Νόμιζα πως ο κόσμος τελειώνει
στην αυλή του σπιτιού
κι` έπειτα στη αυλή του
σχολείου,
στα όρια της πόλης τέλος
πάντων.
Μετέπειτα είπα
μέχρι τα σύνορα του κράτους,
μέχρι το εμβαδόν της Ευρώπης,
μέχρι τις Αφρικάνικες
εκτάσεις,
τον παράλληλο της Ασίας,
τη γεωγραφία των Ηπείρων.
Πόσους υπολογισμούς
για το που τελειώνει ο κόσμος
έκανα!
Σκεφτόμουν
τα μέρη των ευχών,
τους ήχους της νύχτας,
τις «συναυλίες» των
παραμυθιών,
το μπλε του κοβαλτίου,
τους εφτά ουρανούς,
τα προτελευταία κύματα ,
την σουίτα «νύχτωσε χωρίς
φεγγάρι»,
την γεωγραφία της Προποντίδας…
Ώσπου,
πολύ αργότερα κατάλαβα,
πολύ αργότερα,
πως ο Κόσμος τέλειωνε
εκεί που τέλειωνε η ΑΓΑΠΗ!!!
Ι. Α. Ναζλίδης
8 Φεβρουαρίου 2020