Ενώ η Τουρκία απροκάλυπτα πλέον εφαρμόζει στην πράξη την πολιτικο-ιδεολογική θεωρία του «ζωτικού χώρου» (επεκτατικοί πόλεμοι με ευτελή προσχήματα) στα πρότυπα των ναζί και του Χίτλερ, τόσο οι «σύμμαχοί» μας στο ΝΑΤΟ όσο και οι «εταίροι» μας στην ΕΕ (με μερικές εξαιρέσεις) έχουν υιοθετήσει τον ρόλο του Ποντίου Πιλάτου και υποκριτικά «μας σπεύδουν» άλλη μία φορά σε διάλογο για την «επίλυση των διαφορών», όπως χωρίς την παραμικρή συστολή ονόμασαν τις ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις της Τουρκίας επί της κυριαρχίας Ελλάδας–Κύπρου και τις πειρατικές καταπατήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους!!!
Μπροστά σε τόση υποκρισία είναι προφανώς κενή περιεχομένου η όποια απόπειρα υπενθύμισης σ’ αυτούς ότι ο πρώτος που ανέλυσε τη σημασία του «τι συμβαίνει μεταξύ δύο ατόμων που συζητούν», ήταν ο Έλληνας Σωκράτης με τους Διαλόγους του πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, και ότι ο διάλογος ως διαδικασία ανταλλαγής απόψεων - επιχειρημάτων με σκοπό την ανεύρεση της αλήθειας, έχει ως θεμέλιες προϋποθέσεις:
α. τον σαφή προσδιορισμό του περιεχομένου της συζήτησης,
β. την έντιμη και ειλικρινή στάση των συμμετεχόντων,
ώστε να μην γίνεται «συζήτηση για τη συζήτηση», κατά τη λαϊκή διατύπωση.
Αγαπητοί φίλοι, (για μια φορά ακόμη) τα συμφέροντα των «εταίρων» μας με την Τουρκία αποδεικνύονται πολύ ισχυρότερα και από το διεθνές δίκαιο κι απ’ οποιαδήποτε υποχρέωση έμπρακτης εταιρικής στήριξης…
Πόσο επίκαιρος λοιπόν αποδεικνύεται και πάλι ο συντοπίτης μας λαϊκός θυμόσοφος μπαρμπα-Μήτσος Μάλιος, ο οποίος αναφορικά με το πώς αντιλαμβάνονται οι Τούρκοι τον διάλογο συνήθιζε να αφηγείται την ακόλουθη ιστορία:
«Μια μέρα, ένας συγχωριανός του Χότζα ήρθε στην αυλόπορτα του σπιτιού του και τον παρακάλεσε να του δανείσει το γαϊδούρι του για μια δυο ημέρες.
- Με μεγάλη μου ευχαρίστηση θα σου τον έδινα, αγαπητέ μου φίλε, αλλά τι κρίμα! τον δάνεισα το πρωί σε έναν γείτονα που τον πήρε στο περιβόλι του, απάντησε αυτός.
Ο χωρικός δεν είπε τίποτε και πήρε το δρόμο για να φύγει. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή όμως ακούστηκε ένα θριαμβευτικό γκάρισμα μέσα από το αχούρι του Χότζα. Απορημένος ο χωρικός, γύρισε και του είπε:
- Μα, εσύ μού’ πες πως έστειλες το γάιδαρο στο περιβόλι κι εγώ τον ακούω να γκαρίζει μέσα…
- Α! Είσαι παράξενος άνθρωπος, μα την αλήθεια, τον έκοψε ο Χότζας πολύ θυμωμένος. Τώρα, το γάιδαρο θα πιστέψεις ή εμένα τον Χότζα (τον δάσκαλο του Νόμου και της Θρησκείας);»
Κι αν φαντάζει υπερβολική αυτή του η τοποθέτηση, μια γρήγορη αναδρομή στην εξέλιξη των ελληνοτουρκικών, νομίζω, τον δικαιώνει απόλυτα:
Παρά τον σαφή καθορισμό των ορίων της Τουρκίας από τη συνθήκη της Λωζάνης (την οποία έχει συνυπογράψει και αποτελεί την χάρτα ύπαρξης της νεότερης Τουρκίας), από τον Νοέμβριο του 1973 άρχισαν οι διεκδικήσεις της επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Τότε η τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίων χορήγησε άδειες για διεξαγωγή ερευνών επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας δυτικά των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Η ένταση κορυφώθηκε τον Ιούλιο του 1976 με την έξοδο του τουρκικού ωκεανογραφικού σκάφους «ΧΟΡΑ» για τη διεξαγωγή ερευνών. Η Ελλάδα προσέφυγε μονομερώς στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο κήρυξε εαυτόν αναρμόδιο, καθόσον η Τουρκία δεν προσήλθε επικαλούμενη τη μη αναγνώριση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου από αυτήν.
Οι δύο χώρες άρχισαν διαπραγματεύσεις για το θέμα της υφαλοκρηπίδας τον Νοέμβριο του 1976, συνυπογράφοντας το «Πρακτικό της Βέρνης», το οποίο έθετε το πλαίσιο του διαλόγου. Ο διάλογος όμως τερματίσθηκε άπρακτος το 1981, λόγω των παλινδρομήσεων και της αδιάλλακτης στάσης της Τουρκίας.
Τον Μάρτιο του 1987 το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας αποφάσισε εκ νέου να στείλει το ερευνητικό σκάφος «ΣΙΣΜΙΚ» στο Αιγαίο για έρευνες. Οι δύο χώρες έφθασαν στο χείλος ένοπλης γενικευμένης σύγκρουσης. Προκειμένου να αποκλιμακωθεί η ένταση ξεκίνησε έντονος πολιτικο-διπλωματικός διάλογος και υπεγράφησαν στη συνέχεια δύο μνημόνια υιοθέτησης Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ). Σ΄ αυτά υιοθετήθηκαν κατευθυντήριες γραμμές για την μείωση της έντασης (π.χ. αποφυγή διεξαγωγής στρατιωτικών ασκήσεων στη διάρκεια αιχμής της τουριστικής περιόδου και των κυριότερων εθνικών και θρησκευτικών εορτών, αποχή από ενέργειες παρενόχλησης σκαφών της μιας πλευράς από την άλλη, κ.λπ). Τα μέτρα αυτά δεν απέδωσαν αποτελέσματα, καθόσον η Τουρκία αδιαφόρησε ή αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την εφαρμογή τους.
Κατά την κύρωση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Ν. 2321/1995) η Ελλάδα δήλωσε ρητά ότι επιφυλάσσεται να ασκήσει σε οιοδήποτε χρόνο το δικαίωμά της να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ν.μ. Ως αντίδραση προς την απολύτως νόμιμη αυτή θέση της Ελλάδας, η τουρκική Βουλή εξουσιοδότησε με ψήφισμά της (8/6/1995) την τουρκική κυβέρνηση, εν λευκώ και στο διηνεκές, να κηρύξει πόλεμο (casus belli) στην Ελλάδα (εξουσιοδότηση για χρήση και στρατιωτικών μέσων κατά της Ελλάδος), σε περίπτωση που η τελευταία επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της πέραν των 6 ν.μ. Να σημειωθεί ότι η ίδια η Τουρκία είχε επεκτείνει από το 1964 την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ν.μ. στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο.
Τον Ιανουάριο του 1996 με αφορμή την προσάραξη ενός εμπορικού πλοίου στις βραχονησίδες των Ιμίων, η Τουρκία βρήκε αφορμή για να δηλώσει επιπλέον την αμφισβήτησή της επί ενός προσαρτήματος της Ιταλοτουρκικής Σύμβασης του 1932 που καθόριζε τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των Ιταλικών Δωδεκανήσων και των ακτών της Τουρκίας. Η τουρκική κυβέρνηση από τότε απορρίπτει το προσάρτημα αυτό ως νομικά άκυρο, με την αιτιολογία ότι δεν είχε κατατεθεί στην Κοινωνία των Εθνών στη Γενεύη. Αυτό, σύμφωνα με την τουρκική θέση, σημαίνει ότι η κυριαρχία σε έναν άγνωστο αριθμό μικρών νησίδων και βραχονησίδων στα Δωδεκάνησα παραμένει απροσδιόριστη και πρέπει να καθοριστεί με κάποια καινούργια σύμβαση…
[Πάνω σ’ αυτό το εφεύρημα οικοδομήθηκε σε βάθος χρόνου η διεκδίκηση 158 νησίδων και νησιών του Αιγαίου από την Ελλάδα]
Μετά τη λήξη της κρίσης των Ιμίων, δρομολογήθηκε πάλι διαδικασία ελληνοτουρκικής προσέγγισης, μέσω διερευνητικών επαφών για τη διευθέτηση του ζητήματος οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και υπήρξε μία ακόμη προσπάθεια αναθέρμανσης του θέματος των ΜΟΕ Ελλάδας-Τουρκίας.
Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ της Μαδρίτης, το 1997, η ελληνική κυβέρνηση (του Κώστα Σημίτη), υπέγραψε την περίφημη συμφωνία στην οποία για πρώτη φορά υπάρχει αναφορά σε «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο δίχως αυτά να κατονομάζονται… και δύο χρόνια αργότερα στο Ελσίνκι, από την Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης προέκυψε το περίφημο κείμενο στο οποίο γίνεται λόγος για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα»…
Ξεπερνώντας και τον εαυτό της ακόμη τα τελευταία χρόνια, η Τουρκία με νοοτροπία «νταή» προς κάθε γειτονική της χώρα επιδιώκει εκβιαστικά την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης (κάτι που έχει δηλώσει ξεκάθαρα ο ηγέτης της κατά την τελευταία επίσκεψή του στη χώρα μας) και προβαίνει σε ποικιλότροπες επιθετικές ενέργειες.
[Το εξωφρενικό του πράγματος είναι ότι ταυτόχρονα επικαλείται την ίδια συμφωνία έναντι της Ελλάδας για να επιτύχει την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου !!! Εύλογα αναρωτιέται κανείς: γιατί άραγε;;;]
Η ίδια συμπεριφορά των «συμμάχων», η οποία ενθαρρύνει τη γνωστή τουρκική δολιότητα, με αποτέλεσμα να γίνονται οι συζητήσεις αυτού του τύπου όλα αυτά τα χρόνια προσχηματικά από πλευράς Τουρκίας για να δημιουργούνται «ρήγματα», τα οποία σε επόμενο χρόνο η εξωτερική πολιτική της τα αναδεικνύει ως τετελεσμένα. Στο ίδιο έργο θεατές, αγαπητοί φίλοι, με το αντίτιμο όμως να γίνεται ολοένα και πιο ακριβό…
Για να μην σας κρατώ σε απορία, σπεύδω να εξηγήσω ότι ο όρος προέρχεται από κείμενο του Αναστάσιου Χριστοδούλου: «Ο φραγκοράφτης Μιχαήλος είχε κάμει τρία κουστούμια εις τα παιδιά του τσιφλικιούχου Ατά Μπέη, όστις ήτο γνωστός ως κακοπληρωτής. Μια μέρα κατεβαίνοντας ο Ατά Μπέης με τον φίλον του Αμέτ Κιούρτογλου, προς την αγοράν, ο Μιχαήλος βγήκεν από το ραφείον του και κάμνοντας τεμενά εζήτησε την αξία των κουστουμιών. Εκείνος όμως τον έδιωξε λέγων: “Άι σιχτίρ μπρε γκιαούρ”. Και ο Μιχαήλος κάμνων πάλιν τεμενά είπε: “Τεσεκιούρ ιτέριμ εφέντη μ’” και γύρισε στο ραφείον του.
Δεν επέρασε όμως πολλή ώρα και ο Αμέτ Κιούρτογλου γύρισε στο ραφείον και ηρώτησε τον Μιχαήλον, γιατί εις την εξύβρισιν του Ατά Μπέη απήντησε “ευχαριστώ”; Και ο ράπτης με την διακρίνουσαν αυτόν δεικτικήν ειρωνίαν του είπε: “Εφέντη μ’, στον καιρό του παππού μου, εάν ο χριστιανός εζητούσε το δίκαιόν του, εσφάζετο. Στον καιρό του μπαμπά μου, εδέρετο. Τώρα εγώ εγλύτωσα με ένα “σιχτίρ” και μόνο… Πώς να μην είμαι ευχαριστημένος; ” …»
ΥΓ.
Οι παρατιθέμενες εικόνες είναι λιθογραφίες εφημερίδων του 19ου αι. με θεματογραφία “οι σχέσεις της Ελλάδας με τους δανειστές-συμμάχους της” από όπου προέκυψε και το απόφθεγμα της “Μικράς πλην τιμίας Ελλάδος”.
