Μεγάλωσα αυτοδίδακτος
καθισμένος στην τραπεζαρία των μικρών
θαυμάτων.
Μετρούσα τ` άστρα
για να προλάβω την επέτειο της βελτίωσης
του Καιρού,
τότε που οι ξυλοκόποι
φύλαγαν τα Αιωνόβια δένδρα σαν Αγίους
και προσεύχονταν στα μυστήρια.
Συνωμότης της αγνώστου αρμονίας θα γίνω
έλεγα
και σαν μεγαλώσω θα γίνω καλοκαίρι να
ζεσταίνομαι.
Έκανα επικίνδυνες σκέψεις είν` αλήθεια…
Ποιος πουλάει τις λέξεις;
Ποιος διευθύνει την ΣΥΝ-κοινωνία;
Πιο διάσημος ποιος είναι;
Ο παπουτσωμένος γάτος ή ο Τσώρτσιλ;
Κι` έπειτα!
Αν δείξουν πυγμή τα τριαντάφυλλα
τι θ` απογίνουν οι κηπουροί;
Είχα ένα ιδιαίτερο βλέμμα για να κοιτώ
τις βραδινές αιτίες της έκλειψης των
σχέσεων
κι` αναρωτιόμουν…
πόσες αγάπες, πόσους έρωτες
περιμένουν ακόμη στα παραμύθια;
Ποιοι δωροδοκούν το Άγνωστο
και είναι τόσο αφιερωμένο στα
ερωτηματικά; αναρωτιόμουν…
Μια φορά και πάντοτε,
ένα παιγνίδι αισθημάτων ήταν ο Κόσμος
κι`
οι γιαγιάδες τραγούδαγαν άριες και
οι ψάλτες τα τεριρέμ της εξορισμένης
αγάπης.
Να φυλάγει μια πόλη την Αγνότητα της
ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ,
είναι το κύριο άρθρο του Πολιτισμού της
γράφανε οι εφημερίδες και ο ΛΑΟΣ της
Βέροιας...
Γιάννης Ναζλίδης
17 Απριλίου 2021
