Του ιερέως
Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Στις αρχές της εβδομάδος, φίλοι αναγνώστες, ευρέθη τοιχοκολλημένη, σε σταθμό του Μετρό στην Αθήνα, αφίσα η οποία ήταν κατά των αμβλώσεων. Ακούστηκαν διάφορες γνώμες πολιτών, επί του θέματος αυτού. Με τις περισσότερες διαφωνώ μεν, τις σέβομαι δε.
Θα μου επιτρέψετε, φίλοι αναγνώστες, να εκθέσω κι εγώ τις σκέψεις μου επ’ αυτού. Ίσως, πολλοί να διαφωνήσουν, οφείλουν, όμως, να τις σεβαστούν.
Τα τελευταία χρόνια, το θέμα των αμβλώσεων προσπαθούμε να το συνδέσουμε με εκείνο της πληθυσμιακής γήρανσης. Κακώς όμως, γιατί έτσι ατονεί η ηθική του διάσταση, που, έτσι κι αλλιώς, έχει παραμερισθεί από τις «προοδευτικές» και «ελευθερόφρονες» γυναίκες.
Είναι δε ανάγκη να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην ηθική πλευρά της τεχνητής διακοπής της κύησης, αν όχι στη θρησκευτική, εφόσον το «πειθαρχείν Θεώ μάλλον ή ανθρώποις», δεν αγγίζει τις εσωτερικές χορδές της ψυχής πολλών εκ των νέων γυναικών. Αυτές δε, οι πολύ νέες, κάτω των είκοσι ετών, που καταφεύγουν ευκολότερα και συχνότερα στις εκτρώσεις, αντιμετωπίζοντάς τες στην πραγματικότητα ως μία μέθοδο αντισύλληψης, είναι που έχουν ανάγκη υπεύθυνης και σωστής πληροφόρησης.
Γιατί, δυστυχώς, μία κακώς νοούμενη προοδευτικότητα, έχει κάνει τις ίδιες γυναίκες να βιάζουν το σώμα τους, πιστεύοντας ότι δήθεν το ορίζουν, έχοντας δικαίωμα και εκ του νόμου πλέον, να προχωρούν στη διακοπή μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, αποφασίζοντας έτσι την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής.
Είναι απόλυτα θεμιτό, με τις επικρατούσες ηθικές αρχές και το γενικότερο κοινωνικό αίσθημα, οι γυναίκες να κυβερνούν το κορμί τους και να μην εξουσιάζεται από τους ανθρώπινους νόμους. Αλλοίμονο, όμως, αν οι ακραίες εξαλλότητες των φεμινιστριών παρασύρουν τη γυναίκα στην αποδοχή της άμβλωσης ως μια πράξη ηθικά επιτρεπτή.
Δυστυχώς, αυτό φαίνεται να συμβαίνει και ο μεγάλος αριθμός των εκτρώσεων που γίνονται κάθε χρόνο (υπολογίζονται ότι ξεπερνούν τις 200.000), αποτελεί απόδειξη καθίζησης της ηθικής συνείδησης των «απελευθερωμένων» γυναικών. Και το αληθινό δράμα είναι όταν η γυναίκα που αποφασίζει την τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης, δεν έχει συναίσθηση ότι διαπράττει έγκλημα. Γιατί το έμβρυο δεν είναι ένα κομμάτι στο μητρικό σώμα. Είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη, ανίσχυρη και σε σχέση εξάρτησης από το περιβάλλον μητρικό σώμα. Ον, το οποίον έχει ανάγκη μόνο προστασίας και τροφής. Ένα ιερό δημιούργημα του οποίου η εξόντωση, λόγω ακριβώς της αδυναμίας αυτοπροστασίας του, φαντάζει ακόμη απεχθέστερη.
Είναι άξιο παρατήρησης, πόσο ελάχιστα αναγνωρίζουμε το δικαίωμα του εμβρύου στη ζωή, σε μια εποχή που συνεχώς μιλάμε για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τι σημασία έχει αν αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα του ανθρώπου να είναι ελεύθερος, να ζει και να προοδεύει σε κοινωνίες ισονομίας και ισοπολιτείας, όταν δεν σεβόμαστε αυτή την ίδια τη ζωή, της οποίας, την ιερότητα ως υπέρτατο αγαθό, συναισθάνονται οι πάντες, άθεοι και αγνωστικιστές.
Καταδικάζεται με τις βαρύτερες των ποινών ο βασανιστής, ο ανθρωποκτόνος και θεωρείται προοδευτικός εκείνος που, «ελαφρά τη καρδία», επιτρέπει τη θανάτωση, με φρικτό και επώδυνο μάλιστα τρόπο, αδύναμων εμβρύων. Οι φωτογραφίες εκτρωμένων εμβρύων, με διαμελισμένα σώματα, και συσπασμένα από την επιθανάτια αγωνία πρόσωπα, δεν είναι λιγότερο ανατριχιαστικές από εκείνες μεγαλύτερων παιδιών, που έχουν πέσει θύματα της ανθρώπινης διαστροφής και κτηνωδίας. Δεν έχει σημασία, λοιπόν, τι ορίζει ο νόμος, αλλά τι λέει η συνείδησή μας.
Αλλά, δυστυχώς, η συνείδησή μας, η πανανθρώπινη συνείδηση, έχει αμβλυνθεί και, κυρίως, εξαιτίας του αγώνα που επί χρόνια και με πάθος έκαμαν οι διάφορες φεμινιστικές οργανώσεις, για την αποποινικοποίηση των αμβλώσεων. Βεβαίως, το θέμα δεν κρίθηκε από την αλλαγή του νόμου, αλλά από την αλλοίωση και πτώση των ηθικών και πνευματικών αξιών, που κατευθύνουν τις ανθρώπινες επιλογές και πράξεις.
Καλό, όμως, είναι να είμαστε ρεαλιστές, γιατί μόνο έτσι εκείνοι που θα το επιχειρήσουν, θα μπορέσουν να επιτύχουν τη συνειδητή καταδίκη και απόρριψη των αμβλώσεων εκ μέρους των γυναικών. Όλη η προσοχή θα πρέπει να δοθεί στη σωστή πληροφόρηση των γυναικών για την ηθική τους ευαισθητοποίηση. Το έμβρυο, από τη στιγμή τα σύλληψής του, αποτελεί ανθρώπινο ον, τέλειο και μοναδικό, η εξόντωσή του δε, επειδή γίνεται συνόμως, δεν σημαίνει ότι μας απαλλάσσει από τις ευθύνες μας. Γιατί και αυτό σαν άτομο, φίλοι αναγνώστες, έχει δικαίωμα στη ζωή.
