη της Βενδώ ( Βέλη – Βενδώ) = Bελβεντό.
Το όνομα της κωμόπολης των 4 χιλιάδων κατοίκων πιθανόν να
δόθηκε και από τους ελληνόφωνους Λατίνους
αποίκους ή από στρατιώτες που κατάγονταν από το σημερινό Benevento της
Ιταλίας , σε ανάμνηση του τόπου τους. Η πόλη Benevento βρίσκεται 50 χιλιόμετρα βόρεια
της Νάπολη και στη θέση της αρχαίας πόλης Benevento ( ελληνικά Βελβεντός ).
Στα χρόνια της
ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, πιστευόταν ότι η πόλη ιδρύθηκε από τον Διομήδη, μετά
τον τρωικό πόλεμο.
Η κωμόπολη μας υποδέχεται ήρεμη και ήσυχη, προσπερνάμε
ευρύχωρα δίπατα αρχοντικά, θεσσαλομακεδονικής αρχιτεκτονικής του 18ου
και 19ου αιώνα, τετράριχτες στέγες χαγιάτια και βαριές αυλόπορτες,
Φθάσαμε στήν περιοχή
΄΄Γιούρτια΄΄ όπου βρίσκεται το καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου
Βελβεντού.
Ο ήλιος έχει ανατείλει
και ανακαλύπτει αντιφεγγίζοντας το θαύμα της δημιουργίας, ορεινούς όγκους, απέραντα δάση, απόκρημνες κορυφές.
Προετοιμασία για
ανάβαση, η πορεία στο καταπράσινο βουνό μόλις άρχισε.
Βρισκόμαστε στην περιοχή των Πιερίων. Προσπερνάμε λόγγους και βουνά ατέλειωτα δάση, ποτάμια και ρέματα.
Στις ακροποταμιές οι θεόρατες φτελιές, τα πλατάνια, οι βελανιδιές,
και τα σφενδάμια συνθέτουν τη πινελιά.
Πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Πίερες που κατοικούσαν στη Θράκη
αλλά εκδιώχθηκαν από τους Τημενίδες βασιλείς της Μακεδονίας.
Οι Πιέριοι καθιέρωσαν τη λατρεία των θεών και θεωρούνταν
λαός που πρώτος μετέδωσε και προήγαγε τον ελληνικό πολιτισμό.
Στα Πιέρια έζησαν οι
εννέα θνητές Νύμφες που ονομάσθηκαν Πιερίδες, κόρες του βασιλιά Πιέρου και τη Ευίππης που οι θεοί αδίκησαν σε
διαγωνισμό τραγουδιού στον Ελικώνα.
Από οίκτο αργότερα οι θεοί τις μεταμόρφωσαν σε πουλιά (κίσσες) μη αντέχοντας τη θλίψη
τους.
Σύμφωνα με τη
μυθολογία οι 9 Πιερίδες Νύμφες προστάτιδες της ποίησης, του
τραγουδιού και του χορού, μαγεύτηκαν από το θαυμάσιο περιβάλλον των Πιερίων και
παρέμειναν για πάντα στην περιοχή.
Σύμφωνα με τον Νίκανδρο οι
9 Πιερίδες Νύμφες ήταν η Κολυμβάς, Ιυγξ, Κεχρίς, Κίσσα, Χλωρίς,
Ακαλανθίς, Νήσσα, Πιπώ, και Δρακωντίς,
Εδώ έζησε σύμφωνα με την παράδοση ο Ορφέας ο μεγάλος
ποιητής και μουσικός της μυθολογίας.
Μόνο μικρά ζώα,
λύκοι, αγριογούρουνα και λίγα ζαρκάδια
συμπεριλαμβάνονται στην πανίδα των Πιερίων
Ορειβατούμε τώρα σε
δασικό μονοπάτι.
Η γη ποτισμένη και χορτασμένη από τις τελευταίες βροχές.
Βατομουριές, αγριοτριανταφυλλιές, σπάρτα , αγιοκλήματα και
βότανα οι σύντροφοι των ορειβατών
Τώρα μονοπάτι συνεχώς ανηφορικό μέσα από πανέμορφο δάσος
πανύψηλης μαύρης πεύκης.
Οι θόρυβοι ακούγονται καθαρότερα με κάθε λεπτομέρεια.
Το τραγούδι των πουλιών, το βουητό του ρέματος, το θρόισμα
των φύλλων στο ξέσπασμα του ανέμου, οι δικές μας κοφτές ανάσες.
Βρισκόμαστε στις πλαγιές
της κορυφής Τούρλα και συνεχίζουμε.
Βρισκόμαστε σε ένα
μικρό ξέφωτο με θέα τον μυθικό Όλυμπο, τώρα διασχίζουμε τον δασικό
διάσελο και ανεβαίνουμε τον γρανιτένιο
όγκο του βουνού.
Ψηλότερα μεγάλες συστάδες , άσπρων μωβ και λιλά κυκλάμινων
σπάζουν την μονοτονία της ανάβασης και του γυμνού τοπίου.
Ανεβαίνοντας προς την
κορυφή Φλάμπουρο αριστερά μας κάτω χαμηλά ξεπροβάλλει το χωριό Καταφύγι,
κάτοικος του οικισμού υπήρξε για κάποιο
διάστημα ο Γιώργος Ζορμπάς.
Γεννήθηκε το 1865 στο Λιβάδι του Κολινδρού Πιερίας. Ήταν
γιος του Φώτη Ζορμπά και της Ευγενίας το γένος Σπανού ενός πλούσιου τσέλιγκα
και κτηματία και είχε άλλα 3 αδέλφια. Στην πολυτάραχη ζωή του ήταν κατά καιρούς
κτηνοτρόφος,υλοτόμος,σιδεράς,γανωματής,σταβλιτής,μεταλλωρύχος,επιχειρηματίας.
Καταδιωκόμενος από
τους Τούρκους λόγω του χαρακτήρα του έφυγε για το Καταφύγι και αργότερα για την
Χαλκιδική. Εργάστηκε στα μεταλλεία ως μεταλλωρύχος στον Ίσβορο ( Στρατώνι). Παντρεύτηκε την
Ελένη, κόρη αρχιεργάτη των μεταλλείων.
Απέκτησε μαζί της 12 παιδιά ( έζησαν τελικά τα επτά ). Οι
πόλεμοι και ο θάνατος της γυναίκας του τον φέρνει το 1915 στο Άγιο όρος όπου
γνωρίζει τον Νίκο Καζαντζάκη, τους δένει μια δυνατή φιλία
Από τον Ζορμπά εμπνεύστηκε ο Νίκος Καζαντζάκης και έγραψε το
έργο του ΄΄ Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά ΄΄ που έγινε παγκοσμίως γνωστό.
Η ταραγμένη ζωή του σταμάτησε στα Σκόπια. Ξαναπαντρεύτηκε
έκανε οικογένεια και άλλα παιδιά.
Ο Β΄ παγκόσμιος
πόλεμος, η πείνα και η ναζιστική σκλαβιά
τον έστειλαν στο θάνατο στις 16 Σεπτεμβρίου το 1941. Ο τάφος του βρίσκεται στα Σκόπια, στο
δήμο Μπούτελ.
Δισέγγονος του ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, από την πλευρά της
μητέρας του Τζένης, ο τραγουδιστής, ΄΄ έφυγε΄΄ νωρίς στα 42 του χρόνια το 1990.
Τον Δεκέμβριο του 1943, παραμονή Χριστουγέννων οι Γερμανοί του
Γ ΄Ραϊχ καίνε τα πάντα στο Καταφύγι και αφήνουν πίσω τους ερείπια και 22
νεκρούς.
Μετά από μια δύσκολη
κοπιαστική ανάβαση 3 ωρών και 15 λεπτών φθάσαμε στην κορυφή. Από εδώ
θέα απεριόριστη.
Απέναντι η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδος ο Μύτικας του
Ολύμπου 2918μ. η τεχνητή λίμνη των Σερβίων,
το όρος Τίταρος και οι άλλες βουνοκορφές
Σύννεφα από παντού
να μας τυλίγουν βασανιστικά και ένα
δροσερό αεράκι μας αναγκάζουν να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού.
Το αεράκι μας οδηγεί στο μονοπάτι της επιστροφής.
Η επιστροφή σημαδεύτηκε από την ίδια διαδρομή ορειβατώντας μέσα από καμένο
πευκοδάσος – ίδια πορεία ίδιος προορισμός - που σε μερικά σημεία ήταν
επίσης απότομη.
Ακούγονται φωνές και ψίθυροι από περιπλανώμενες αιθέριες
υπάρξεις γύρω από τις πηγές και ανάμεσα
από τα ψηλά δένδρα, οι νύμφες , …..μας περιτριγυρίζουν………!
Μπήκαμε σε πυκνό
δάσος με χαμηλή χλόη από φτέρες και άλλα θαμνώδη σε ένα αιώνιο αγκάλιασμα με έλατα και πεύκα.
Συντροφιά μας τώρα το κατάφυτο μονοπάτι, το φτερούγισμα από
το πέταγμα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων, οι δικές μας χαρούμενες φωνές..
Το νερό που
ανάβλυζε από τις πηγές και τις ρεματιές
μας ξεδίψασε και το κελάρυσμα τους που
δε θα μπορούσε παρά να μοιάζει με τραγούδι θεϊκό, μας ξεκούρασε.
Συγχαρητήρια σε όλη
την ομάδα της Βέροιας και τους νέους φίλους, που τα κατάφεραν.
Μετά από μια πανέμορφη
και πολύβουη μέρα γεμάτη ορειβασία, μεσημέρι αφήσαμε πίσω μας τα Πιέρια και την πόλη του
Βελβεντού.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με
επιτυχία.
Για τους Ορειβάτες
Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος
