Την μέρα της ανεξαρτησίας των λέξεων,
βαριά που αισθάνθηκα την σιωπή μέσα μου!
Αιχμάλωτος των ερωτηματικών πόσο ακόμη θάμαι;
αναρωτήθηκα…
τότε,
τον ίδιο καιρό,
μια δασκάλα μάθαινε στα παιδιά τις πρωτεύουσες του
κόσμου,
ώσπου η Νηραΐς την ρώτησε.
-Και η δική σας πρωτεύουσα ποια είναι;
Η δασκάλα την κοίταξε στα μάτια.
προσεύχονταν στο Ναό της αναστατωμένη…έτρεμε...
Ένα φιλί,
Ένα φιλί ξεχασμένο στις σχολικές αναμνήσεις μου… είπε
τρεμάμενη.
Σηκώθηκε έπειτα στις μύτες!!!
Έσπρωξε από μπρός της το ημερήσιο πρόγραμμα,
φόρεσε το φουστάνι των δεκάξι της,
«ανέβασε στην καρέκλα» τα αισθήματά της,
ζήτησε να της δωρίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση μια μέρα
αβλεψίας
και έσπρωξε την στιγμή στα άκρα,
στα χαρακώματα,
εκεί που κριάρια και τσομπαναραίοι άκουγαν το
ραδιόφωνο της βροχής.
Νυν και αει
και εις τους αιώνες των αιώνων η ΑΓΑΠΗ… ψέλλισε.
Νάταν χρησμός,
ή στη βιβλιοθήκη του κόσμου κρυμμένο ραβασάκι;
Νάταν μια προσταγή
ή της ελεημοσύνης χάρισμα
από τα πρωτοχριστιανικά των αναστεναγμών χρόνια;
Η ζωή δεν περνά απ’ τα στενά της ανθρώπινης λογικής…
είναι όλο έξω και παίζει με τις μέλισσες…
της είπε η φιλενάδα της που από μικρή ήξερε,
πόσο δύσκολο είναι να περνούν τα χρόνια,
δίχως να πατούν τα τριαντάφυλλα.
Γιάννης Ναζλίδης
31 Ιουλίου 2021
