«Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ»
Γράφει η Σοφία Πιστοφίδου-Τσόγκα
Καθηγήτρια Φιλόλογος
«Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς •Οἴδατε ὅτι μετὰ δύο ἡμέρας τὸ πάσχα γίνεται, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς τὸ σταυρωθῆναι.
Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα των Πανσέπτων παθών του Κυρίου μας του Χριστού. Χωρίς καμπάνα – χωρίς κερί – χωρίς παπά – χωρίς ψάλτη – χωρίς Εκκλησίασμα – χωρίς Ιερή Ακολουθία – χωρίς Επιτάφιο – χωρίς Λιτανεία – χωρίς Αναστάσιμη Λειτουργία – χωρίς Θεία Κοινωνία – χωρίς Αντίδωρο – χωρίς λαμπάδα – χωρίς ΣΤΑΥΡΟ – χωρίς ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
«Κύριε, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου καὶ ἐν τῇ τῶν πτερύγων σου σκιᾷ».
«Τότε συνήχθησαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ, εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ἀρχιερέως τοῦ λεγομένου Καϊάφα, καὶ συνεβουλεύσαντο ἵνα τὸν Ἰησοῦν δόλῳ κρατήσωσι καὶ ἀποκτείνωσιν».
«Ἄρχοντες λαῶν συνήχθησαν, κατὰ τοῦ Κυρίου, καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ»
«Τότε πορευθεὶς εἷς τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Ἰούδας Ἰσκαριώτης, πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς εἶπε· τί θέλετέ μοι δοῦναι, καὶ ἐγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; οἱ δὲ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια».
«Πρόσχες τῇ φωνῇ τῆς δεήσεώς μου, ὁ Βασιλεύς μου καὶ ὁ Θεός μου»
«Ποιμένες πολλοὶ διέφθειραν τὸν ἀμπελῶνά μου, ἐμόλυναν τὴν μερίδα μου, ἔδωκαν τὴν μερίδα τὴν ἐπιθυμητήν μου εἰς ἔρημον ἄβατον, ἐτέθη εἰς ἀφανισμὸν ἀπωλείας… ῞Οτι τάδε λέγει Κύριος περὶ πάντων τῶν γειτόνων τῶν πονηρῶν τῶν ἁπτομένων τῆς κληρονομίας μου»
«Λόγον παράνομον, κατέθεντο κατ’ ἐμοῦ, Κύριε, Κύριε, μὴ ἐγκαταλίπης με»
«ὁ διδάσκαλος λέγει, ὁ καιρός μου ἐγγύς ἐστι»
«ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη»
«Οἱ δὲ περισσῶς ἔκραζον λέγοντες· σταυρωθήτω...καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς εἶπε· τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν»
«ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς... μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐμῇ»
«Τήν φιλαδελφίαν κτησώμεθα, ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
καί μή τό ἀσυμπαθές πρός τούς πλησίον ἡμῶν»
«ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δώσει ὑμῖν …
αἰτεῖτε καὶ λήψεσθε»
«ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»
«Τῇ ἁγία καὶ μεγάλη Παρασκευή, τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν, τοὺς ἐμπτυσμούς, τὰ ῥαπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, τὴν πορφυρᾶν χλαίναν, τὸν κάλαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἤλους, τὴν λόγχην, καὶ πρὸ πάντων, τὸν σταυρόν, καὶ τὸν θάνατον»
«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας»
«Ἄφες αὐτοῖς Πάτερ ἅγιε, οὐ γὰρ οἴδασι τὶ ἐποίησαν»
«Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε, δόξα σοι»
«Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε ἁγνή, καί τιμῶμεν τήν ταφήν τήν τριήμερον, τοῦ Υἱοῦ σου καί Θεοῦ ἡμῶν πιστῶς»
Η Τιμιωτάτη Πατρίδα μας και το καρτερικό Έθνος μας, ήδη από δεκαετίας και πλέον, διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα των Εθνικών Παθών μας, τα οποία αυξάνονται και πληθύνονται σε αριθμό και ποικιλία επινοήσεων νέων μεθόδων πόνου, και σωματικού και ψυχικού και πνευματικού, εκ μέρους των διαφόρων διωκτών και ποικιλωνύμων βασανιστών του, μέχρι αυτής της ώρας.
«Σῶσον με, ὁ Θεός, ὅτι εἰσήλθοσαν ὕδατα ἕως ψυχῆς μου»
«Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»
«Ταχὺ προκαταλαβέτωσαν ἡμᾶς οἱ οἰκτιρμοί σου, Κύριε,
ὅτι ἐπτωχεύσαμεν σφόδρα»
«Δέσποτα φιλάνθρωπε, ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ παντὸς ὀλεθρίου καὶ σκοτεινοῦ παραπτώματος, καὶ πάντων τῶν κακῶσαι ἡμᾶς ζητούντων ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν.
«Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε»
«Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν»
Επί δεκαετή Μεγάλη Εβδομάδα, το Έθνος μας, και σήμερα, «ἐν μέσῳ ἔαρι», χειμαζόμενο, ανηφορίζει αδιαλείπτως προς τον Γολγοθά του, προς την κορύφωση του δράματός του, πάνω στην «θεατρική σκηνή!!» της βιολογικής υπάρξεώς του, της Ηθικής, της Παιδείας, της Οικονομίας, της Υγείας, της εδαφικής Ακεραιότητός του, λοιδορούμενο, κακουχούμενο, μαστιγούμενο, ταπεινούμενο, βλασφημούμενο, προσβαλλόμενο και από τους «παραπορευομένους» θεατές, στην ανηφορική πορεία προς τον «Κρανίου Τόπον», για την τελική πράξη, τον Επίλογο του Δράματος, την Σταύρωση του Ελληνισμού.
Ελπίζουμε και πιστεύουμε στην Σεπτή Σταύρωση, γιατί αυτή μας χαρίζει και την Αγία Ανάσταση.
«Τὴν Ἀνάστασίν σου Χριστὲ Σωτήρ, Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἡμᾶς τοὺς ἐπὶ γῆς καταξίωσον, ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σὲ δοξάζειν»
«Χαῖρε, Παρθένε, χαῖρε, χαῖρε εὐλογημένη, χαῖρε δεδοξασμένη, σὸς γὰρ Υἱὸς ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου»
«Καὶ δώσω τοὺς πονηροὺς ἀντὶ τῆς ταφῆς αὐτοῦ καὶ τοὺς πλουσίους ἀντὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ»
Ελπίζουμε πάντα και υπομένουμε κραταιώς, ενθυμούμενοι ότι «Διὰ Σταυροῦ σου ᾐσχύνθη ὁ ἀσεβής• εἰργάσατο βόθρον γάρ, ὃν ὀρύξας εἰσπέπτωκε» και ότι «Σύ ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, Κύριε, δόξα Σοι» και ότι «Ὄψονται εἰς ὅν ἐξεκέντησαν».
Είθε ο κάθε «Κρανίου Τόπος» να πρασινίσει, και της φιλτάτης Πατρίδος μας, και να καταστεί ζωηφόρος και εύκαρπος.
«Εὐλογητὸς εἶ, Ἅγιε, φώτισόν με τοῖς δικαιώμασί Σου.
Κύριε, τὸ ἔλεός Σου εἰς τὸν αἰῶνα· τὰ ἔργα τῶν χειρῶν Σου μὴ παρίδῃς».
