Τί νύχτα!! * της Όλγας Κουτμηρίδου- Μεταξά

Άπλωσε η νύχτα την σκιά της πάνω στο γαλάζιο του ουρανού.Ακόμη και τα άστρα δεν βγήκαν για τον νυχτερινό τους περίπατο,κάτι τα τρόμαξε και μείνανε κρυμμένα.Θύμωσε σήμερα ο ουρανός και άρχισε ο καυγάς ανάμεσα στα μαύρα σύννεφα.Βροντές και αστραπές προσπαθούσαν να συναγωνιστούν η μία την άλλη,δεν κράτησε πολύ η καλοκαιρινή μπόρα.Ήταν όμως αρκετή για να χαλάσει τα προσωπάκια των λουλουδιών μου.Το πρωί το ανακάλυψα,οι μαργαρίτες κρέμασαν τα κεφαλάκια τους λες και ήταν λυπημένες.Κάποιος κακός μάγος μάδησε τις πετούνιες μου και τις πέταξε στο υγρό πλακόστρωτο,όλο ο κήπος μου ήταν δακρυσμένος...Πέρασα από όλους τους διαδρόμους σήκωσα τα τραυματισμένα κλαδάκια από τις τριανταφυλλιές,απομάκρυνα πεσμένα φύλλα και πέταλα σκούπισα με τρυφεράδα τα δάκρυα τους.Όταν ο ήλιος πρόβαλε πίσω από το βουνό χαμογελώντας τύλιξε με την ζέστη του όλο τον όμορφο κήπο μου.Τί νύχτα και αυτή!Αναταραχή στην φύση,αναταραχή και στα δωμάτια του Νού.Οι πόρτες άνοιγαν και έκλειναν τόσο γρήγορα που ο Νούς δεν προλάβαινε να ταξινομήσει σωστά τις σκέψεις..Και αυτές μπερδεμένες,φοβισμένες,αναποφάσιστες,έτρεχαν απο δωμάτιο σε δωμάτιο.Ξάφνου ο Νούς έκλεισε όλες τις πόρτες των δωματίων του.Τέλος! τα πήγαινε έλα τις είπε!Η καθεμία στο δωμάτιο της,θα τα πούμε αύριο..Με πείσμα έκλεινα τα μάτια σφιχτά."Δεν θα σκεφτώ,δεν θα σκεφτώ"έλεγα μέσα μου,προσπαθώντας να κρατήσω στην θέση τους τις αφηνιασμένες σκέψεις.."Κοιμήσου,κοιμήσου αύριο θα πάρεις όποιες και όσες αποφάσεις θέλεις...Μα..σςςςςς κοιμήσου τώρα..ονειρέψου...Αυτό το βράδυ ο βασιλιάς Μορφέας με οδήγησε στο υπόγειο του παλατιού του.Εκεί όπου τιμωρούσε αυτούς που έχαναν την χαρά τους,και τον δρόμο τους.Εφιάλτες τάραξαν το μυαλό μου Την μια πνιγόμουν μέσα στα θολά νερά μιας λίμνης,την άλλη βαθύ σκοτάδι δεν με άφηνε να βγώ απο το δάσος..Καποια στιγμή κατάφερα να δραπετεύσω.Ξύπνησα απότομα λουσμένη στον ιδρώτα.Ήταν 6 το πρωί.Άνοιξα την πόρτα και βγήκα στον ταλαιπωρημένο μου κήπο.Πάντα η δουλειά με βοηθούσε να σκεφτώ καθαρά!Σιγά-σιγά οι πόρτες των δωματίων του Νού άνοιξαν."Όχι! έλεγα μέσα μου δεν θα κάνω δικό μου το πρόβλημα των άλλων!Και άν έλυνα την σιωπή μου και μιλούσα θα ήταν ανώφελο,αφού δεν μου ζητήθηκε.Για πολλοστή φορά όταν δεν μπορούσα να διαχειριστώ κάτι το κατέθετα στα πόδια του Θεού Πατέρα μου.Και εκεί μαζεύοντας τα φύλλα,δένοντας τα κλαδάκια,σκουπίζοντας τα δάκρυα των λουλουδιών και τα δικά μου,τα είπα όλα...Ο ήλιος ομόρφυνε τον κήπο μου με το χάδι του,ζέστανε την ψυχή μου,στέγνωσε τα δάκρυα μου.Κοιτώντας το απέραντο γαλάζιο του ουρανού ευχαρίστησα τον Θεό για τα δώρα Του.Οι σκέψεις γύρισαν ήσυχα στα δωμάτια τους και ο Νούς επιτέλους ξεκουράστηκε....