Σαν σήμερα πριν 33 χρόνια έφτασε στο τέλος του ταξιδιού της ζωής του, ο ιδρυτής του ΛΑΟΥ, Ζήσης Πατσίκας. Ένα ταξίδι ζωής τόσο μεγάλο και συναρπαστικό, που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει το σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας. Ο Ζήσης Πατσίκας κατάφερε να βιώσει και να δημιουργήσει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα στην ζωή του, που υπό τις σημερινές συνθήκες είναι σα να περιγράφεις ζωές πολλών διαφορετικών ανθρώπων.
Ο αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας ήρωας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Ιδρυτικό μέλος των Αεροπροσκόπων, μετά την αποστρατεία κινηματογραφικές παραγωγές στην Αθήνα, ο ερχομός στην Μακεδονία και η ίδρυση της εβδομαδιαίας εφημερίδας «ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ» και μετέπειτα του «ΛΑΟΥ», αλλά και Διευθυντής της Σχολής Μαθητείας του Υπουργείου Εργασίας(πρόδρομος της σχολής ΟΑΕΔ) στη Βέροια.
Αυτή την πτυχή της επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής του θα φωτίσουμε την φετινή 21 Νοεμβρίου, αφού ακόμη και σήμερα στο άκουσμα του ονόματος του, συνταξιούχοι πλέον ηλεκτρολόγοι, μηχανικοί αυτοκινήτων, ψυκτικοί και επαγγελματίες πόσων ακόμη ειδικοτήτων συγκινούνται…Ήταν το 1966(παραιτήθηκε το 1972) όταν ανέλαβε την Δ/νση της Σχολής που στεγαζόταν στην αρχή της οδού Βενιζέλου(στο κτίριο του σημερινού Κωτσόβολου) με 19 καθηγητές και μόλις 18 μαθητές και κατάφερε σε σύντομο διάστημα να ξεπεράσει του 200 μαθητές σε όλες τις ειδικότητες! Με προσωπική φροντίδα για κάθε παιδί, αλλά με ιδιαίτερη ευαισθησία για τους φτωχούς μαθητές που ήταν από χωριά, όπως ήταν και ο ίδιος, φρόντιζε για την διαμονή τους και την καθημερινή σίτισή τους, ενώ με παρεμβάσεις του κατάφερε να πετύχει για τους τεχνίτες-μαθητές της σχολής που έκαναν πρακτική να απολαμβάνουν ασφαλιστική κάλυψη από τους εργοδότες τους και να έχουν ένσημα από εκείνη την ηλικία.
Ευχαριστήρια επιστολή
Ακόμα και τώρα, που έχουν μεσολαβήσει πολλά χρόνια, αισθάνομαι την ανάγκη από καρδιάς να εκφράσω και δημόσια ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον αείμνηστο ΖΗΣΗ ΠΑΤΣΙΚΑ, πατέρα ιδρυτή της καθημερινής εφημερίδας της Ημαθίας «ΛΑΟΣ».
Τον γνώρισα το 1969 και ήταν ο άνθρωπος ο οποίος απέτρεψε την εκδίωξή μου, για άγνωστο λόγο, από την σχολή μαθητείας στην οποία φοιτούσα τότε. Με την αποτροπή της εκδίωξής μου από τη σχολή μαθητείας, βρέθηκα στη συνέχεια χωρίς κουπόνια σίτισης, τα οποία και δικαιούμουν κανονικά. Αυτό με ώθησε να ζητήσω ακρόαση από τον Στρατηγό του Β΄ Σ.Σ. στο γραφείο παραπόνων (που υπήρχε δίπλα στον κινηματογράφο ΠΑΛΛΑΣ), από τον οποίο ζήτησα να λαμβάνω τα κουπόνια που δικαιούμουν και να σιτίζομαι κανονικά.
Πράγματι, ο Στρατηγός ήρθε σε επαφή με τον τότε διευθυντή της Σχολής Μαθητείας, τον ΖΗΣΗ ΠΑΤΣΙΚΑ, και με τον τρόπο αυτό, διευθετήθηκε και το θέμα αυτό, λαμβάνοντας τα κουπόνια μου και να έχω τη σίτισή μου.
Μια ημέρα ο αείμνηστος ΖΗΣΗΣ ΠΑΤΣΙΚΑΣ, ζήτησε να με γνωρίσει και προσωπικά, για την κίνησή μου να εκφράσω το παράπονο αυτό και να δοθεί λύση στο πρόβλημά μου με τον τρόπο που αναφέρθηκα πιο πάνω.
Με δέχθηκε στο γραφείο του και μου είπε πως θα σιτίζομαι ελεύθερα και δίνοντάς μου συμβουλές, αναφορικά με τη στάση και το πώς θα πρέπει να λειτουργώ σαν μαθητής στη διάρκεια της φοίτησής μου στη Σχολή Μαθητείας. Μετά από όλα αυτά ενθυμούμαι ότι μέσα στο έτος 1970, ο φιλάσθενος πατέρας μου επισκέφθηκε τον διευθυντή της Σχολής Μαθητείας και στη συζήτηση που έγινε μεταξύ των δυο τους, ο Ζήσης Πατσίκας δεσμεύθηκε να με βοηθήσει στη ζωή, ανοίγοντας έτσι το δρόμο του μετέπειτα διορισμού μου στο Δήμο Βέροιας και πιο συγκεκριμένα στις τεχνικές υπηρεσίες του.
Μάλιστα, ο αείμνηστος Ζήσης Πατσίκας απευθυνόμενος μια μέρα στον πατέρα μου του είπε: Έχω τέσσερα παιδιά, αλλά έχω ένα ακόμα, τον γιο σου, τον Γιάννη! Ακόμα θα ήθελα κοντά σε όλα αυτά να αναφέρω ότι όταν άργησαν την πληρωμή μου από τον Δήμο Βέροιας (τον κανονικό μου μισθό να λάβω δηλαδή), λέω ότι ο Ζήσης Πατσίκας μου έδωσε χρήματα, προκειμένου να πληρώνω τα ενοίκια του σπιτιού μου κανονικά. Και όταν κάποια στιγμή έλαβα τα χρήματά μου από τον Δήμο και πήγα να τα επιστρέψω ο Ζήσης Πατσίκας δεν τα δέχθηκε.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Ιωάννης Παύλου Παπαδόπουλος
