Στα πλαίσια του ΨΑΞΕ – ΒΡΕΣ – ΚΕΡΔΙΣΕ η Προδιοικητής Βιβή Ιατροπούλου διάβασε στα μέλη του Ομίλου Inner Wheel Βέροιας ένα κείμενο με θέμα: «ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ».
«Στην Άνοιξη των νεανικών μου χρόνων σε σχέση με την φετινή Άνοιξη την τόσο παράξενη για όλο τον κόσμο».
«Οι πρώτες σκέψεις όταν με ρωτούν πως είναι η Άνοιξη στο χωριό μου; Σκέπτομαι τα ανθάκια που σκάνε δειλά στα παρτέρια του πατρικού μου σπιτιού. Τις μυρωδιές όταν ξυπνούσα το πρωί και κατέβαινα στο περιβόλι μας και την αλλαγή που έβλεπα κάθε μέρα στον ανθισμένο κήπο μας.
Τους γονείς μου και τους ανθρώπους του χωριού που προσπαθούσαν μέσα στα χώματα να αναστήσουν το σιτάρι, το βαμβάκι, τα λαχανικά με αισιοδοξία και γεμάτοι ενέργεια και όρεξη να δουλεύουν για τις οικογένειές τους για να μπορέσουν τα παιδιά τους να ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο.
Τις νοικοκυρές να ασπρίζουν τα σπίτια τους για να υποδεχθούν τις ηλιόλουστες μέρες, κάνοντας κουτσομπολιό μαζεμένες όλες μαζί στις αυλές του σπιτιού τους σε κάθε γειτονιά.
Τις χαρούμενες μέρες που πλησιάζουν για τους μαθητές με το κλείσιμο των σχολείων και τις διακοπές του καλοκαιριού που θα ακολουθούσαν.
Τις Άγιες Ημέρες του Πάσχα με το στόλισμα από όλες τις κοπέλες το χωριού του επιταφίου. Την περιφορά του με τις συμμαθήτριές μου φορώντας τις μαύρες ποδιές μας χωρίς το λευκό γιακαδάκι, πενθώντας για τον Χριστό μας που σταυρώθηκε για τη σωτηρία μας.
Την Ανάσταση με τις άσπρες λαμπάδες μας με τους γονείς μου, τους συγχωριανούς μου και όλους τους συγγενείς μας στο προαύλιο της εκκλησίας, δίνοντας με το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ το φιλί της Αγάπης και τσουγκρίζοντας τα κόκκινα αυγά.
Το σουβλιστό αρνί και το κοκορέτσι στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού με όλους τους συγγενείς μας χορεύοντας τσάμικο και καλαματιανό.
Όλα αυτά ήλθαν φέτος στο μυαλό μου πιο έντονα με αρκετή στεναχώρια διότι δεν μπορέσαμε να τα απολαύσουμε στα χωριά μας λόγω της πανδημίας του κορονοϊού και του κλεισίματος μέσα στα σπίτια μας.
Αν και έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μας ακούγοντας όλο αυτό το κακό που συνέβαινε σε όλον τον πλανήτη, μένουμε μέσα στα σπίτια μας για το καλό μας και για να μπορέσουμε με τη βοήθεια του Θεού του χρόνου να ξαναζήσουμε όλα αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα και να μην θρηνήσουμε οικεία πρόσωπα.
Έτσι βγήκαμε νικητές!
Η Άνοιξη είναι τόσο μοναδική, κρατάει λίγο, πολύ λίγο, είναι το ενδιάμεσο στάδιο μιας στιγμιαίας αγάπης και ενός χαμόγελου γλυκού. Είναι η εποχή της ανθοφορίας που πέρασε και που φέτος δεν μπορέσαμε να την απολαύσουμε.
Πόσο μακρινή μας φάνηκε αυτή η εποχή αλήθεια μέχρι να επανέλθουμε στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω και εύχομαι όλος ο κόσμος να μην ξαναπεράσει τις δύσκολες φετινές μέρες και να υποδεχόμαστε κάθε χρόνο την ΑΝΟΙΞΗ γεμάτοι αισιοδοξία και χαρά μα προπαντός γεμάτοι Υγεία μαζί με τις οικογένειές μας και τους φίλους μας.
Ας ευχηθούμε η επόμενη χρονιά να μας βρει ενωμένες και με δύναμη ψυχής και πνεύματος όλες μαζί να ανοίξουμε τα χέρια μας και να αγκαλιάσουμε δίνοντας χαρά και βοήθεια σε όποιον συνάνθρωπό μας μέσα στην κοινωνία που ζούμε έχει την ανάγκη μας.
Στους κρίσιμους καιρούς που έζησαν όλες οι χώρες παγκοσμίως αντιμετωπίσαμε τις περιστάσεις γενναία και ξεπεράσαμε τις δυσκολίες με χαμογελαστά πρόσωπα στην Ελλάδα μας.
Αυτόν τον χρόνο της δοκιμασίας μας αυτή την Άνοιξη χρησιμοποιήσαμε τις αξίες της υπομονής, της ανοχής και της συμπόνοιας και παραμείναμε ευτυχείς για την ασφάλεια και την καλή μας υγεία.
Όταν θέταμε τους στόχους μας στην αρχή της Ινεργουϊλικής χρονιάς δεν φανταζόμασταν ότι οι περισσότερες συνήθεις δραστηριότητες θα ανασταλούν για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, έχοντας πίστη και ελπίδα ότι σύντομα θα ξεπεράσουμε αυτήν την απρόσμενη κατάσταση και θα συνεχίσουμε να υλοποιούμε τους στόχους μας ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ τους συνανθρώπους μας διότι ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ όπως μας παροτρύνει το σύνθημα του I.I.W. για τη χρονιά 2019 – 2020 με την ΦΙΛΙΑ και την ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ όλων των μελών του Ομίλου μας.
Βιβή Ιατροπούλου
Προδιοικητής 247 Περ. I.W. Ελλάδας
2006 - 2007
