«Τρωάδες» του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε συμπαραγωγή με το Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΒΕΡΟΙΑΣ, παρουσιάζει το καλοκαίρι του 2020 τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου. Στο ρόλο της Εκάβης η Γιώτα Φέστα.
Στην Ημαθία οι παραστάσεις θα παρουσιαστούν τηρουμένων των υγειονομικών πρωτοκόλλων στη Βέροια, στο Θέατρο
άλσους "Μελίνα Μερκούρη" 26
Αυγούστου 2020, ώρα 8.30μ.μ. και στη Νάουσα, στο Αρχαίο Θέατρο Μίεζας με συνέργεια
του Δήμου Νάουσας και της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ημαθίας, 27 Αυγούστου 2020, ώρα 6.00μ.μ. με δελτία ελεύθερης εισόδου, τα οποία
έχουν εξαντληθεί!
Παραστάσεις
στην Ημαθία
- Βέροια, 26 Αυγούστου 2020, ώρα 8.30μ.μ. Θέατρο
άλσους "Μελίνα Μερκούρη"
Τιμή προπώλησης και μέσω ηλεκτρονικής
κράτησης :10 €
Κανονικό εισιτήριο: 12€
Μαθητικό/ Φοιτητικό/ Άνω των 65 / ΑΜΕΑ/ Άνεργοι 8€
Μέλη των ομάδων των Εργαστηρίων της Κ.Ε. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.
Βέροιας (μόνο κατά την προπώληση και αποκλειστικά και μόνο από τα γραφεία του
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας): 8€
Πληροφορίες: 2331078 140, 142
- Νάουσα, 27 Αυγούστου 2020, ώρα 6μ.μ. Αρχαίο
Θέατρο Μίεζας
Η παράσταση είναι sold out (με δελτία
ελεύθερης εισόδου, τα οποία έχουν εξαντληθεί)
Προπώληση
• ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας, 3ος όροφος Χώρου
Τεχνών Δήμου Βέροιας – Π. Μελά και Μπιζανίου , τηλ. 2331 0 78140, 142
• Βιβλιοπωλείο Επίκαιρο, Βενιζέλου, τηλ 2331024612
• Καφέ Μπρίκι, Μητροπόλεως , τηλ 2331020201
• Ουζερί Στάσου Μύγδαλα, Μητροπόλεως , τηλ.2331120327
• Ηλεκτρονικά στο https://www.viva.gr/tickets/theatre/periodeia/troades-tou-evripidi/
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Γιάννης Τσαρούχης
Σκηνοθεσία- Προσαρμογή κειμένου: Γιάννης
Παρασκευόπουλος
Σκηνικά: Θανάσης Κολαλάς
Κοστούμια: Σοφία Παπαδοπούλου
Μουσική: Μάνος Μυλωνάκης
Κινησιολογία: Τάσος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Βαγγέλης Σκυλίτσης, Μαρία
Νεφέλη Παρασκευοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου - ενδυματολόγου: Δημήτρης
Γεωργόπουλος
Φωτογράφιση: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Εύα Κουμανδράκη
Επικοινωνία
παράστασης για το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Βέροιας:
Κατερίνα Γρηγοριάδου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Χρήστος Διαμαντούδης
(Ποσειδών), Ελένη Θυμιοπούλου (Αθηνά), Μαρία Καραμήτρη
(Κασσάνδρα), Νικόλας Μαραγκόπουλος (Μενέλαος), Νίκος Μήλιας
(Στρατιώτης), Γιολάντα Μπαλαούρα (Ελένη), Ιωάννα Παγιατάκη
(Ανδρομάχη), Χρίστος Στυλιανού (Ταλθύβιος), Βασίλης Τρυφουλτσάνης
(Στρατιώτης), Γιώτα Φέστα (Εκάβη)
Γυναίκες της Τροίας: Μαριάννα Αβραμάκη, Νεφέλη
Ανθοπούλου, Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, Μομώ Βλάχου, Χρύσα Ζαφειριάδου, Ελένη
Θυμιοπούλου, Μαρία Καραμήτρη, Άννα Κυριακίδου, Γιολάντα Μπαλαούρα, Ιωάννα
Παγιατάκη, Εύη Σαρμή, Ελευθερία Τέτουλα.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Με φόντο την
κατεστραμμένη Τροία, οι γυναίκες Τρωαδίτισσες αναμένοντας την ανακοίνωση της
τύχης τους, θρηνούν για την άλωση της πόλης. Ανάμεσά τους η Εκάβη, παραδομένη
στη μοίρα της, σηκώνει τα βάρη μιας ζωής από το ένδοξο παρελθόν στο τραγικό
παρόν. Μέχρι το τέλος του έργου η μια συμφορά διαδέχεται την άλλη, με αποκορύφωμα
τον θάνατο του εγγονού της, του Αστυάνακτα -τη μοναδική ελπίδα για τη
μελλοντική αναβίωση της Τροίας- τον οποίο
οι Έλληνες αποφάσισαν να γκρεμίσουν από τα τείχη της πόλης. Οι δυνάμεις
της καταστροφής μοιάζουν πλέον ανεξέλεγκτες, σχεδόν θεϊκές.
Η δύσκολη συγκυρία που επιβάλουν οι υγειονομικοί
κανονισμοί, γίνεται ένας αναγκαστικός περιορισμός που αποτελεί πρόκληση για τη
σκηνοθεσία και ανοίγει νέους δρόμους στην προσέγγιση του έργου. Η συνθήκη του
σήμερα «συναντά» τις γυναίκες της Τροίας στη μετεωρική στιγμή πριν από τη νέα τους ζωή. Οι
Τρωαδίτισσες δεν έχουν την πολυτέλεια να ταυτιστούν με τον πόνο του άλλου.
Στέκονται δίπλα αλλά σε απόσταση, αναγκασμένες να κοιτάξουν τη δική τους μοίρα,
σε μια πορεία δύναμης. Πρόκειται για μια γενναία μετατόπιση της θέσης τους,
μέσα σε ένα πλαίσιο εξουσίας -χωρίς μέτρο, μέσα σε έναν κόσμο όπου οι θεοί δεν
είναι παρά ανθρώπινες επινοήσεις. Η σκέψη ότι στο μέλλον θα ανήκουν κάπου, έστω
και ως σκλάβες, μοιάζει να είναι η μοναδική βεβαιότητα που έρχεται να ηρεμήσει τη
συνείδησή τους.
Μέσα από τις
έντονες αντιθέσεις των αφηγήσεων των περασμένων μεγαλείων και του παροντικού
πένθους, ο Ευριπίδης ξεδιπλώνει την πλοκή σε μια σταδιακή πορεία προς την
απόλυτη οδύνη. Ταυτόχρονα, ασκεί κριτική στους συγχρόνους του για την άγρια
επίθεση των Αθηναίων στη Μήλο, αναδεικνύει τα επιχειρήματα των «βαρβάρων»
αντιστρέφοντας ευρηματικά τον χαρακτηρισμό, και επιδιώκει τον αναστοχασμό πάνω
στην Αθηναϊκή ασυδοσία. Οι Τρωάδες,
το μόνο διασωθέν έργο της Ευριπίδειας τριλογίας, που παρουσιάστηκε το 415 π.Χ.
στα Μεγάλα Διονύσια, αποτελούν ένα θρήνο για όσους βρίσκονται στο έλεος των
κατακτητών και μια κραυγή ανθρωπισμού απέναντι στα θύματα του κάθε πολέμου. Στο
έργο αυτό ο άνθρωπος, ανάμεσα σε ανθρώπους αλλά και πολύ μακριά από αυτούς,
στέκεται ολομόναχος απέναντι στο τραγικό, προσπαθώντας να βρει καινούργιο τρόπο
να επιβιώσει μέσα στην αδυσώπητη μοίρα του.
Ο Γιάννης
Παρασκευόπουλος που υπογράφει τη σκηνοθεσία τονίζει: «Στις “Τρωάδες” ο
Ευριπίδης θίγει το πόσο ανελέητος μπορεί να γίνει ο κατακτητής. Η εξουσία έχει
την τάση να διαφθείρει. Μπορεί να σε οδηγήσει να χάσεις τον έλεγχο. Έτσι και
εδώ οι Έλληνες χάνουν το μέτρο. Δεν τους αρκεί που έχουν νικήσει. Κλέβουν
περιουσίες, σκοτώνουν και αφαιρούν μέχρι και τη ζωή του γιου του Έκτορα, από το
φόβο μην ξαναχτίσει την κατεστραμμένη Τροία.
Αρχίσαμε να
δουλεύουμε πάνω στο έργο ζώντας με τις επιπτώσεις της πανδημίας του κορωνοϊού.
Υπήρχαν αυστηρά
πρωτόκολλα που έπρεπε να τηρηθούν: να αποφεύγουμε τα αγγίγματα, την σωματική
επαφή, να διατηρούνται αποστάσεις
Αρχικά το πλαίσιο
αυτό μας φόβισε, όμως τα όρια που μπήκαν άνοιξαν σε όλους μας έναν πολύ
αποκαλυπτικό δρόμο.
Βρήκαμε τρόπους
ώστε να τηρούνται οι συνθήκες που θα έπρεπε, χωρίς όμως να δημιουργούν πρόβλημα
στο έργο.
Οι ήρωες της
τραγωδίας μπορεί να υποφέρουν σωματικά και να βιώνουν μια δύσκολη κατάσταση,
όμως στηρίζονται στον εαυτό τους και όχι σε κάποιον άλλο.
Παράλληλα ο
Ευριπίδης σε αυτή την τραγωδία του σχολιάζει την ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει
κάπου. Είναι κάτι το βασικό για την εύρεση νοήματος στη ζωή και για την
αντιμετώπιση οδυνηρών συναισθημάτων και εμπειριών.
Οι Τρωάδες έχουν
χάσει τα πάντα: πατρίδα, σπίτια, γονείς, συζύγους και παιδιά.
Ξαφνικά είναι
μετέωρες. Κόπηκαν οι ρίζες τους και δεν ανήκουν πουθενά. Ψάχνουν να βρουν μια
νέα ταυτότητα. Όταν συνειδητοποιούν πως τις προορίζουν για σκλάβες, αρχικά
αντιδρούν, με την Εκάβη να λέει “Πάμε στη φωτιά να καούμε”. Όμως στο τέλος
σέβονται την μοίρα τους. Κυριαρχεί το ένστικτο της επιβίωσης. Η νέα τους ζωή
που δεν είναι ο θάνατος.
Με τις θεϊκές παρεμβάσεις, κατά τον Ευριπίδη, να είναι μια επινόηση των ανθρώπων η οποία γεννάται από την ανάγκη τους για λύτρωση».
