Όταν μπαίνει κάποιος στο χειρουργείο, όσο “ρουτίνας” και εάν θεωρείται αυτό, από την στιγμή που υπάρχει νυστέρι και νάρκωση, νοιώθεις κάπως περίεργα. Η ζωή παίρνει άλλες προτεραιότητες. Ξεχνάς πολλά και θυμάσαι ακόμα περισσότερα.
Αυτό έζησα και εγώ πρόσφατα όταν ο γιατρός που με εξέτασε μου είπε ότι έχω δεξιά βουβωνοκήλη και η μόνη λύση είναι το χειρουργείο. Απλή επέμβαση ρουτίνας, παρόλα αυτά επέμβαση. Έκλεισα τις άμεσες εκκρεμότητες που είχα με την δουλειά μου και ένα απόγευμα πήγα στο νοσοκομείο Βέροιας για την “εισαγωγή”. Πριν από 20 περίπου χρόνια είχα κάνει την ίδια επέμβαση, στο ίδιο νοσοκομείο, αλλά από την αριστερή πλευρά. Τώρα ήρθε η ώρα της δεξιάς! Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα από την προ εικοσαετίας αυτή εμπειρία μου, παρά μόνο το κρύο που έκανε στο χειρουργείο και την ταραχή που ένοιωσα όταν ο γιατρός μου είπε να ηρεμήσω για να με κάνει μία ένεση στην σπονδυλική στήλη…(λες και ήταν κάτι συνηθισμένο για μένα!). Πέρα από αυτό, όλα τα άλλα είχαν διαγραφεί από το σκληρό δίσκο της μνήμης μου.
Έτσι λοιπόν ήταν σαν να είναι η πρώτη φορά. Έγιναν όλες οι εξετάσεις, οι απαραίτητες υποδείξεις και βρέθηκα στο δωμάτιο 205 της χειρουργικής κλινικής. Την επόμενη μέρα το χειρουργείο (πάλι με επισκληρίδιο) και πάλι με την ίδια αναστάτωση. Η επέμβαση πήγε καλά και το μεσημέρι της επομένης πήρα εξιτήριο για ανάρρωση κατ` οίκο.
Αυτό που με ώθησε να αναφερθώ δημόσια σε αυτό το προσωπικό μου περιστατικό ήταν η συμπεριφορά του προσωπικού του νοσοκομείου. Στους (στις) γιατρούς και στους νοσηλευτές, στις νοσηλεύτριες, στους υπαλλήλους σε όλους γενικά μέσα στο νοσοκομείο, θαύμασα την υπομονή και κυρίως την θετική τους διάθεση. Όταν είσαι σε αδυναμία και ανάγκη τότε βλέπεις με πιο καθαρή ματιά ακόμα και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Το κυριότερο είναι ότι υπήρχαν και άνθρωποι μικρής ηλικίας που μου έκαναν εντύπωση με την ώριμη συμπεριφορά τους. Ήμουν πολύ τυχερός, ένοιωσα, που βρέθηκα ανάμεσα “σε ανθρώπους της προσφοράς”. Βέβαια και αυτοί είναι πολύ τυχεροί (γιατροί, νοσηλεύτριες, υπάλληλοι κλπ.) γιατί τους δίνεται η ευκαιρία και η δυνατότητα να δείξουν την καλοσύνη και την αγάπη τους στον συνάνθρωπο που είναι αδύναμος και πολλές φορές σε τραγική κατάσταση. Από αυτή την άποψη είναι και αυτοί “εκλεκτοί” αφού τους δίνεται αυτή η δυνατότητα σε μία ιδιαίτερη στιγμή, αυτή του ασθενή ανθρώπου.
Όλες αυτές οι παραστάσεις με οδήγησαν και σε πρακτικές σκέψεις. Τι θέλω να πω; Στο δωμάτιο που έμεινα υπήρχαν τέσσερα κρεβάτια και όλοι μέσα στο θάλαμο με έλεγαν τυχερό γιατί δεν με έβαλαν στο κρεβάτι Νο3 που το στρώμα του ήταν τόσο κατεστραμμένο, ώστε όποιος ασθενής θα ξάπλωνε σ’ αυτό, θα ζούσε ένα μαρτύριο. Το διαπίστωσα και εγώ προσωπικά όταν το πρώτο βράδυ της νοσηλείας μου, ήρθε ένας νεαρός 23 χρόνων για να του κάνουν αφαίρεση του αέρα που μαζεύτηκε στα πνευμόνια του. Τον λυπήθηκα γιατί μέσα στον φόβο του, αφού πρώτη φορά έμπαινε σε νοσοκομείο, διαμαρτυρόταν το πρωί ότι πονούσε τρομερά η μέση του και αναρωτιόταν μήπως η επέμβαση προκάλεσε κάποιο παράπλευρο πρόβλημα. Οι παλιότεροι του θαλάμου τον καθησύχασαν ότι ήταν πιο απλά τα πράγματα και ότι για τους πόνους αυτούς έφταιγε το στρώμα.
Αυτό το θέμα και ορισμένες άλλες λεπτομέρειες στο χώρο με έκαναν να σκεφτώ ότι θα μπορούσε να υπάρχει ένας τρόπος, ένα είδος εθελοντικής προσφοράς με μία επιτροπή ή μία μη κερδοσκοπική οργάνωση, η οποία παίρνοντας μικρές δωρεές από τους νοσηλευμένους θα μπορούσε να καλύπτει τέτοιου είδους μικρές, αλλά πολύτιμες ανάγκες του νοσοκομείου. Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο, αλλά όπως σας είπα και στην αρχή του κειμένου μου, μετά από μία τέτοια εμπειρία, τα “ασήμαντα” παίρνουν άλλη διάσταση.
Εξάλλου έχω καταλάβει ότι η κοινωνία του μέλλοντος προσανατολίζεται πιο πολύ στην προσωπική πρωτοβουλία των πολιτών, παρά στην προσμονή της κρατικής μέριμνας (η οποία εκ φύσεως αδυνατεί).
Θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους εργάζονται στο νοσοκομείο Βέροιας που πραγματικά - έτσι το έζησα εγώ - επιτελούν ένα λειτούργημα και να εκφράσω τον θαυμασμό μου όπου παρόλες τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες η λαμπερή παρουσία και η προσφορά τους είναι μεγάλη παρηγοριά.
