Αυτο-περιορισμός λόγω υπευθυνότητας προς το κοινωνικό
σύνολο, καταθλιπτικός καιρός, επαγγελματική απραξία, με τα όσα συνεπάγεται στα
οικονομικά…
Δεν ξέρω πόσο μπορεί να σας παρηγορήσει αυτό και να βελτιώσει
την ψυχική σας διάθεση, αγαπητοί φίλοι, αλλά έρχομαι σήμερα να σας πληροφορήσω ότι η
κοινωνία της Βέροιας είχε περάσει και σε παρωχημένους χρόνους (1928-29) παρόμοιες
καταστάσεις αυστηρότατων υγειονομικών περιοριστικών μέτρων, λόγω εκτεταμένης
επίθεσης από άγνωστο (τότε) επικίνδυνο ιό, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα
θανατηφόρο. Τότε βέβαια δεν ήταν ο κορωνο-ιός (επιτέλους!!! συνειδητοποιήσαμε
ότι κινδυνεύουμε να μας σκοτώσει κάτι που δεν αποφασίσαμε αν θα γράφεται με
όμικρον ή με ωμέγα;), αλλά ήταν ο δάγκειος ιός…
[Η μόλυνση από τον δάγκειο ιό (αργότερα διαπιστώθηκε ότι
μεταφερόταν κυρίως από τα κουνούπια) επέφερε αιφνίδιο πυρετό, πονοκέφαλο
(συνήθως ανάμεσα στα μάτια), ερυθρό εξάνθημα και έντονους πόνους στους μύες και
στις αρθρώσεις. Το ψευδώνυμο της νόσου: “πυρετός των σπασμένων οστών”,
περιγράφει την ένταση που μπορούσε να φτάσει ο πόνος αυτός. Ο ασθενής μπορούσε
να παρουσιάσει ελαφριά αιμορραγία από τις βλεννογόνους μεμβράνες του
στόματος και της μύτης και πτώση της αρτηριακής πίεσης σε επικίνδυνα
χαμηλά επίπεδα.]
«Ο Δάγκειος πυρετός από το κλεινόν Άστυ μεταστάθμευσεν εις την Μακεδονικήν πρωτεύουσαν, από στιγμής δε εις στιγμήν κινδυνεύει να προσβληθή και η πόλις μας. Προς αντιμετώπισιν του κακού τούτου η αστυνομική αρχή επικαλεσθείσα και την συνδρομήν του ιατρικού σώματος της πόλεώς μας προτίθεται να λάβη δρακόντια περι καθαριότητος μέτρα, τα οποία επικροτούμεν απολύτως…» έγραφε ο Ιωάννης Γούναρης τη Δευτέρα 23 Απριλίου 1928 στη γνωστή μας πια τοπική εφημερίδα «Αστήρ Βερροίας».
Λίγες μέρες μετά, καθώς προσβλήθηκε η Βέροια από τον φονικό ιό, έβλεπε κανείς τους αστυνομικούς να κάνουν αυστηρότατες παρατηρήσεις σε όσους περιέφεραν τα ζώα τους (και ήταν πάααρα πολλά) στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, τους καταστηματάρχες με τις μπατανόβουρτσες στα χέρια να απλώνουν στους τοίχους και στα πεζοδρόμια κάθε τρεις και λίγο ένα μείγμα ασβεστοπολτού, τον ταλαίπωρο οδοκαταβρεκτήρα του Δήμου ολημερίς να ραντίζει αγκομαχώντας πλακόστρωτους δρόμους, μπουντουβάγιες κλπ, νοικοκυραίους και νοικοκυρές με τις χάλκινες χειροκίνητες ραντιστήρες στην πλάτη να ραντίζουν ασταμάτητα ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και… το πατροπαράδοτο (γνωστό από προηγούμενη αναφορά μας): στις αυλές των σπιτιών τις απλοϊκές, θρησκόληπτες γριούλες να σταυροκοπιούνται μουρμουρίζοντας “Παναγιά βόηθα!!!”…
Έτσι, σε επόμενο φύλλο ο Κωνσταντίνος Μπουζιώτας περιέγραφε
των άλλων, αλλά και τα δικά του ιδιόμορφα παθήματα:
«Βρήκεν ο κόσμος το μπελά του... …Μα πιο πολύ ένας μέλλων γιατρός και ο…
υποφαινόμενος… Λοιπόν που λέτε, ένας
φοιτητής της ιατρικής, φίλος μου, παραθερίζων σε ένα γειτονικόν συνοικισμόν,
τραβάει, εδώ και κάμποσες μέρες τα μαλλιά του ο κακόμοιρος δίνωντας συμβουλές… δωρεάν.»
Άτομο με υπευθυνότητα, ευαισθησία στον ανθρώπινο πόνο, αλλά
και με υπέρμετρο τον ζήλο του νέου επιστήμονα, ο φίλος του κ. ΠΕΡΙΕΡΓΟΥ (Κ.
Μπουζιώτα), δεν άφηνε ευκαιρία που θα μπορούσε να συμβουλεύσει (πάντα με τη
δέουσα επαγγελματική σοβαρότητα) τους εν απορία κι αγωνία προστρέχοντας
συντοπίτες του να πάει χαμένη.
Κι ενώ ο νεαρός μέλλων γιατρός ζούσε την “ευλογία της ανιδιοτελούς
προσφοράς στον συνάνθρωπο” (ο καλός Σαμαρείτης της παραβολής φανταστείτε ένα
πράμα), δίπλα του ο λόγιος και αψύς στον χαρακτήρα ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ζούσε την “…κόλαση
του Δάντη” με όσα άκουγε και όσα συνέβαιναν:
« Άκουσαν τώρα ότι η αρρώστεια αύτη έρχεται έτσι ξαφνικά...
“Τι δεν ση ζουρίζει ντιπ;” ρώτησε ένας. “Μωρέ
ντιπ, δεν καταλαβαίν’ς! έτσι μη μιας ση γκριμάει καταής”.
Φοβήθηκαν! Τι στο καλό, “ ’κει που πας στο χωράφ’ , ‘κει που ουργών’ς να πέσεις χάμ’ κι να μη ση
πάρη χαμπάρ’ κανένας”, δίκαιον έχουν!!!».
Και συνεχίζει: «Προχτές εκεί που καθόμαστε και συζητούσαμε
με το γιατρό για… κυνήγια, νάσου και μας
παρουσιάζεται ένας πρόσφυξ του γειτονικού συνοικισμού. “Καλημέρα, γιατρέ μ’ !
Τι χαμπάρια;” , “Καλώς τονε” , “Δεν μ’ λες, γιατρέ, ποια είνε αυτά τα
ελαττώματα από αυτούνα την αρρώστεια;” (τα συμπτώματα ήθελε να πη). “Να…” του
λέει ο φίλος μου, “…όταν σε πονεί όλο το κορμί, οι ώμοι, η μέση, τα νεφρά, τα
γόνατα, έχεις τρανόν πονοκέφαλο, τα μάτια σου δεν μπορείς να τα γυρίσης όπου
θέλεις, θέλεις να σκεφθής ένα πράγμα και δεν μπορείς, να π.χ. λες Ηλίας (Ηλίας
λέγετο ο ερωτών) και δεν μπορείς να θυμηθείς αν το Ηλίας είναι όνομα ανθρώπου ή
ζώου, τότε θα πη πως έχεις δάγκειο”.
Ο δυστυχής έμεινε με ανοιχτό το στόμα για ώωωρα, πριν
στρέψει για να φύγει. Γιατί, να έχη τουλάχιστο ένα από τα πρώτα… ελλαττώματα,
μπορούσε να το καταλάβη, αλλά το τελευταίο δεν μπορούσε να το χωρέση ο νους
του…
“Να ξέρεις, γιατρέ …”, είπα στον φίλο μου, “…έφυγε τρομοκρατημένος πως είναι
δαγκειόπληκτος, αφού δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι του έλεγες!!!”
Και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε, νάσου ο διπλανός θαμώνας θρονιάζεται στο τραπέζι μας
απευθύνοντας έκπληκτος στον φίλο μου νέο ερώτημα: “Πώς; Πώς τ’ λεν’, γιατρέ; Δάγκειους!!! Κι γιατί, ση περικαλώ, τ’
λεν’ έτσ’ ; ”. “Γιατί
δαγκώνει…” πρόλαβα εγώ, επεμβαίνωντας, επειδή κατάλαβα ότι οι επιστημονικές
εξηγήσεις του φίλου μου δεν θα έφθαναν να του γεμίσουν το κεφάλι “… δαγκώνει στην κοιλιά, τα γόνατα και όλο το
κορμί”. “Τσσς! τσσς! τσσς! Τι φείδι έιν’
τούτο πάλι!!!” μονολογούσε ο απρόσκλητος συνδαιτυμόνας μας, ενώ εμείς φορούσαμε
τα ψάθινα καπέλα μας, για να πάρουμε στη συνέχεια τον δρόμο προς το μοντέρνο τάνσινκ κέντρο “ΑΛΤ”…
Υπάρχει όμως και μη δημοσιευμένη συνέχεια στην ιστορία
αυτή, αγαπητοί φίλοι, και την παραδίδω σήμερα σ’ εσάς και στην “αιωνιότητα”,
όπως την άκουσα στο γνωστό παιδικό μου στέκι…
Έκαναν τουλάχιστον πέντε στάσεις κατά τη διαδρομή για να
εξηγήσει ο ζηλωτής νεαρός “γιατρός” σε διάφορες νοικοκυρές ότι: δεν έπρεπε να επιτρέπουν
στα παιδιά τους να βάζουν τα ζώα τους βρώμικα μέσα στο σπίτι, δεν έπρεπε να
αφήνουν στην αυλή ξεσκέπαστους τους σκουπιδοτενεκέδες, δεν έπρεπε να επιτρέπουν
στα παιδιά τους να τρώνε με λερωμένα χέρια, δεν έπρεπε να σφάζουν κότες στις
αυλές τους, δεν έπρεπε εκείνο, δεν έπρεπε το άλλο…
Πλησιάζοντας μετά κόπων και βασάνων στο περίφημο “ΑΛΤ”, είδαν
να βγαίνει ο πάντα ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας κ. Χ. (μην το
ψάχνουν οι πονηρούληδες, το Χ σημαίνει άγνωστος από τα μαθηματικά…), εύπορος έμπορος υφασμάτων και εξέχον μέλος της
πόλης μας. Κι ακριβώς τη στιγμή που έφερνε ο καθένας τους το δεξί χέρι στο
ψαθάκι του για να τον χαιρετήσουν ανασηκώνοντάς το, κατά το κοινωνικό
πρωτόκολλο της εποχής, ο κ. Χ..
σωριάστηκε φαρδύς πλατύς στο ασβεστοστρωμένο πεζοδρόμιο.
“Ω! Θεέ
μου! Δαγκειόπληκτος!!!” κραύγασε ο εν δυνάμει γιατρός κι έσπευσε χωρίς δεύτερη
σκέψη να προσφέρει με αυτοθυσία τις ιατρικές του υπηρεσίες στον πάσχοντα
συμπολίτη του. Σύντομα, με τη φροντίδα και την υποβοήθησή του, ο κ. Χ. στεκόταν
και πάλι ορθός στα πόδια του, έτοιμος να συνεχίσει την πορεία του, μετά τις
σχετικές ευχαριστίες που απηύθυνε προς τον σωτήρα του, καθότι μάλιστα τον
αναγνώρισε ως γόνο επίσης εύπορης οικογενείας της πόλης.
- Πού
πάτε, κύριε; ρώτησε με έκδηλη ανησυχία ο νιό-γιατρος.
- Σε μια
ολονύκτια διάλεξη, με θέμα: “οι επιπτώσεις του αλκοόλ στον ανθρώπινο οργανισμό”,
νεαρέ μου!!! του απάντησε με λόγιο στόμφο, πλην όμως τραυλίζοντας, ο κ. Χ.
- Ολονύκτια
διάλεξη, ρώτησε με καχυποψία ο εκκολαπτόμενος γιατρός. “Και ποιος είναι
ομιλητής” συνέχισε σχεδόν ανακριτικά κατακυριευμένος από ιατρικό επιστημονικό
πάθος, βέβαιος πλέον ότι ο κ. Χ. εμφάνιζε έντονα συμπτώματα δαγκειοπληξίας.
- Η
γυναίκα μου, του απάντησε ο κ. Χ. και συνέχισε το δρόμο του επιστρατεύοντας το
αρχοντικό του ύφος, αλλά… παραπατώντας.
Και ο μεν “γιατρός” απέμεινε για ώωωρα με το στόμα ανοιχτό, διερωτώμενος πλέον αν και ο ίδιος ήταν “δαγκειόπληκτος”, ο δε ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ στηριζόμενος πιο δίπλα σ’ έναν τοίχο είχε διπλωθεί στα δύο, κρατώντας την κοιλιά του με τα χέρια του, “λαρυγγόπνιχτος”…
