Του ιερέως
Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Ο νόμος για την αποτέφρωση των ανθρώπινων σωμάτων, φίλοι αναγνώστες, είναι γεγονός.
Γι’ αυτό η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απευθύνεται, με την υπ’ αριθμ. 52 εγκύκλιό της, στον Ελληνικό λαό, όπου μεταξύ των άλλων γράφει:
«…Προβάλλεται ότι η αποτέφρωση, όπως γίνεται σήμερα, ανήκει δήθεν στην αρχαία ελληνική παράδοση, γιατί σε πολλές πόλεις οι αρχαίοι Έλληνες έκαιγαν τα σώματα των νεκρών.
Όμως, στις αρχαίες πόλεις-κράτη, συνηθιζόταν είτε η ταφή είτε η καύση των νεκρών σωμάτων και ακολούθως η ταφή των οστών, που απέμειναν από την πυρά. Δηλαδή, ακόμα και στην περίπτωση της καύσης στην αρχαία Ελλάδα, ακολουθούσε η ταφή του σκελετού και οι ταφικές τιμές προς το νεκρό…».
«…Κατά τη σύγχρονη διαδικασία της –κατ’ ευφημισμόν- «αποτέφρωσης», μετά από την καύση του νεκρού σε κλίβανο, ο ανθρώπινος σκελετός ρίχνεται σε ηλεκτρικό σπαστήρα (μίξερ, remulator), θρυμματίζεται και μετατρέπεται σε σκόνη. Ειδικότερα η αποτέφρωση διεξάγεται σε δύο φάσεις:
α) Στην πρώτη φάση, ο νεκρός μεταφέρεται σε κλίβανο, και μετά την καύση του σώματος, δεν απομένει η τέφρα, αλλά ο ανθρώπινος σκελετός…
β) Στη δεύτερη φάση, συλλέγονται τα οστά από τον κλίβανο και ρίχνονται σε μίξερ (σπαστήρα οστών, remulator). Το μίξερ κονιορτοποιεί τον σκελετό και τον μετατρέπει σε σκόνη. Η σκόνη συλλέγεται σε δοχείο («τεφροδόχο») και παραδίδεται στους οικείους του νεκρού…».
«…Η Εκκλησία επιλέγει και εφαρμόζει την ταφή, διότι σέβεται το σώμα του κεκοιμημένου ανθρώπου, έχει πίστη και ελπίδα στο αιώνιο μέλλον και αναθέτει στην φύση την ευθύνη της φθοράς του φυσικού παρόντος του ανθρώπου».
Έως εδώ φίλοι αναγνώστες, τα σοβαρά. Θα μου επιτρέψετε να ευθυμήσουμε και λίγο Χρειάζεται.
Πάμε, λοιπόν, μ’ ένα κείμενο εμπλουτισμένο από φλογερές εκφράσεις. Αφιερωμένο στο πυρ «το νεώτερον».
Πέσανε και τα πρώτα διαφημιστικά συνθήματα.
Παππού μου, στα μουστάκια σου, όταν θα γίνεις πτώμα, θα κάνουμε αποτέφρωση, να μην τα φάει το χώμα.
Κάτω οι νεκροθάφτες, ζήτω οι νεκροκαύτες.
Κάποτε τραγουδούσαμε: «Τούτ’ η γη που την πατούμε όλοι μέσα, θε να μπούμε». Τώρα θα λέμε «Τούτ’ η γη που την πατούμε όλοι απ’ έξω θα καούμε».
Ποιος είπε πως εξαφανίστηκαν οι πυρομανείς από τη χώρα μας; Μόνο που τώρα οι νεκροί θα έχουν άλλη περιποίηση. Οι κατακαημένοι νεωτεριστές προβάλλουν επιχειρήματα για να επιβάλλουν τις μοντέρνες τσαχπινιές τους.
Αποτέφρωση: Μάλιστα, Αποτέφρωση! Όχι πια «χους ην και εις χουν απελεύσει». Αλλά φρύγανο ην.
Θ’ αναπροσαρμόσουμε και τα μοιρολόγια. Τι τα θέλετε τα λουλούδια, τα γεμάτα με μαμούδια; Εγώ εσένα θα σε κάψω, στους καμένους θα σ’ εντάξω.
Θ’ αλλάξει και ο βασικός μας όρκος. Κάποτε λέγαμε: «να σε θάψω, αν λέω ψέματα». Τώρα θα λέμε: «να με κάψει η φωτιά, αν σε κοροϊδέψω».
Κι αφού έτσι εξελίσσονται τ’ αποκαΐδια μας, θα κάνουμε γενική αναπροσαρμογή. Οι μόνες κατάρες που θα εκτοξεύονται θα είναι: «φωτιά να πέσει και να σε κάψει» και «στάχτη και κουρνιαχτός να γίνεις».
Να δεις που θ ανανεώσουν και τον Εθνικό μας Ύμνο! Γιατί να λέμε «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη;». Τώρα θα τραγουδάμε «από στάχτη μαζεμένη και μαυροκιτρινισμένη – με φωτιά και με μπαρούτι, θα καεί η γη ετούτη».
Μάλλον αυτόν τον τελευταίο στίχο θα τον συγχρονίσουμε. «Με κλίβανο ηλεκτρικό, θε να σε κάνω εγώ ψητό».
Η αίσθηση του… τσεπώματος απλώνεται γρήγορα. Μου τηλεφώνησε γνωστός μου φούρναρης και μου πρότεινε συνεργασία.
«Τα ‘μαθες; Άρχισε η αποτέφρωση!»
«Και γιατί το λες σε μένα;»
«Λεφτά, παιδί μου! Δεν μυρίζεσαι λεφτά;»
«Όχι. Είμαι συναχωμένος»
«Έχω ένα φούρνο που βγάζει ψωμί. Θα τον μετατρέψω να βγάζει στάχτες»
«Θα κάνεις αποτεφρωτήριο;»
«Όχι, θα κάτσω να πλάθω καρβέλια. Εσένα σε θέλω για δημόσιες σχέσεις και για να βρίσκεις πεθαμένους. Πεθαμένους, σκοτωμένους, πνιγμένους, τρακαρισμένους και μισοτελειωμένους. Έχει η Ελλάδα πτώματα! Πήξαμε στους συγχωρεμένους».
«Και θα τους βρίσκω εγώ;»
«Ναι. Είσαι πολύ γνωστός και μεγάλος καταφερτζής»
«Κοίτα προσόντα που μου αναγνωρίζεις και δεν τα ήξερα».
«Είναι και η εποχή που μας αβαντάρει. Ληστείες, μολότοφ, γρίπες, ποδοσφαιρικοί αγώνες… Κάθε χρόνο οι θάνατοι είναι τριπλάσιοι από τις γεννήσεις».
«Κι εγώ θα είμαι το φτυάρι που θα μαζεύει τα πτώματα; Κλάψε με, μάνα, κλάψε με κι αποθεμένο κάψε με. Κι αν δεν προκύψει επαρκές εμπόρευμα; Τι θα κάνετε; Θα συνεργασθείτε και με τα κουνούπια του Νείλου;».
Παιδιά, το πράγμα μυρίζει κρεματόριο. Μη νομίζετε πως πρωτοτυπείτε. Τα ίδια έκανε και ο αδίσταχτος φονιάς, ο Χίτλερ με τη συμμορία του.
Όσο για τους εμπόρους της καούρας, τους ακούω να τραγουδούν την πραμάτεια τους:
Τι την θέλεις την ταφή
κάνε τσαφ στο πι και φι.
Τέρμα στην ταφή την ψεύτρα
έλα να σε κάνω τέφρα.
Έλα να σε κάνω τέφρα
στην πυρά τη σαγηνεύτρα.
Μες το φούρνο θα σε ψήσω
και ρουθούνι δε θ’ αφήσω.
Εμείς, φίλοι αναγνώστες, θα συμπληρώσουμε: «Και στη φουφού του καστανά, στάχτη να γίνεις σατανά».
