Γράφει ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος- Φιλόλογος

« Προτιμώ να μου κόψουν το χέρι, αλλά δεν την υπογράφω» Πολυζωίδης   

    Τη Φεβρουαρίου του 1832 αποφασίζεται  η εκλογή βασιλιά για την Ελλάδα. Με τη Συνθήκη της 7ης  Μαΐου 1832 τερματίζεται ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα και με διάφορα Πρωτόκολλα οι Προστάτιδες Δυνάμεις  προσέφεραν  το βασιλικό στέμμα της Ελλάδος στον ανήλικο τότε δευτερότοκο γιο του Βασιλιά της Βαυαρίας Όθωνα. Ύστερα από μερικούς μήνες η εκλογή επικυρώθηκε.  στις 27 Ιουλίου 1832, από τους πληρεξούσιους της Γερουσίας(Δ’ Εθνοσυνέλευση) στο προάστιο του Ναυπλίου , Ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνθήκης της 7ης Μαΐου όρισε τριμελή επιτροπή  ως Αντιβασιλεία  για να ασκεί την εξουσία μέχρι την ενηλικίωση του Όθωνα (1η Ιουνίου 1835)  1

 Ήταν τρεις διακεκριμένες προσωπικότητες που ανάλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας. Το έργο τους ιδιαίτερα δύσκολο αφού τα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν ήταν πολλά. Αυτοί είχαν τις απαραίτητες γνώσεις. Τους δόθηκε πλήρη εξουσία στην άσκηση της Εκτελεστικής, της Νομοθετικής και Δικαστικής εξουσίας. Ο οικονομολόγος Άρμανσμπέρκ, ο νομομαθείς Μάουερ και ο Υποστράτηγος Χάιντε . Ο καθένας  ανάλαβε ένα τομέα της διοίκησης με πλήρη εξουσιοδότηση να ενεργεί για την οργάνωση του νεοσύστατου κράτους. Γρήγορα άρχισαν όμως και οι αντιδράσεις των πολιτικών κομμάτων. Οι Ξένες Δυνάμεις ανάλαβαν μαζί με τους δυσαρεστημένους  οπλαρχηγούς ,το έργο της Αντιπολίτευσης. Ένα μεγάλο μέρος ευθύνης για τη δυσάρεστη κατάσταση  βαρύνει και το λαό. Οι κακές συνήθειες του παρελθόντος και οι στερήσεις του πολέμου, τους οδηγούσαν σε υπερβολικές πολλές φορές απαιτήσεις. Το έργο της Αντιβασιλείας κατά κοινή ομολογία ήταν ικανοποιητικό στο μεγαλύτερο μέρος.

   Κάποια στιγμή μεταξύ των επικριτών της Αντιβασιλείας κατηγορήθηκαν ως συνωμότες και οι δύο οπλαρχηγοί: Δημήτριος Πλαπούτας και Θεόδωρος Κολοκοτρώνης 2

      Τα χρόνια της Αντιβασιλείας συγκλόνισαν την Επαναστατημένη Ελλάδα όταν οι διαφορές και οι αντιπαραθέσεις  έφτασαν στην καταδίκη των πρωταγωνιστών: Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα.  Ο Όθωνας δεν μπόρεσε να αποτρέψει τις δικαστικές αποφάσεις κατά  των οπλαρχηγών. Επιθυμούσε βαθιά μέσα του την ομαλότητα και την ειρήνη στη χώρα του δεν το κατόρθωσε στην αρχή. Αποτέλεσμα η φυλάκιση των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα .Ό επισκέπτης σήμερα που θα βρεθεί κάποια στιγμή στο Ναύπλιο στη φυλακή του Κολοκοτρώνη στο φρούριο του Παλαμηδιού θα φρίξει. Οργή και εθνική ταπείνωση της επαναστατημένης Ελλάδας  ήταν η πράξη της Αντιβασιλείας των Βαυαρών  για όλους τους πολεμιστές και τον Ελληνικό  λαό. Ο άνθρωπος που πήρε την Ελλάδα στο ματωμένο ώμο του  και την έβγαλε από τη σκλαβιά να δικαστεί και  να καταδικαστεί σε θάνατο. Να εγκλειστεί σε ένα σκοτεινό θάλαμο και να ζήσει για  μήνες σαν εγκληματίας στο Φρούριο του Ναυπλίου. Είναι απίστευτο. Η σύνθεση του Δικαστηρίου απαρτίζονταν από 5 δικαστές μεταξύ των οποίων ήταν ο Αθανάσιος Πολυζωίδης , ως πρόεδρος και ο Γεώργιος Τερτσέτης ως μέλος. Την εισαγγελική έδρα κατείχε διορισμένος από την κυβέρνηση  ο « Φιλέλληνας »Σκώτος Μάσον Εδουάρδος αποσταλμένος από το φιλολογικό Κομιτάτο του Λονδίνου, ο οποίος εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Αγγλίας.  

      Η δίκη του Κολοκοτρώνη και του Δημήτριου Πλαπούτα με την κατηγορία της συνωμοσίας κατά του βασιλιά Όθωνα ξεκίνησε στις 16 Απριλίου 1834 και διήρκεσε μέχρι τις 26 Μαΐου του ιδίου έτους. Διεξήχθη στο τουρκικό τζαμί του Ναυπλίου – το σημερινό Βουλευτικό.

         Η αγόρευση του Μάσον που κράτησε πεντέμισι ώρες, στην ουσία ήταν μια επανάληψη του Κατηγορητηρίου και των όσων είχαν υποστηρίξει οι μάρτυρες κατηγορίας, κατέληγε δε ως εξής: «Επιμένω εις την κατηγορίαν και με τα δόντια και με τα νύχια θα την υποστηρίξω. Διακηρύττω (θεωρώ), λοιπόν τους εγκαλουμένους ως ενόχους, και απαιτώ τον θάνατόν τους!». Ειδικότερα, σύμφωνα με το κατηγορητήριο «ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας είχαν οργανώσει από κοινού την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1833 συνομωσία που αποσκοπούσε να διαταράξει την δημόσια ασφάλεια, να παρασύρει τους υπηκόους του βασιλιά σε ληστείες και σε εμφύλια διαμάχη και να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη. 3

Συγκλονιστικές στιγμές έζησαν οι Έλληνες πολίτες με τους οπλαρχηγούς  αγώνα την ημέρα της δίκης.. Στο δικαστήριο ο  Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης με επιχειρήματα προσπαθούν να προκαταλάβουν τους τρεις «καταδικαστικούς» δικαστές. Αλλά δεν τα καταφέρνουν.  Και οι δύο αρνούνται να προσέλθουν στο δικαστήριο.. Έτσι τα όργανα της τάξης με εντολή της εξουσίας τους κουβαλούσαν στα χέρια και τους έφεραν στην έδρα. Τα αντρικά δάκρυα του Τερτσέτη δεν επηρέασαν τους «μιλημένους»3 δικαστές. Ακόμα και όταν ο Τερτσέτης τους φώναξε, «με τέτοια αποδεικτικά, ούτε δυο γάτοι δεν καταδικάζονται εις θάνατον!», Ο Πολυζωίδης στις απειλές απάντησε «  Προτιμώ να μου κόψουν το χέρι, αλλά δεν την υπογράφω!» Όταν μάλιστα ο Γέρος του Μοριά παρακολουθούσε τη δίκη ψύχραιμος , ρωτήθηκε «Τι επάγγελμα έχεις;» και έδωσε την ιστορική απάντηση «Στρατιωτικός! Κρατάω σαράντα εννιά χρόνους στο χέρι το ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα!», ρίγος και δέος κατέλαβε ακόμη και τους εχθρούς του στρατηλάτη.Τελικά η καταδικαστική απόφαση διαβάστηκε χωρίς τις υπογραφές του προέδρου(Πολυζωίδη) και του Τερτσέτη(μέλους). Έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου το πλήθος ξέσπασε σε φωνές με οργή και μίσος.  ».4

 Τον Μάιο του 1835, μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, ο Κολοκοτρώνης έλαβε βασιλική χάρη και αποφυλακίστηκε, αποκαμωμένος και εξουθενωμένος πια από τις άθλιες συνθήκες κράτησης αλλά και την ταπείνωση. Όταν πέθανε ενταφιάστηκε με όλες τις δέουσες τιμές.

 Βιβλιογραφία

1 «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770-2000»τ.4.Εκδ. ελληνικά γράμματα

2.Κώστας Μπάρμπης «ΟΘΩΝ Α’» σελ.42-43 εκδ. ΠΕΛΑΣΓΟΣ.

3Κοινωνική Δικτύωση: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

4. 3. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (1770-2000)  τ.4ος σελ. 12-13 εκδόσεις ελληνικά γράμματα

 συνεχίζεται