Αγαπητέ Ζήση υιέ (της μόδας λέξη) του παλιόφιλου Μιχάλη με ήρθε η ιδέα να σε γράψω κάτι ξεχωριστό από δω απ΄το Σέλι μιά και ήρθα αναγκαστικά γιατί στη Σαλονίκη μέπιασε τέτοιους φόβους μι τις μάσκες κι τα γάντια, που αθυμήθκα τον Μπονάνο τον Κτηνίατρο όταν ξιγεννούσι τις γιλάδις μας άμα είχαν ζόρι, που είχαμι καναν κιρό στη Βέργια μας. Μι βλέπει μιά γειτόνισσα που ξέρει γράμματα πουλλά κι μι λέιει.
“ Τί γραφεις;”
“Να” της λέου ,”Μας βάλαν με του ζόρι να κάτσουμι σπίτι κι θέλου να διαμαρτηρηθώ γιατί δεν με αρώτησαν. Άντι κι καλά εδώ στου Σέλι αμά στη Σαλονίκη; Θέλου να βάλω πικιφαλίδα : ΟΧΙ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.”
“Γιάννη δεν είναι κόσμιο και σωστό να βάλεις αυτό σαν επικεφαλίδα αλλά να βάλεις ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ” με λέει. Τη σεβάστηκα και σέβαλα αυτήν.
Δεν μπορείς να φανταστείς Μιχάλη μ τί βάσανο είνι να είσι κλεισμένος ανάμεσα από την Σάλα, την κουζίνα κι τουν χαλέ. Νάχεις κι την γκρίνια της αδελφής ψυχής που την λέν συμβία στον βίο σου. Στουν χαλέ ένεκα της συχνουρίας απου του πολύ του σφίξιμου. Στην κουζίνα από την αμηχανία του τι να κάμς, αφού δεν φιάχνεις τίποτα. Στου σαλόνι οι τσιούπρις απ΄τα κανάλια να λέν κι να ρωτάν για τον ιο που μας κατατρόμαξει κι οι πιστήμονεις να λέν ουδηγίες κι γω να είμι σαν γουλιανός με το στόμα μ ανοικτό. Κι χράπ βγαίνει ο Ασκιτής κι με λέει:
“Εσείς οι γριές και οι γέροι νά μένετε στο σπίτι, να μένετε λέω στο σπίτι και επιτέλους να κάνετε σέχ”. Μι του που είπι του πρώτου χάρκα πάρα πολύ γιατί ήμαν μέσα στις οδηγίες.
“Άΐντε λέω είμι μέσα 100 τις εκατό”.
Αμά με το δεύτερο που είπιν μέκουψι την χαρά, γιατί θάχω πιτυχία 50 τοις εκατό σαυτά που με λέει. Άρε Ασκιτή μιτά τα 70 πλάς τί μπερεκέτια πιριμένς; Θυμήθκα ένα αστείου καλαμπούρι που τόλεγαν τα παλιά χρόνια στου Καφενείο του Χατζή στην οδο Πλατάνων στα μπακιρτζίδικα.
Προπολεμικά που είχαμι όλου πουλέμους οι αξιωματικοί δεν άδειαζαν να παντρηφτούν. Όλου πουλημούσαν. Άμα γίνουνταν μιγάλοι σι βαθμό κι σι ηλικία είχαν κι καλό μιστό, παντρεύονταν αμά έπαιρναν μικρές κι ζουμιρές. Παένει καβάλα στουν καρά οι διοικητής κι ξουπίσου ου ιππουκόμος απ το στρατόπιδο στου σπίτ, δίν τάλουγο στον φαντάρο να γυρίσει πίσω στη στρατώνα κι ανιβαίνει στην τσιούπρατ για να φάν κι τα λοιπά. Εκεί στα λοιπά ου τρανός βουγκούσιν φώναζιν γιατί νόμιζιν οτι είνι σι μάχη:
“Τί συ κάνου μάναμ, ποιός είμι γω , ώρι τι παλικάρι είμι γω κ.λ.π”
Αμα συ λεόυ η κυρά ήταν πάντα μουγκιά. Ουτι κιχ. Του ψιλιάσκειν ου τρανός κι μιά μέρα την αρουτάει.
“Γιατί δεν απαντάς όταν συ λέου αυτά που συ λέου ; Για πέμ”.
“Τί να συ λέου” ταπαντάει η κυρά τ,”αφου δεν φτιάχνεις τίποτα”.
Σκέφκη, ματασκέφκη ου τρανός, φουνάζει τουν ιππουκόμουτ
“Καραμήτρο, έλα δω. Θαρθείς σπίτι μαζί μου κι θα φάμε μαζί. Αμά όταν θα συ ρωτάω κάτι θα με απαντάς ειλικρινά. Εντάξει; “
“Όπως διατάξετε κυρ Διοικητά”, τλέει ου Καραμήτρους.
Παένουν μη τα άτια σπίτ, τα δένουν ανεβαίνουν τους καλοσορίζει η πανωραία κι μητά ου τρανός “ανεβαίνει” κι αρχίζει τα ίδια.
“Τί συ κάνου μάναμ τι θα συ κάνου μιτα κ.λ.π. “ Γυρνώντας στον φαντάρο τον αρουτάει:
“Ωρέ Καραμήτρο βλέπεις τίποτα;”
“Λαμβάνω την τιμή να σας αναφέρω κυρ Διοικητά, οτι άμα έχετε δύο η μία είναι σίγουρα έξω”.
Έτσι που λες Ζήση μου με τον Ασκητή και τις συμβουλές. Αλλά αυτά έχει το κλείσιμο στο σπίτι. Να κατεβάζεις ιδέες και γράφεις(δεν το λέει ο ψυχολόγος) να ζωγραφίζεις. Εκείνο που με νευρίασε πολύ ήταν με την συμβουλή που μέδουκιν η γειτόνισσα επειδή ξέρει λίγα γράμματα παραπάν από μένα. Να ξέρς Ζήση τα παλιά χρόνια κι λίγου πιό πριν απτη μένα τα πιδιά πάιναν σκουλιό κι κάθουνταν δυό κι τρείς φουρές στην ίδια τάξη, για να τα μάθουν καλύτερα αμά πάιναν κι βουηθούσαν στα πρόβατα, στα γιλάδια στα χουράφια κι αλλού Η φτώχια ήταν πρωταθλήτρια. Έβλειπεις Ζήσημ τουν έναν στην έκτη Δημοτικού λουγουδουσμένουν, στην τρίτη Γυμνασίου αρραβουνιασμένουν κι μι του απουλυτήριου της έκτης Γυμνασίου εβγινιν φουτουγραφία με τη γνέκατ κι του πιδίτ(αγόρι) κι μιτά αμέσως φαντάρους. Αμά ήξηριν καλά ελληνικά κι τραγούδια δημοτικά κι λαΐκά κι όχι απ΄αυτά που κουνιέντι σα χαζοί με ένα μπουκάλι στου χέρι. Άμα σαρέσει να συ γράψου κι άλλα νέα τώρα που ήρθα στου Σέλι πέμ κι θα νιιργειθώ πάραφτα.
Με εκτίμηση και τα λοιπά. Τα δέοντα στον Μιχάλη και υπομονή γιατί ΑΛΛΑΙ ΑΙ ΒΟΥΛΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ Ο ΘΕΟΣ ΚΕΛΕΥΕΙ.
Γιάννης Ζαμάνης
