Το
σημείωμά μου αυτό αναφέρεται σε μια μουσική προσωπικότητα της Βέροιας, με
μεγάλη προσφορά στον Πολιτισμό της Βέροιας, αλλά και της Νάουσας, από τη
δεκαετία του ’40 έως τη δεκαετία του ’70, που πέθανε.
Στην δεκαετία λοιπόν του ’60, υπήρχε στη
Βέροια, στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου, μία μουσική σχολή, που στεγαζόταν σ’ ένα
κτίριο που ήταν πάνω από μία μεγάλη στοά, η οποία αποτελούσε μία μικρή αγορά
της πόλης και είχε μέσα διάφορους επαγγελματίες με τα μαγαζιά τους.
Στη γωνία της στοάς υπήρχε η είσοδος της
σχολής και μία μικρή ταμπέλα κολλημένη στην πόρτα, η οποία έγραφε:
«ΜΑΡΙΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΟΥ»
Ανέβαινες, λοιπόν, μια πολύ απότομη
ξύλινη σκάλα, που οδηγούσε σε μια μεγάλη αίθουσα μ’ ένα πιάνο μέσα, η οποία
αποτελούσε την αίθουσα υποδοχής, ενώ γύρω-γύρω υπήρχαν πόρτες που οδηγούσαν σε
χώρους που χρησίμευαν σαν αίθουσες διδασκαλίας, μ’ ένα πιάνο η κάθε μία από
αυτές.
Αυτός ήταν ο δάσκαλός μου της μουσικής.
Ήταν φίλος του πατέρα μου κι έτσι
πηγαίναμε στη μουσική σχολή του Μαρίνου
όλα τα παιδιά της οικογένειας για να μάθουμε κάποιο όργανο.
Ήταν πολύ δραστήριος άνθρωπος, και για
να έχει πελατεία για να βγάζει τα προς το ζην, σ’ εκείνες τις δύσκολες εποχές,
δίδασκε εκτός από πιάνο, αρκοντεόν, κιθάρα, μπουζούκι, μαντολίνο, ακόμη και τύμπανα. Πρέπει να πέρασαν
χιλιάδες μαθητές από τα «χέρια» του, τους οποίους δίδαξε όλους με μεγάλη
υπομονή. Είχε οργανώσει επίσης χορωδία, με την οποία έδινε παραστάσεις σε
πολλές πόλεις της Ελλάδος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι υπήρχε μία φωτογραφία
στη σάλα υποδοχής, όπου απεικονίζονταν όλοι οι άνδρες χορωδοί με κοστούμι και
παπιγιόν, οι γυναίκες με ομοιόμορφα φουστάνια και στη μέση καμάρωνε ο Μαρίνος Βασιλειάδης.
Κάθε χρόνο, το αποκορύφωμα της
διδακτικής χρονιάς ήταν η οργάνωση μιας συναυλίας με όλους τους μαθητές σε
κινηματογράφο της πόλης, η αίθουσα του οποίου ήταν κατάμεστη από συγγενείς και
φίλους των καλλιτεχνών, ήταν το ετήσιο μουσικό γεγονός της Βέροιας.
Τελευταία, ανακάλυψα κάποια στοιχεία γι’
αυτή την προσωπικότητα, για τη δράση του σε παλαιότερες εποχές, που με άφησαν
στην κυριολεξία άναυδο και ο θαυμασμός μου για αυτόν τον άνθρωπο, το τερμάτισε!
Έτσι λοιπόν, αναφέρω ότι:
Στα 1942
ιδρύθηκε στη Νάουσα ένα μουσικό ίδρυμα ως «Ωδείο Ναούσης» απ’ την τότε
κυριαρχούσα αντιστασιακή οργάνωση του Ε.Α.Μ.
Μετά την ίδρυση το Φεβρουάριο του 1943
της Ε.Π.Ο.Ν. (Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων), που ήταν μία από τις
οργανώσεις της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, αυτή, με την άρτια συγκροτημένη δομή
της στη Νάουσας, πέραν όλων των άλλων, επέρριψε ιδιαίτερη βαρύτητα και προς την
κατεύθυνση της πολιτιστικής δραστηριότητας με τη δημιουργία χορωδίας, καθώς και
θεατρικού και μουσικού τμήματος.
Κύριοι οργανωτές και στυλοβάτες αυτής
της προσπάθειας, ο Βεροιώτης μουσικός Μαρίνος
Βασιλειάδης, ο οποίος δίδασκε πιάνο και θεωρία μουσικής και ο Ναουσαίος
μουσικοδιδάσκαλος Δημήτριος Βαρβέρης.
Στο Ωδείο Ναούσης εκτός από το πιάνο,
δημιουργήθηκαν και σχολές κιθάρας, ακορντεόν και βιολιού. Μάλιστα, αναφέρεται
ότι οι μαθητές που φοιτούσαν στις σχολές πιάνου και βιολιού ανέρχονταν σε 40
άτομα. Επίσης, με τα παλιά μουσικά στελέχη της «Αθηνάς» και τα νέα μέλη,
δημιουργήθηκε ορχήστρα εγχόρδων, την ποιότητα της οποίας δεν είχε να επιδείξει
ολόκληρος ο Βορειοελλαδικός χώρος πλην της Θεσσαλονίκης.
Η ζωή του Ωδείου τερμάτισε με την
απελευθέρωση της χώρας και την εγκατάσταση του δασκάλου Μαρίνου Βασιλειάδη στη Βέροια.
Αυτός
ήταν ο Μαρίνος Βασιλειάδης!!
Κι όμως, αυτόν τον άνθρωπο με την
τόση μεγάλη προσφορά στον Πολιτισμό της
πόλης, εκείνη την εποχή, ο Δήμος Βέροιας του φέρθηκε με μεγάλη αχαριστία και
απάνθρωπα, μπορώ να πω. Ήταν η εποχή της Χούντας, όταν το «Δημοτικό Συμβούλιο»
αποφάσισε να ιδρύσει στη Βέροια, Δημοτικό Ωδείο. Δημοσιεύτηκε λοιπόν το ΦΕΚ
116/Α/23-5-1968, με υπογραφές των Ζωιτάκη Γεωργίου, τότε Αντιβασιλέα, και
Στυλιανού Πατακού, τότε Αντιπρόεδρου της «Κυβέρνησης» και Υπουργού Εσωτερικών,
το οποίο όριζε τη σύσταση ίδιου Νομικού Προσώπου στο Δήμο Βέροιας, υπό την
επωνυμία «Δημοτικό Ωδείο Βέροιας».
Έστειλαν λοιπόν κλητήρες από τον Δήμο,
που ειδοποίησαν τον Μαρίνο, ότι την
επομένη θα κατασχέσουν τα πιάνα που είχε στη σχολή (έξι τον αριθμό, αν θυμάμαι
καλά), γιατί όντως ήταν περιουσία του Δήμου.
Έπεσε να πεθάνει ο Μαρίνος, επειδή αν γινόταν αυτό που του είπαν οι κλητήρες, τότε θα
έμενε στο δρόμο, και το βασικότερο, αυτό θα σήμαινε το τέλος της καριέρας του,
αλλά έμπαινε και θέμα της επιβίωσης, γι’ αυτόν και την οικογένειά του. Ευτυχώς,
η κόρη του Μαρίτσα, δευτεροετής τότε φοιτήτρια της Νομικής, του ανέφερε έναν
νόμο που είχε διδαχτεί πριν λίγο καιρό, περί χρησικτησίας που έλεγε ότι όταν
γίνεται χρήση κάποιων αντικειμένων πάνω από 20 χρόνια, τότε αποκτά την
κυριότητα ο χρήστης. Έτσι, ο Μαρίνος
κάνοντας χρήση αυτού του νόμου, γλύτωσε την πανωλεθρία της ζωής του, την
τελευταία στιγμή, χάρη στην κόρη του.
Άνθρωπος γλυκύτατος, μετριόφρων, με
μεγάλη προσφορά στα μουσικά δρώμενα της Ημαθίας, έσβησε ένα πρωί την ώρα που
ετοιμάζονταν να πάει στην εκκλησία, τον πρόδωσε η καρδιά του.
Δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία του, δεν
τόλμησα να τον δω νεκρό, μου φαίνονταν απίστευτο πως πέθανε αυτός ο άνθρωπος,
αν και ήμουν σχετικά μεγάλος, δευτεροετής τότε φοιτητής της Φαρμακευτικής. Τον
θυμάμαι με απέραντη συγκίνηση.
Θα πρότεινα προς τιμήν αυτού του
ανθρώπου να πάρει το όνομά του μία οδός της Βέροιας, αλλά και της Νάουσας, όπου
δραστηριοποιήθηκε, και νομίζω πως αυτή θα ήταν η καλύτερη δικαίωση γι’ αυτόν
τον μεγάλο μουσικό!
Υ.Γ.1: Τη Μαρίτσα, την κόρη του, την είδα μετά
από καιρό, όταν ήρθε να με επισκεφτεί στο φαρμακείο μου, και τότε είχε το βαθμό
του Προέδρου των Εφετών της Θεσσαλονίκης. Από τότε έχω χάσει τα ίχνη της.
Υ.Γ.2: Τις πολύτιμες πληροφορίες για τη
«δράση» του Μαρίνου Βασιλειάδη τη δεκαετία του ’40, τις πήρα από το αρχείο του
Ναουσαίου Χρήστου Ζάλιου, Εκπαιδευτικού-Λαογράφου, τον οποίο ευχαριστώ από
καρδιάς!
