Γράφει η Όλγα Κουτμηρίδου Μεταξά
Πέρασαν οι γιορτές μέσα σε ένα πρωτόγνωρο κλίμα.Σκέφτηκα ότι φταίω και εγώ που έφτασα εδώ που είμαι τώρα.Μία τόσο σημαντική μέρα,πέρασε από μέσα μου τόσο κενά χωρίς να σκιρτήσει το Θείο βρέφος μέσα στην καρδιά μου.Ένιωσα μόνη και τόσο κουρασμένη,που μετά το φαγητό,μπήκα κάτω από την κουβέρτα μου,σαν να ήθελα να δραπετεύσω από το σήμερα.Πριν 10 χρόνια τέτοια μέρα χαράς και γέννησης,εγώ αποχαιρέτησα τον άνθρωπο μου.Πολλά γεγονότα ίσως τα ξεχνάς,και μερικά δεν θέλεις να τα θυμάσαι εσκεμμένα.Όμως αυτοί οι σκληροί αποχωρισμοί,γίνονται μέσα σου μια πληγή,που με τα χρόνια κλείνει βέβαια αλλά....πού να κρύψεις τις αναμνήσεις σου;
Παραδόθηκα στου ονείρου τον κόσμο.Έψαχνα στα σοκάκια του να βρώ λίγη χαρά.Βρέθηκα μέσα σε ένα κόκκινο αυτοκίνητο,πάνω σε έναν δύσκολο γεμάτο πέτρες και ανηφόρα δρόμο και ξαφνικά λύθηκε το χειρόφρενο και με πήρε η κατηφόρα.Πετάχτηκα φοβισμένη από το κρεβάτι μου και έτρεξα στην βρύση να πιω νερό.Ο θόρυβος που έκανε το μεγάλο φορτηγό που άδειαζε τα σκουπίδια από τους βρώμικους κάδους,με οδήγησε στο παράθυρο.Κάδοι γεμάτοι αποφάγια,πολύχρωμα χαρτιά,κουτιά,γυάλινα μπουκάλια από κρασί,και μπόλικη μοναξιά που προσπαθήσαμε όλοι μας να καλύψουμε τρώγοντας και πίνοντας.Γεμίσαμε την κοιλιά μας και αδειάσαμε την καρδιά μας και φτάσαμε να περάσουμε τις γιορτές κλεισμένοι στα σπίτια μας,μόνοι με τα πιάτα και τα ποτήρια ,χωρίς συγγενείς,φίλους,και δίχως τις φωνές των παιδιών να ψάλλουν τα κάλαντα.Μέσα σε αυτό το σκοτάδι το μόνο που με κάνει να ελπίζω,είναι η Αγάπη Του Χριστού.Αυτή που σε κάνει να ντρέπεσαι όταν την συγκρίνεις με την δική σου ψεύτικη και υποκριτική αγάπη.Τότε τίποτα πιά δεν σου μένει από το να την ζητήσεις θερμά ικετεύοντας το Θείο βρέφος να σου την δώσει.Το πρώτο φώς της ημέρας έπεφτε σαν χάδι πάνω στο υγρό τζάμι και μου χαμογέλασε....Ξημέρωνε η πρώτη μέρα του χρόνου.Θα μοιραζόμασταν το γιορτινό τραπέζι παρέα με συγγενικά πρόσωπα που πρόσφατα αποχωρίστηκαν για πάντα τον άνθρωπο τους.Τους αγκαλιάσαμε με το βλέμμα μας,τους γλυκάναμε με τα λόγια και τον σοκολατένιο κορμό.Ευχηθήκαμε υψώνοντας τα ποτήρια με το κόκκινο κρασί,να έχουν υπομονή,ελπίδα,πίστη,αγάπη και να προχωρήσουν στην ζωή τους κρατώντας μέσα στην καρδιά τους τον άνθρωπο τους.Να γίνει η απώλεια του η κινητήριος δύναμη για βήματα μπροστά.Η ζωή, μας χαρίστηκε απο τον Κύριο μας.Τον δρόμο τον χαράζουμε εμείς αρκεί αυτός να οδηγεί στην πηγή μας!
Καλή Χρονιά εύχομαι σε όλους
Όλγα Κουτμηρίδου Μεταξά
