Τα μάτια του Θεού με κοιτούν και χαμηλώνουν..Δεν μπορώ να δω την έκφραση τους.Δυό δάκρυα κυλούν στα μάγουλα του.Νιώθω την λύπη του.Ντρέπομαι τόσο πολύ! Πώς κατάφερα να τον πονέσω;Πότε έγινε και δεν το κατάλαβα;
Έγινε χωρίς την θέληση μου;Βαθιά μέσα μου,δεν με ένοιαζε.Κοίταζα το πρόσωπο του έψαχνα να καταλάβω τί ήθελε από εμένα.
Ένιωθα οτι προσπαθούσε να με διαβάσει κοιτώντας με.Αμέσως ύψωσα ένα τοίχο ανάμεσα μας.Φοβήθηκα να διαβάσω την απογοήτευση στο βλέμμα του.
Δεν ήμουν αρκετή,ούτε αντάξια της αγάπης του.
Άραγε πρόλαβε να δεί το κενό μου;την αδιαφορία μου;την έλλειψη αγάπης;πίστης;και πάθους;
Μετά άνοιξε τα χέρια του..με αγκάλιασε.Σαν να μου έλεγε:
Παιδί μου εδώ είμαι,δεν με βλέπεις; είμαι μπροστά σου!
Σε κρατώ,σου μιλώ.Άφησε πίσω σου τα πάντα και ζήσε μαζί μου.Αφέσου,αφέσου..Έντρομη πετάχτηκα από το κρεββάτι μου! Κάτι υγρό κυλούσε κάτω από τα πόδια μου..Το σπίτι μου πλημμύρισε!
Μέσα σε λίγα λεπτά το νερό έφτασε στα 10 εκατοστά!
Έτρεξα γρήγορα να κλέισω τον γενικό διακόπτη.Άρχισα τρέμοντας να μαζεύω τα δάκρυα μου από το πάτωμα,μα αυτά έβρεξαν όλο το σώμα μου.
Έκλαιγε η ψυχή μου ,η καρδιά μου,το δέρμα μου,τα μαλλιά μου,έκλαιγε και κρύωνε κάθε μου κύτταρο!
Ποτέ ξανά μουρμούριζα ,μαζεύοντας τα νερά ,ποτέ δεν θα ήθελα να γίνω η αιτία να δακρύσεις εσύ για εμένα Θεέ μου!
Τώρα είναι η σειρά μου,θα κλαίω εγώ για εμένα και για όλους!
Ώσπου τα δάκρυα να γίνουν ζεστά και να τυλίξουν όλο τον κόσμο,και μέσα στον κόσμο να χωρέσεις Εσύ..!
