Είχα υποσχεθεί να ενημερώσω όσους φίλους ενδιαφέρονται για την πορεία του Εθνικού Τμήματος του CIOFF Ελλάδος, για τις αποφάσεις τις περασμένης Κυριακής. Την εποχή της κρίσης ή κάνεις υπέρβαση με πολύ ρίσκο και περισώζεις την ύπαρξή σου ή εγκαταλείπεσαι στο «φέρον» και εάν αυτό συμβεί, τότε πηγαίνεις κατά το «ει το φέρον σε φέρει, φέρου και φέρε».
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο CIOFF είναι διεθνής οργανισμός που στοχεύει στην προστασία και προβολή της Παράδοσης και των αξιών του Λαϊκού Πολιτισμού. Είναι αυτόνομος οργανισμός, στηρίζεται στον εθελοντισμό και συνεργάζεται με την UNESCO. Ένα από τα πρώτα μελήματά του είναι η οργάνωση διεθνών φεστιβάλ στις χώρες της δύναμής του.
Ο υποφαινόμενος είναι εκ των ιδρυτικών μελών του Εθνικού Τμήματος και αντιπρόεδρός του, αφού έκανε μια μακρά θητεία στη θέση του Γενικού Γραμματέως. Ως εκ της ιδιότητός του συμμετείχε σε πολλά παγκόσμια συνέδρια και βεβαίως και της Θεσσαλονίκης. Το συνέδριο αυτό πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια των εορταστικών δράσεων του οργανισμού «Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997», με πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής του τον ίδιο.
Οι προβληματισμοί σήμερα πολλοί. Άλλοι εγγίζουν θέματα φαινομενικά υπαρκτά, που έχουν ξεκαθαριστεί, όπως το παλιό και το καινούριο. Η θέση σήμερα, παγκοίνως αποδεκτή, είναι ότι προχωράς στο καινούργιο με την ταυτότητά σου. Άλλοι προβληματισμοί είναι πραγματικά προβλήματα και μάλιστα δυσεπίλυτα. Τα φεστιβάλ έχουν έναν εχθρό, την επανάληψη. Και προστέθηκε για μας και η κρίση. Από δεκαπέντε (15) ανερχόμενα φεστιβάλ στην Ελλάδα πέρυσι πραγματοποιήθηκαν δύο (2) και για του χρόνου είναι αβέβαιο αν θα είναι ένα (1).
Η απόφαση του Δ.Σ. είναι να καταβάλλει στη διάρκεια της θητείας του κάθε δυνατή προσπάθεια για την προετοιμασία μιας νέας κατάστασης με την συσπείρωση των μελών του, την αύξηση της δύναμής του και την συνέχιση της ανοδικής του πορείας. Είναι ωραίο, κάτω από κανόνες αξιοπρέπειας και την ομπρέλα CIOFF και της UNESCO νέοι από όλες τις χώρες του κόσμου να περνούν από την Ελλάδα, να μας δίνουν την εικόνα των χωρών τους με τη μουσική, τους χορούς και τα τραγούδια τους, να αφήνουν και να παίρνουν καλές εντυπώσεις, αναμνήσεις και ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο.
Ο Διεθνής CIOFF, αποβλέποντας και εκείνος στη συνέχειά του, έκανε ένα βήμα πολύ νεωτερικό, που πολλούς, συνηθισμένους στα Ελληνικά πράγματα, τους ξένισε ή και τους φόβισε. Ξεκίνησε κίνηση νέων του CIOFF αυτονομημένη από τους παλιούς, η οποία μετά από κόντρες άρχισε να φουντώνει. Στη Νάουσα μια ομάδα νέων του Πυρσού βρίσκεται στην πρωτοπορία και εντός Ελλάδος και διεθνώς.
Η καινοτόμα αυτή ιδέα είναι δύσκολα κατανοητή. Όμως για να επιβιώσει μια μικρή ή μεγάλη κοινωνία έχει ανάγκη να ελευθερώνει τις δυνάμεις των νέων της. Διαπαιδαγώγηση του νέου, ναι. Ρηξικέλευθη. Μόρφωση του νέου, ναι, η καλύτερη δυνατή. Από εκεί και πέρα ο νέος πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να πετάξει, να ανεβεί κατά τη δύναμη και τα οράματά του ψηλά και να ανεβάσει ψιλότερα και την κοινωνία και τη μικρή ή μεγάλη πατρίδα του.
Αλλοίμονο, η αντίθετη θέση, σπάσιμο των φτερών, ποδηγέτηση, ένταξη στο φθαρμένο, καπελώματα, αποκλεισμοί, βίαιες προσαρμογές, πνιγμός – φίμωση της φωνής των νέων ισοδυναμεί με αποχαιρετισμό της προόδου. Αποχαιρετήστε το τραίνο της αλλαγής. Το πουλάκι λένε στη Νάουσα «απέτασιν».
Προσωπικά, στηρίζω την κίνηση των νέων του CIOFF, και θα συγκρουσθώ με όποιον σταθεί απέναντι, γιατί είναι απόφαση παγκόσμιων συνεδρίων, αλλά και γιατί ξαναζωντανεύει χειροπιαστές αλήθειες με Ελληνική σφραγίδα. Τι δίδαξε ο Πλάτων στην Ακαδημία; Τι έπραξε ο Αριστοτέλης στον «Περίπατο»; Παίρνουμε, λέγει ο Πλάτων, τους νέους έξω από το «Κοινό», τους διαπαιδαγωγούμε με ξεχωριστούς δασκάλους και τούς επαναφέρουμε στο «Κοινό» για να το αλλάξουν.
Αυτήν την αλήθεια εφάρμοσε ο Αριστοτέλης στη Σχολή του, στο Νυμφαίο της Μίεζας, επιτυχώς, όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα, με μόνη τη διαφορά ότι οι μαθητές του ξεπέρασαν, διεύρυναν και μεγέθυναν τα όρια του «Κοινού», άλλαξαν τον κόσμο, άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. Οι δυνατότητες των νέων για μια αλλαγή είναι μεγάλες, ακαταμάχητες. Αλλοίμονο σε εκείνους που επιχειρούν να αναχαιτίσουν την ορμή των νέων. Αν το πετυχαίνουν… αλλοίμονό σου κατακαημένη Πατρίδα!
