Τις σκέψεις του σχετικά με το αύριο του ελληνικού μπάσκετ και της διάρθρωσης των εθνικών κατηγοριών εκτός της Basket League παραθέτει στον προσωπικό του λογαριασμό σε socila media ο πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής μπάσκετ του Φιλίππου Βέροιας Ηλίας Λαζός.
Αναλυτά αναφέρει :” Επειδή τον τελευταία καιρό υπάρχει μια έντονη φιλολογία σχετικά με το αύριο του ελληνικού μπάσκετ και της διάρθρωσης των εθνικών κατηγοριών εκτός της Basket League, θα ήθελα κ εγώ με τη σειρά μου να παραθέσω κάποιες διάσπαρτες σκέψεις μου. Πρώτα απ´ όλα βέβαια οφείλω να πω ότι, τη δεδομένη χρονική στιγμή, όλους εμάς τους εμπλεκόμενους με το μπάσκετ, αλλά πρωτίστως πληττόμενους ή υπό αναστολή επαγγελματίες, μας απασχολεί εντονότατα το αύριο των επιχειρήσεων και των οικογενειών μας και δευτερευόντως το αγαπημένο μας άθλημα.
Είναι τόσο αχαρτογράφητο το αύριο στο οικονομικό γίγνεσθαι, που οποιαδήποτε πρόβλεψη ή πλάνο μοιάζει εξόχως παρακινδυνευμένο. Όσα λοιπόν ακολουθούν, δεν αποτελούν τίποτα άλλο από μια φιλολογική υπόθεση εργασίας για μία ενιαία (και όχι χωρισμένη σε 2 ομίλους) Α2 Εθνική κατηγορία, αν δεχτούμε ότι ένας τέτοιος διαχωρισμός θα έβλαπτε την ποιότητα του «προϊόντος». Αν θεωρήσουμε ότι τα πρωταθλήματα δεν δύνανται να συνεχιστούν (κατ’ εμέ η συνέχισή τους είναι ΑΔΥΝΑΤΗ) και ότι δεν θα υπάρξουν, όπως ακούγεται, πουθενά υποβιβασμοί, παρά μόνο άνοδοι (κάτι απολύτως δίκαιο για ΟΛΕΣ τις ομάδες που προπορεύονται αυτή τη στιγμή σε όλες τις κατηγορίες), η Α2 του χρόνου θα έχει 18 ομάδες.
Αν δεχτούμε ότι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων εύρωστων ομάδων ή παραγόντων, οι περισσότεροι βασιζόμαστε περισσότερο σε φίλους-χορηγούς και λίγο-πολύ στη συσπείρωση ή μη των τοπικών κοινωνιών και αρχόντων γύρω από την προσπάθειά μας, τότε η κατάσταση με βάση τα σημερινά δεδομένα προδιαγράφεται ζοφερή. Αν η Ομοσπονδία πιστεύει, δικαίως, ότι η Α2 αποτελεί τη βιτρίνα της, τότε θα πρέπει να «βάλει πλάτη» για να τη βοηθήσει να επιβιώσει.
Συμμερίζομαι την καφενειακή άποψη ότι «όποιος δεν μπορεί, υπάρχει και το τοπικό», αλλά φοβάμαι ότι σε λίγο αυτοί που ΔΕΝ θα μπορούν θα είναι συντριπτικά περισσότεροι από αυτούς που θα μπορούν. Για να μην είναι λοιπόν το πρωτάθλημα στον αυτόματο πιλότο και κάθε χρόνο ΟΛΑ τα έξοδα της διεξαγωγής του να επιβαρύνουν τις ομάδες, έχω 2 κοστολογημένες προτάσεις για τους ανθρώπους της ΕΟΚ.1) Το κόστος μετακινήσεων για ΟΛΕΣ τις ομάδες της κατηγορίας για αγώνες σε απόσταση άνω των 250 χλμ είναι περίπου 150.000 €. 2)
Το αντίστοιχο κόστος μονοήμερης διαμονής των ομάδων στους αγώνες αυτούς ανέρχεται περίπου στις 85.000 €.Φυσικά, αυτά τα κόστη δεν είναι ισομερώς κατανεμημένα μεταξύ των ομάδων, διότι είναι προφανές ότι οι ομάδες της Αθήνας θα έχουν 6-7 τέτοιου τύπου ταξίδια (άνω των 250 χλμ), ενώ ομάδες όπως η δική μας θα έχουν περίπου τα διπλάσια! Νομίζω ότι η κάλυψη του πρώτου εκ των δυο αναφερόμενων κονδυλίων θα ήταν άκρως ευεργετική και σωτήρια για όλες τις ομάδες. Δέχομαι ότι το ποσό δεν είναι ευκαταφρόνητο, αλλά σίγουρα δεν είναι και δυσθεώρητο για την Ομοσπονδία του δημοφιλέστερου, κατ’ εμέ, αθλήματος της χώρας μας.
Μια τέτοια εξέλιξη θα ανακούφιζε σίγουρα όλες τις ομάδες και θα ήταν μία εμφατική δήλωση της ΕΟΚ ότι είναι δίπλα στις ομάδες και σε όλους εμάς που πασχίζουμε για το ελληνικό μπάσκετ. Ξέρω ότι οποιαδήποτε συζήτηση τέτοιου τύπου είναι ανεδαφική, και ίσως χρονικά λανθασμένη, σε μια χώρα που προσδοκά περίπου 250.000 νέους ανέργους από τη λαίλαπα του κορονοϊού, σύμφωνα με διάφορες προβλέψεις.
Όμως, η μπασκετική ζωή, ούτως ή άλλως, θα συνεχιστεί, είτε με κάποιους από μας, είτε χωρίς. Απλά, τα γραφόμενά μου αποτελούν τροφή για έγκαιρη σκέψη για πράγματα που θα αντιμετωπίσουν στο εγγύς μέλλον όσοι από μας μπορέσουν και επιλέξουν να παραμείνουν στο χώρο.”
