Του ιερέως
Παναγιώτου
Σ. Χαλκιά
Η πίεση της πανδημίας, φίλοι αναγνώστες, προκαλεί συναισθηματική σύγχυση σε μικρούς και μεγάλους. Σε ρεπορτάζ που έγιναν, διαπιστώθηκε πως οι νέοι αναφέρονταν συνέχεια στην αλλαγή τρόπου ζωής, επικοινωνίας και εκπαίδευσης.
Η απομόνωση τους επηρεάζει ψυχικά και η αβεβαιότητα δεν τους αφήνει περιθώριο για αισιοδοξία.
Άλλο ένα σημαντικό πλήγμα είναι οι αλλαγές στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, έπειτα από την απαγόρευση στενών επαφών με φίλους και συγγενείς. Γενικότερα νιώθουν θλίψη, γιατί χάθηκε η οικειότητα, αυξήθηκε η εσωστρέφεια και αποζητούν την παλιά τους ρουτίνα. Όλα, όσα πριν από λίγο θεωρούσαν «δεδομένα», όπως μια απλή βόλτα με τους φίλους, μια εκδρομή, μια αγκαλιά, ξαφνικά είναι τόσο «επικίνδυνα» και απαγορευμένα.
Τους δημιουργήθηκε, επίσης, άγος και φόβος, λόγω της ανασφάλειας για το μέλλον, αλλά και δυσφορία από τη συνεχή χρήση της μάσκας. Από την άλλη, όμως, προσπαθούν οι νέοι να βγουν δυνατοί. Αγωνίζονται να συνηθίσουν τη νέα πιεστική πραγματικότητα, ενώ η εξωτερίκευση των συναισθημάτων τους έχει πέσει σε δεύτερη μοίρα.
Δεν ξεχνούν, όμως, οι νέοι μας, στα νέα δεδομένα, ότι πρέπει να γίνουν «δημιουργικοί» με το πώς να χαιρετούν τους γύρω τους και με το πώς θα αποκωδικοποιήσουν τι προσπαθούν να τους μεταδώσουν οι άλλοι. Ελπίζουν, με την πάροδο του χρόνου να μάθουν να προσαρμόζονται στις επικοινωνίες τους, ενώ φοράνε τη μάσκα, χωρίς να χάνουν την όρεξη για επαφή με τους άλλους.
Οι περισσότεροι μαθητές ανέφεραν ότι η κρίση που βιώνουν, μπορεί να λειτουργήσει ως «κλειδί» για τον επαναπροσδιορισμό των πραγμάτων, την εσωτερική αναζήτηση και την πνευματική εξέλιξη.
Η Άννα, μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου, μας γράφει:
Όταν άλλαξε η χρονιά και μπήκε το 2020, όλοι περιμέναμε, πως θα σκορπίσει σε όλους τους ανθρώπους υγεία, ευτυχία και θα είναι γεμάτη όμορφες στιγμές και χαμόγελα!
Όμως, τα χαμόγελα πάγωσαν στα χείλη όλων μετά την εμφάνιση του νέου αυτού ιού, του κορωνοϊού. Με την αθωότητα της ηλικίας μας, περιμέναμε να περάσει γρήγορα. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας, στερηθήκαμε τους φίλους μας, την κοινωνική μας ζωή, αλλά και τη θρησκευτική, τη σχολική καθημερινότητα… και με αισιοδοξία ξεκινήσαμε τη νέα σχολική χρονιά. Εξάλλου είναι η χρονιά μας, η τελευταία χρονιά στο σχολείο! Η χρονιά πριν από το Πανεπιστήμιο! Το άγχος είναι ήδη μεγάλο με το βάρος των Πανελληνίων. Όμως, είχαμε να περιμένουμε και όμορφες ανάπαυλες, σταγόνες ξεκούρασης και χαράς. Κάπου-κάπου ένας περίπατος, μια γιορτή, ένα πάρτι (παράνομο θεωρήθηκε κι αυτό), μια βόλτα το Σαββατοκύριακο, ακόμη και η ώρα του διαλείμματος, τα πειράγματα στο μάθημα, η αγκαλιά των φίλων και κυρίως η επταήμερη εκδρομή.
Πού είναι όλα αυτά να μας ελαφρύνουν από το άγχος των εξετάσεων, το φόρτο των μαθημάτων; Ο φόβος του κορωνοϊού βαραίνει και πάλι τα κεφάλια μας και μάλιστα πιο απειλητικά. Όλοι συζητούν γι’ αυτό! Όλοι φοβούνται! Οι επιπτώσεις θα είναι πολλές… Για την παγκόσμια οικονομία και πρωτίστως για την ανθρώπινη ζωή. Κι εμείς οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου, θα πρέπει να συνεχίσουμε την εντατική προετοιμασία παγιδευμένοι στο σπίτι, στερημένοι από όλα όσα ταιριάζουν στην ηλικία μας. Θέλουμε να φωνάξουμε, θέλουμε πίσω τη ζωή μας, θέλουμε ο χρόνος να γυρίσει πίσω, να χαρούμε τα αυτονόητα ή να έχουμε την όμορφη βαρετή καθημερινότητά μας. Ακόμη και τη γκρίνια των μεγάλων, την επίπληξη των καθηγητών, τους καβγάδες με τους φίλους, το άγχος των Πανελληνίων. Τα θέλουμε όλα αυτά πίσω!