“ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ”

Γράφει η Νανά Παπαϊωάννου
φιλόλογος-λογοτέχνις                                                    

Κεκλεισμένων των θυρών, η ανθρωπότητα, σε καταστολή,  υπνώττει, εν μέσω θανατηφόρου πανδημίας. Πάσχα 2020! Πρωτόγνωρο, ασυνήθιστα παράξενο, για την πλειονότητα των Ελληνορθόδοξων πιστών. Με κλειστούς τους ναούς, απαγορευμένες τις ιερές Ακολουθίες, ακόμη και τη Μ. Εβδομάδα των Παθών, με απουσία, έστω και ελάχιστων πιστών στην κορωνίδα των εορτών, τη λειτουργία της Αναστάσεως, την πανήγυρη των πανηγύρεων. Πίκρα, απογοήτευση, έντονος προβληματισμός και πολλά ερωτηματικά. Ο φόβος έγινε κυρίαρχο στοιχείο στις ανθρώπινες ψυχές, σκέπασε τις μεγάλες πολιτείες του κόσμου.
Γραμματείς και Φαρισαίοι, Πόντιοι Πιλάτοι κι όλοι εμείς, ο “όχλος”, ξανασταυρώσαμε τον Δεσπότη του Παντός, τον Λυτρωτή του κόσμου, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. “Παρέστησαν οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού...”(Ψαλμός 22). Ένας παράξενος πόλεμος, μ’ έναν ύπουλο εχθρό να διχάζει ανθρώπινες κοινωνίες, να διασαλεύει τις οικονομίες των κρατών, να στέλνει στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Όλη η ανθρωπότητα κάτω από τα απειλητικά σύννεφα του εκφοβισμού, της τρομοκρατίας, του αναγκαστικού εγκλεισμού. Η πορεία προς τον σύγχρονο Γολγοθά βασανιστική. Καμία βούληση για κάποιες εναλλακτικές λύσεις, για μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση στο μείζον αυτό πρόβλημα της πνευματικής ανάγκης των πιστών, να στηριχτούν στα ουσιαστικά εφόδια, που αποκομίζουν από την έστω και για λίγο παρουσία τους στον ιερό χώρο των εκκλησιών.
Μ.Εβδομάδα, 2020: Οι καμπάνες σίγησαν πένθιμα, οι ψυχές θρήνησαν για το ξεστράτισμα από την γνήσια Ελληνορθόδοξη Παράδοση, ήρθαν “εις εαυτόν” για τα ολισθήματα στο προσωπικό αλλά και κοινωνικοπολιτικό “γίγνεσθαι”, που συντελείται (βάσει σχεδίου άραγε;), εδώ και πολλές δεκαετίες. Αντικαταστήσαμε την ουσία των πραγμάτων και της ζωής με το “φαίνεσθαι”, καθιερώσαμε το αφύσικο και απατηλό, αμφισβητήσαμε την ίδια την αλήθεια.
( Λέγει αυτώ ο Πιλάτος: “ τι εστίν αλήθεια;”)
Ζούμε σε μια κοινωνία με άπειρες προκλήσεις, στο όνομα και την κυριαρχία των επιτευγμάτων της υψηλής τεχνολογίας, αλλά με βαθειά ρήγματα στα θεμέλιά της. Ο υπερκαταναλωτισμός, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η παραβίαση του νόμου του Δικαίου, η υπερφίαλη εξωτερίκευση και ελαφρότητα, η υποβάθμιση της ψυχικής και πνευματικής καλλιέργειας στη βάση θεμελιωδών αρχών και αξιών, η πολυπραγμοσύνη και η κατάργηση των απλών, καρδιακών σχέσεων μεταξύ μας, οδήγησαν σε τραγικά αδιέξοδα και στην απόγνωση. Φοβόμαστε τον θάνατο, γιατί κόψαμε τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με τον ίδιο τον Δημιουργό μας. “Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της διανοίας σου...” κι εμείς Τον απαξιώσαμε, βουτηγμένοι στην εφήμερη ματαιότητα της καθημερινότητας, διαστρέφοντας το νόημα της ζωής, υποδουλωμένοι στο υλιστικό και κοσμικό φρόνημα. (“Λαός μου, τι εποίησά σοι και τι μοι ανταπέδωκας; Τους τυφλούς σου εφώτισα, τους λεπρούς σου εκαθάρισα...”) Μόνο που εμείς αναγάγαμε τη μωρία μας σε υπέρτατη σοφία, χάσαμε το βάθος και μείναμε στην επιφάνεια, κολυμπώντας στα θολά νερά της έπαρσης και της υπέρμετρης αυτοπεποίθησής μας…
                                                         “ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!”