Του ιερέως
Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Τι ήσαν αλήθεια, φίλοι αναγνώστες, οι μάγοι; Η εκπροσώπηση της επιστήμης, που αναζητεί την αλήθεια. Άδολες καρδιές. Ταπεινές ψυχές. Η μόρφωση δεν τους ξυπάζει. Ποθούν την αλήθεια και έχουν όλες τις προϋποθέσεις, για να τους αποκαλυφθεί. Όπου υπάρχει ειλικρινής αναζήτηση, ο Θεός αποκαλύπτεται με τρόπους θαυμαστούς. Όπου κυριαρχεί η υποκρισία, εκεί και τα πιο φωτεινά σημεία της θεϊκής παρουσίας γίνονται αθέατα.
Οι μάγοι αναζητούν ταπεινά το Θεό και ο Κύριος του Ουρανού δεν τους αρνείται το φως Του. Ένα λαμπερό αστέρι ανάβει στον ορίζοντά τους. Ένα φωτεινό μετέωρο, που καταυγάζει πιο πολύ από τον ουρανό, τον ορίζοντα της ψυχής τους. Δεν είναι ένας πλανήτης, που έχασε το δρόμο του. Είναι το θαυμαστό αστέρι, που δείχνει το δρόμο προς τον Σωτήρα του κόσμου.
Πόσοι το είδαν να σελαγίζει στον ουράνιο θόλο! Πολλοί ήταν οι θεατές του. Λίγοι, όμως, οι ακόλουθοί του. Τρεις μόνον συλλαμβάνουν το υπερφυσικό μήνυμά του. Γιατί τρεις μονάχα διέθεταν το ραντάρ της πίστης που πιάνει τα μηνύματα του ουρανού. Τρεις ήταν πρόθυμοι να δώσουν το «παρών» στο θεϊκό κάλεσμα και να ριχθούν στην όμορφη περιπέτεια, για τη συνάντηση, με τον ενανθρωπήσαντα Θεό. Αποφασισμένοι για κόπους, για θυσίες, για μια αγωνιστική πορεία.
Πόση αντοχή χρειαζόταν για ένα τέτοιο μεγάλο εγχείρημα! Να διασχίζουν ημέρες και μήνες τις καυτερές ερημιές. Να συναντούν τον κίνδυνο σε κάθε τους βήμα. Να αντιμετωπίζουν τα χαμόγελα της ειρωνείας, τα πικρόχολα λόγια των «προσγειωμένων ρεαλιστών», αυτοί οι «απροσγείωτοι ιδεαλισταί».
Δεν είναι μικρές οι δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν από τα πρώτα τους βήματα. Πολλές δυσκολίες. Το αστέρι εξαφανίζεται στην πιο κρίσιμη στιγμή. Ο οδηγός αποσύρεται ξαφνικά στο σταυροδρόμι της οδοιπορίας. Τότε ξεπετάγονται τα τρομερά «γιατί» της αμφιβολίας και ολιγοπιστίας, που παραλύουν την ψυχή. Και αυτό χθες και σήμερα. Γιατί συχνά χάνονται από τον ορίζοντα τα σημεία της παρουσίας του Θεού.
Όμως, οι δοκιμασίες των μάγων δεν σταματούν. Το αστέρι και πάλι θα φανεί και θα τους γεμίσει ανακούφιση. Για να τους οδηγήσει όμως πού; Σ’ ένα φτωχικό κατάλυμα όπου έκπληκτοι θα ατενίσουν μια ταπεινή μητέρα με το θείο βρέφος. Τίποτε το φανταχτερό, το εντυπωσιακό εκεί μέσα. Λοιπόν, ένα τόσο κοπιαστικό ταξίδι, για να αντικρύσουν τα φτωχικά αυτά σκηνικά;
Ναι, γι’ αυτό ήρθαν. Οι μεγάλες ψυχές ξέρουν να διακρίνουν πίσω από την εξωτερική ασημότητα τις αληθινές αξίες. Δεν θαμπώνονται από το φαινομενικό. Συγκλονίζονται από το πραγματικό μεγαλείο. Εκεί που το αλαζονικό μάτι σκανδαλίζεται, η ταπεινή καρδιά γονατίζει με δέος.
Οι μάγοι «ελθόντες εις την οικίαν, είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού, και πεσόντες προσκύνησαν αυτώ, και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναι» (Ματθ. β΄ 11).
Η αληθινή επιστήμη, χωρίς έπαρση, με αυτογνωσία, γονατίζει ταπεινά, μπροστά σ’ Εκείνον που «εταπείνωσεν αταπεινώτως το αταπείνωτον αυτού ύψος» (Ιωάννης ο Δαμασκηνός), για να του προσφέρει τα δώρα που του ανήκουν. Και η επιστήμη βρίσκει το δρόμο της, τον ευεργετικό και δημιουργικό, μονάχα όταν εμπνέεται και υπηρετεί το σχέδιο της θεϊκής σοφίας.
Τότε δεν χτίζει τους βαβελικούς πύργους τον άψυχου τεχνοκρατισμού, αλλά οικοδομήματα του πνευματικού πολιτισμού. Του πολιτισμού της αγάπης, στην υπηρεσία του ανθρώπου, χάριν του οποίου «έκλινεν ουρανούς και κατέβη» ο ενανθρωπήσας Θεός της αγάπης.
«ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
