Το βουνό σήμερα μας προσκαλεί φιλικά με κάθε πλαγιά του, με κάθε
κορυφή του, οι στιγμές εδώ αποκτούν σημασία καθώς προσπαθείς να
γεμίσεις παραστάσεις με όλες σου τις αισθήσεις.
Περάσαμε την γέφυρα και την λίμνη του Αλιάκμονα.
Ποτάμι πανάρχαιο, μυθικό που σύμφωνα με τη μυθολογία σχηματίσθηκε την
περίοδο των γεωλογικών ανακατατάξεων, μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.
Την εποχή που στη Θεσσαλία βασιλιάς ήταν ο Δευκαλίων γιος του Προμηθέα και
της Ωκεανίδος Κλυμένης, κόρη του Τιτάνα Ωκεανού και της Τιτανίδος Τηθύος.
Ήταν η εποχή που o Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλο το χάλκινο γένος των
ανθρώπων από τους διεφθαρμένους.
Από τον κατακλυσμό επέζησαν μόνο ο Δευκαλίων και η σύζυγος του Πύρρα, κόρη
του Επιμηθέα και της Πανδώρας. Ήταν οι μόνοι άνθρωποι που επέζησαν από τον
κατακλυσμό και αναδημιούργησαν την ανθρωπότητα.
Aπο τα παιδιά που γεννήθηκαν από τις πέτρες που πέταξαν η Πύρρα και ο
Δευκαλίων γέννησαν τον Έλληνα , τον Αμφικτίονα, την Πρωτογένεια, την Πανδώρα
τη νεότερη και τη νύμφη Θυία.
Οι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν από τις πέτρες ονομάσθηκαν λαός, δηλαδή οι
άνθρωποι που γεννήθηκαν από πέτρες (αρχαία Ελληνικά) λαός = πέτρα.
Ο Αλιάκμονας αρχίζει το μακρύ ταξίδι του ( 297χλμ) από την οροσειρά του Γράμμου.
Οι Τούρκοι τον έλεγαν Ιντζί – καρά ( ψηλός και μαύρος) και οι Σλάβοι Μπίστριτσα –
Γοργοπόταμος.
Αφήσαμε δεξιά μας την Ιερά Μονή Τίμιου Προδρόμου και πήραμε το μονοπάτι,
χαμένο σε πυκνή βλάστηση ,τώρα ορειβατούμε σε μια γλυκιά ανάβαση που θα μας
βγάλει λίγο ψηλότερα.
Μαζί μας και μια μεγαλόσωμη σκυλίτσα της Μονής που μας κράτησε συντροφιά
μέχρι την κορυφή και μας έφερε πίσω στη Μονή.
Από εδώ η ομορφιά του αγναντέματος του φράγματος του Αλιάκμονα και της πόλης
της Βέροιας, απεριόριστη .
Ο βίος πολλών αγίων αναφέρει ιδιαίτερη αίγλη στη Μονή. Σημαντικές μορφές του
μοναχισμού επισκέφθηκαν τη μονή, παρέμειναν για κάποιο χρονικό διάστημα και
μόνασαν στο χώρο αυτόν.
Το 1822 πυρπολήθηκε ολοκληρωτικά από τους Τούρκους και το μοναδικό κτίσμα
που διασώθηκε είναι το παρεκκλήσι της μεταμορφώσεως του Σωτήρα στο βράχο.
Ανοικοδομήθηκε το 1830 και διατηρεί μακεδονική αρχιτεκτονική.
Πράσινο παντού, ανεβαίνοντας ψηλότερα ατελείωτα δάση στα χρώματα της Άνοιξης
μας καλοσωρίζουν μας προϋπαντούν.
Προσπερνάμε λόγγους και βουνά, ράχες και λαγκάδια, χαμηλή βλάστηση (
πουρνάρια ) και δάση καταπράσινα.
Ανεβαίνουμε, ορειβατούμε, πλησιάζουμε στο Πολυδένδρι.
Φθάσαμε στο χωριό που είναι κτισμένο σε υψόμετρο 750 μέτρων περιτριγυρισμένο
από απέραντα δάση οξιάς και καθαρό κρυστάλλινο βουνίσιο αέρα. Πίσω από τα
διώροφα σπίτια είναι αφημένη όλη η ιστορία του χωριού.
Μέχρι το 1926 ονομαζόταν ΄΄Κόκκοβα΄΄ τον Νοέμβριο του 1926 μετονομάστηκε
Πολυδένδρι.
Υπήρξε κέντρο των Πιερίων από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού καθαρόαιμοι Έλληνες Μακεδόνες, φιλόξενοι,
πατριώτες και θρησκευόμενοι. Δημοτικά τραγούδια και ιστορίες αναφέρουν την
Κόκκοβα ως τόπο όμορφο και ξακουστό. Κάποτε υπήρχε και δικαστήριο, τόσο
μεγάλο ήταν.
Η Κόκκοβα έγινε γνωστή από τα κιτάπια του ιεροδικείου της Βέροιας, λόγω των
καπεταναίων που δρούσαν στην περιοχή κατά την Τουρκοκρατία με γνωστότερο τον
καπετάν Συρόπουλο.
Ακόμα και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, λένε ότι σημάδεψε το σημείο του σταυρού
στη γέρικη βελανιδιά μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου,
που σώζεται μέχρι και σήμερα.
Ο ιερός ναός είναι αφιερωμένος στον Μέγα Άγιο Αθανάσιο – πατριάρχης
Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου - για 46 ολόκληρα χρόνια. Γεννήθηκε το 297 μ. Χ. και
πέθανε το 373 στην Αίγυπτο.
Η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 18 Ιανουαρίου.
Τα μυθικά Πιέρια απλώνονται βορειοδυτικά του Ολύμπου. Βρισκόμαστε στα Πιέρια
όρη - γνωστά από την αρχαιότητα.
Στα Πιέρια όρη κατοικούσαν οι Πιερίδες νύμφες. Σύμφωνα με την ελληνική
μυθολογία οι Πιερίδες νύμφες ήταν οι εννέα θυγατέρες του Πιέρου και της Ευίππης.
Πρώτοι οι Πιέροι καθιέρωσαν τη λατρεία των θεών και θεωρούνταν λαός που πρώτος
μετέδωσε και προήγαγε τον ελληνικό πολιτισμό.
Το Πολυδένδρι μας υποδέχεται τυλιγμένο στα χρώματα της Άνοιξης και
μυρωδοφορεμένο από τις ανθισμένες πασχαλιές και αμυγδαλιές.
Το χωριό ήρεμο, ήσυχο, αργοκοιμάται ακόμη.
Αφήνουμε το χωριό και πήραμε την ανηφόρα.
Πλούσια η χλωρίδα στην περιοχή με τα πανέμορφα δάση της και τα σπάνια
αγριολούλουδα της. Ένα καταπράσινο τοπίο με τα χρώματα της Άνοιξης μας
υποδέχεται και πάλι. Πεζοπορούμε τώρα σε πανύψηλο δάσος οξιάς.
Με το θόρυβο των ξαφνιασμένων πουλιών και το ρέμα δεξιά μας, συνεχίζουμε σε
δασικό δρόμο.
Πεζοπορούμε τώρα σε πυκνό πανέμορφο δάσος οξιάς. Ζαρκάδια, αλεπούδες ,
αγριογούρουνα, κουνάβια, λαγοί, σκίουροι και μικρά πουλιά, πέρδικες και ορτύκια.
Αφήνουμε το δασικό δρόμο, τώρα ορειβατούμε σε μονοπάτι ανηφορικό χαμένο κάτω
από πανύψηλες οξιές, καταπράσινες .
Η πορεία μας στο ανηφορικό μονοπάτι συνεχίζεται.
Ακούγονται μόνο τα βήματα μας στο καταπράσινο τοπίο.
Η φύση τριγύρω γεμάτη ανοιξιάτικες μυρωδιές . Τα πόδια μας τώρα απολαμβάνουν
το χορταριασμένο μονοπάτι . Τα βήματα μας βουλιάζουν σε πεσμένα φύλλα.
Βουλιάζουν και ανασύρονται ξανά και πάλι πιο πέρα σε απόσταση ενός βήματος.
Πίσω μας , μια σειρά από πατημασιές μαρτυρούν την μακριά μας πορεία.
Τριγύρω εικόνες ποτισμένες με μια γεύση ρομαντισμού και αθωότητας. Χάνομαι για
λίγο στα ονειροπολήματα μου.
Ανοιξιάτικη μέρα σήμερα ολόφωτη και ξεχασμένη.
Μια αίσθηση ειρήνης πλανάται γύρω μας, τα δένδρα καταπράσινα σαν ξωτικά
παραμυθιού.
Απολαμβάνουμε την ερημιά και την ησυχία του δάσους. Νοιώθεις δέος και θαυμασμό
για όλη αυτή την ομορφιά.
Γεμίζω την ματιά μου με άπειρες εικόνες.
