Απευθυνόμενος σήμερα, φίλοι αναγνώστες, προς όλους τους Χριστιανούς (κληρικούς και λαϊκούς) λέγω πως: επειδή τα λόγια της αρετής είναι εύκολα, γι’ αυτό οι περισσότεροι καταγινόμαστε μ’ αυτά σε μια ιερή φιλολογία, που πολλές φορές εγγίζει τα όρια της υποκρισίας. Μιλάμε για ηθική και για αρχές με στόμφο και νουθετούμε τους νέους κάθε φορά που θα μας δοθεί η ευκαιρία.
Αν όμως ζητήσει κανείς να ελέγξει τον ιδιωτικό ή και τον δημόσιο βίο μας, τότε είναι πολύ πιθανόν να βρεθούμε κι εμείς στο σκαμνί της συνειδήσεώς μας, βαρυνόμενοι με τις παραβάσεις των κανόνων ακριβώς εκείνων που την τήρησή τους με υποκρισία συνιστούμε στους άλλους.
Η πείρα των πιο μεγάλων από εμάς πάνω σε τέτοια θέματα είναι πολύ πικρή, χόρτασε δε γι’ αυτό η εποχή μας από παχιά και φουσκωμένα λόγια, όταν αυτά τα λένε άνθρωποι, που κατά βάθος δε φαίνεται να πιστεύουν σ’ αυτά. Η εξήγηση για το φαινόμενο αυτό είναι εύκολη. Τα όμορφα λόγια δεν κοστίζουν ούτε ζητούν θυσίες. Μπορούμε λοιπόν, όπως νομίζουμε, με το αζημίωτο, να τα λέμε. Πολύ περισσότερο όταν μ’ αυτά πασχίζουμε να περιφρουρήσουμε τα δικαιώματά μας, που ίσως απειλούνται από άτακτους διεκδικητές ή επιδιώκουμε να προστατευθούμε από παρεκτροπές οικείων μας ή συνεργατών, που μακριά από του Θεού το δρόμο και συχνές είναι και επικίνδυνες. Έτσι όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάνουμε τη θρησκεία όργανο ατομικών μας επιδιώξεων και βεβηλώνουμε τις αξίες της οποίες κηρύττουμε, σαν θέλουμε μ’ αυτές να εξασφαλίσουμε την ευδαιμονία μας, βάζοντας τους άλλους κάτω από τους ηθικούς περιορισμούς του θείου νόμου, που εν τούτοις εμείς παραβιάζουμε.
Πριν από χρόνια στην Ναϊρόμπι, όπου έγινε η Ε΄ Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, κάποιος έξυπνος σκιτσογράφος, απηχώντας τη γενική αποδοκιμασία για κείνους που, με το πρόσχημα τη διαδόσεως του Χριστιανισμού στους μαύρους, έγιναν όργανα αποικιοκρατικής πολιτικής, σχεδίασε σ’ ένα πίνακα ένα σκίτσο. Ένας μαύρος έλεγε σ’ ένα Χριστιανό ιεραπόστολο: «Όταν πρωτοήλθατε στη χώρα μας, σεις κρατούσατε τη Βίβλο, κι εμείς τη γη μας. Τώρα εμείς κρατάμε τη Βίβλο και σεις τη γη μας». Είναι στ’ αλήθεια κρίμα που ο Χριστιανισμός κακοπαθεί τόσο πολύ στα χέρια μας και δεν έχουν άδικο όσοι καταφέρονται εναντίον μας κατηγορώντας μας ότι καπηλευθήκαμε τις αιώνιε αρχές του, που δεν τις κάναμε βίωμά μας, αλλά τις εχρησιμοποιήσαμε για τους αφελείς και τους αγράμματους.
Η τραγική αυτή διαπίστωση, που ακούγεται σήμερα από πολλά στόματα, μας επιβάλλει μια ηρωική πράξη. Να καταστήσουμε τους εαυτούς μας υπόδειγμα χριστιανού, τύπο και υπογραμμό και παράδειγμα προς μίμηση. Ο κόσμος σήμερα πικράθηκε από τη χαλαρότητά μας και αποζητάει μακριά απ’ το Θεό και την Εκκλησία την ψυχική του ικανοποίηση εξ αιτίας μας. Εμείς με την άστατη και ασυνεπή ζωή μας, δώσαμε όπλα στους ανθρώπους μας, να στρέψουν τα νώτα προς τον Χριστό και να απομακρυνθούν, γιατί είδαν στα πρόσωπά μας την ενσάρκωση της υποκρισίας, της κακίας, του υπολογισμού και του συμφέροντος. Και τώρα έρχεται η ώρα να εξιλεωθούμε, αν θέλουμε να γλιτώσουμε από τη δίκαιη οργή του Κυρίου μας.
Ήρθε ο καιρός να πετάξουμε σαν αετοί. Η πίστη μας με το κάλλος των αξιών της, με την ανεπανάληπτη στην ιστορία του κόσμου διεισδυτικότητά της και με το απαράμιλλο ποιοτικό της ύψος, πρέπει σήμερα να κερδίσει τους ανθρώπους ή αν θέλετε να μην τους χάσει εξ αιτίας μας.
Κανείς δεν πρόκειται να μας δικαιώσει, όσες δικαιολογίες κα αν επιστρατεύσουμε, αν δεν φροντίσουμε έγκαιρα να κάνουμε στροφή για να παρουσιάζουν τα Ευαγγέλια, ένα Χριστό φίλο των αδυνάτων, ανελέητο εχθρό της κακίας, σύμμαχο του αμαρτωλού.
Σήμερα η κοινωνία μας, ζητά από μας τους χριστιανούς γνησιότητα φρονήματος και συνέπεια ζωής. Τα λόγια μας, οι πράξεις μας, οι σκέψεις μας, οι τρόποι μας, όλα πρέπει να είναι του Χριστού. Αν συμβεί αυτό, τότε η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο δεν θα μας εγκαταλείψει.