Τι ωραίο συναίσθημα αυτό της αγάπης.Μέσα στον ναό του Θεού κοιτάζω τα πρόσωπα των Αγίων.Προσπαθώ να καταλάβω πώς μπόρεσαν να έχουν όλα αυτά τα χαρίσματα της διόρασης,της διάκρισης,της ταπείνωσης,της πραότητας,της εγκράτειας,της μακροθυμίας και προπάντων της πίστης!Άραγε όλοι όσοι είμαστε εδώ σήμερα έχουμε τον νου μας στην προσευχή ή είναι οι σκέψεις μας στις μέριμνες;
Μέσα από τον δικό μου προσωπικό αγώνα ψάχνω το στενό μονοπάτι που οδηγεί στον Θεό.Θέλω πολύ να Τον αγαπήσω,να Τον εμπιστευτώ.Ο μικρός Αποστολάκης θυμιάζει μπροστά από τον ιερέα την ώρα που βγήκαν τα Άγια των Αγίων,σοβαρός και συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει.Τι μπορεί να νιώθει άραγε η καθαρή ψυχή του;
Πόσο τυχερός είναι που με την αθωότητα του πλησιάζει την μεγάλη αγκαλιά του Χριστού Μας!Ο ιερέας λέει»Ειρήνη ημίν»και εγώ σκέφτομαι την δική μου ταραχή,του λογισμούς και κάθε σκέψη που με απομακρύνει από το Πνεύμα του Δημιουργού μου.Μετά είπαμε όλοι μαζί το «Πιστεύω»το έλεγα και εγώ μηχανικά χωρίς να μπορώ να διεισδύσω στις βαθιές έννοιες του Συμβόλου της Πίστεως μας,
Συνειδητοποίησα την υποκρισία μου,τα επιφανειακά αισθήματα μου και αναρωτιόμουν γιατί ήμουν εγώ εκεί;Με πληγωμένη ψυχή και μάτια υγρά ζήτησα από τον Θεό να μας δώσει όλους την Θεία φώτιση για να καταλάβουμε το μεγαλείο της Πίστεως μας!
