Το εξοχικό καφενείο-νεανικό στέκι «Φάληρο» δίπλα
από τη γέφυρα Καραχμέτ (Αρχείο Γεράσιμου Καλλιγά)
* Το καφενεδάκι πρέπει να ήταν ιδιοκτησίας Ανδρέα Μαλακού. Καταστράφηκε στην πλημμύρα
του 1935. (Παντελής Γουλάρας, Ομάδα παλιές φωτογραφίες Βέροιας)
Mε το πέρασμα του χρόνου (μετά το 1927) ο Τριπόταμος καθιερώθηκε ως τόπος συνάντησης, γνωριμίας και συναναστροφής των νέων, παρά τις αρχικές δυσκολίες της ιδιαίτερα σεμνότυφης τότε κοινωνίας της Βέροιας να αποδεχθεί κάτι τέτοιο:
«Ουφφφ, αδελφέ… …κάηκα, ουφφφ αμάν φούρνος!!!
Βεροιώτες κανταδόροι και μουσικοί στα 1930 (Αρχείο Χρυσάνθης Κωστοπούλου)
Και ο φίλος Μπαζάκας τρίβει από χαρά τα χέρια του. Τόση κατανάλωσι στες γκαζόζες που θ’ αρχίση λέει να τες παραδίδη στα καφενεία σε… βαρέλια κρίκερ!!!
Αλλά και για τα εξοχικά καφενεία μπορεί να πη κανένας πως προβλέπονται “χρυσές” δουλειές. Κάποιος μάλιστα λέει πως η Διευθύντρια του “Φαλήρου” (Καραχμέτης) θα ζητήση αύξησι τιμών στα ποτά που σερβίρωνται μέσα στο… ποτάμι.
Και οι φωτογράφοι της “στιγμής” είνε ενθουσιασμένοι με τη ζέστη γιατί πολλοί είνε που ποζάρουν στο φακό και μάλιστα… ξυπόλητοι και ξεκάλτσωτες!!!» (Αστήρ Βερροίας, Αρ.Φ. 89/ 18-6-1928)
«Εκεί κάτω στη γειτονιά μας, πρέπει να ξέρητε πως δεν λείπει ποτέ η φασαρία. Τώχει φαίνεται ο δρόμος ή το… ποτάμι.
Αν στες άλλες συνοικίες τα βράδυα στες γιορτές ιδίως, οι δρόμοι ερημώνωνται και βυθίζωνται μεσ’ στη σιωπή μόλις σουρουπώση, ο δρόμος μας μολονότι έχει νταμπέλες “οδός Σοφού” εξακολουθεί να τραντάζηται από διαφόρους “σαματάδες” κατά πώς μαρτυρούν τα αυτιά μας, όχι ευχάριστους.
Άλλοτε μια παρέα από δέκα ή και λιγώτερους νεαρούς κανταδώρους με το απαραίτητον λαγούτο ίσως κανένα βιολί διασχίζει τον κατηφορικόν εκείνον δρόμο προς τη Καραχμέτη με το “ντούρναμ – ντούρναμ” Θεός να σας φυλάει αλήθεια να μη χάσετε την ισορροπία σας ή το λιγώτερο να μη σκοντάψητε στο δρόμο εκείνο- μόνο εις το ποτάμι θα σταματήσητε ή μάλλον θα κολυμπήσητε…» (Αστήρ Βερροίας, Αρ.Φ. 118-3/ 24-12-1930)
Έγινε λατρεμένος παιδότοπος, όπου έπαιξαν γενιές και γενιές παιδιών, χαράζοντας ανεξίτηλες μνήμες:
«Κόψαμε από μια μεγάλη φέτα ψωμί, πασπαλίσαμε ζάχαρη και λίγο καφέ και μασουλώντας κινήσαμε για το ποτάμι. (…)Επικίνδυνο ήταν το ανέβασμά μας στον τεράστιο βράχο, όπου φτάναμε περνώντας μέσα από το ατέλειωτο λαγούμι του παρόχθιου πέτρινου τοίχου. Ο απόκρημνος αυτός βράχος, δύσβατος από όλες τις μεριές, αποτελούσε το προσωπικό μας στοίχημα.» (Ορέστης Σιδηρόπουλος, Οδοιπορικό)
«…Έμενα στην οδό Καλλιόπης και σε τρία λεπτά κατηφόριζα στο ποτάμι. Είχα προλάβει και την παλιά γέφυρα, την ξύλινη, που ήταν ετοιμόρροπη. Όταν περνούσα, τα ξύλα τρέμανε. Όπως η γέφυρα, τρέμανε και οι μεγάλοι να την περάσουνε! Αυτοκίνητα, ούτε κατά διάνοια… Εμείς, μικρά παιδιά, γελούσαμε. Την είχαμε για παιχνίδι. Μιλάω για 1965-66. (…)Υπήρχαν φυσικές σπηλιές που έβγαινες στην άλλη άκρη, εκεί που είναι σήμερα η Ι Μ Π. Η διέλευση ήταν υπόγεια και πολύ επικίνδυνη, διότι δεν υπήρχε οξυγόνο.
(…) Ο κρουνός που τρέχει πάντα νερό, απέναντι από το μπατάνι του Παπαρουσόπουλου, η καζάνα και οι καμάρες ήταν ειδυλλιακά τοπία, θαύματα της φύσης!!! Γάργαρα νερά του Τριποτάμου, βαθιά, σε μερικές ρουφήχτρες 2 μέτρα. Πανύψηλες κλαίουσες ιτιές, πλατάνια και άλλα δέντρα με πολλά πουλιά να κελαηδάνε. Τώρα πώς όλα αυτά εξαφανίστηκαν και έγιναν πολυκατοικίες πάνω από το νερό, άλλο θέμα…» (Ηλίας Ζαχαριάδης, Ομάδα παλιές φωτογραφίες Βέροιας)
« (…) Τι να πεις για τον Τριπόταμο με τις κατάφυτες πλαγιές του με άγρια φυσική ομορφιά!!! Τα πλατάνια, αγριοσυκιές, τζιτζιφιές, κακαβιές, αγριοβατόμουρα, τις πολλές σπηλιές του, την πλούσια ιχθυοπανίδα στα ολοκάθαρα κρυσταλλένια και κρύα νερά του και που σε πολλά σημεία του προσφέρονταν για κολύμπι. Στα νερά του πρωτομάθανε κολύμπι όλοι οι Βεροιώτες, στις καζάνες που μαστορεύαμε μόνοι μας εμείς τα παιδιά… Αργότερα με μισή δραχμή βουτούσαμε στα βαθιά νερά της πισίνας του κ. Ρήγα.
Βεροιωτόπουλα στην “καζάνα” του μπαρμπα-Γιάννη (Αρχείο Χάρη Κουρουζίδη)
(…) Μέσα σ’ αυτήν την πλανεύτρα και ονειρεμένη φύση που τόσο πλούσια μας χάρισε η μάνα γη τρέξαμε, πηδήξαμε, σκαρφαλώσαμε, πέσαμε, χτυπήσαμε, ματώσαμε, πονέσαμε, κολυμπήσαμε, κάναμε κωλοτούμπες, βουτιές και μακροβούτια…» (Νεοκλής Κουρουζίδης, αυτοβιογραφικά σημειώματα» Μια ζωή συννεφιές και λιακάδες»)
Εικόνες, ήχοι, συναισθήματα… Μνήμες που ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει! Δυστυχώς, διαχρονικά δεν υπήρξε εναρμόνιση της βούλησης των τοπικών αρχόντων της Βέροιας με τα αισθήματα των πολιτών της… Θα προσεγγίσουμε αυτήν την ιδιόρρυθμη αντίθεση στην επόμενη «συνάντησή» μας, αγαπητοί φίλοι!!!
