Γράφει η Νανά Παπαϊωάννου φιλόλογος, λογοτέχνις
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός πήρε πάνω Του τη φύση μας, για να μπορέσει να τη μεταμορ φώσει και να την ανανεώσει. Με την ενανθρώπισή Του μας χάρισε τη σωτηρία και “ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως…” Μόνο που οι ανά τον κόσμο σοφοί και οι διαχειριστές της κοσμικής εξουσίας, έχοντας πνευματική σύγχυση, παραπαίουν, επειδή έκλεισαν τους φωταγωγούς της ψυχής τους, μη αποδεχόμενοι την όντως “Αλήθεια”, επειδή “ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν...” (προς Κορινθίους Α’ επιστολή, 21)
Εγκλωβισμένοι στον απατηλό μικρόκοσμό τους, προσκολλημένοι στη ματαιότητα του πλούτου και των ηδονών, επίδοξοι αναρριχητές της κοσμικής εξουσίας, αδυνατούν να δουν το ανατέλλον Φως της αληθινής γνώσης. Επειδή ο Ορθολογισμός και το παράλογο θριαμβεύουν. Έτσι, ο σημερινός, τεχνοκράτης άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει το Μυστήριο των μυστηρίων. Με την πεπερασμένη διάνοιά του, αμφισβητεί την Ενσάρκωση του ίδιου του Θεού, του Αχωρήτου, σε μία ταπεινή φάτνη, μέσα στα χνώτα του στάβλου. Με την καρδιά ψυχρή, δεν μπορεί να συναισθανθεί την απέραντη αγάπη με την οποία αγκάλιασε τα πλάσματά Του, προπάντων, τον άνθρωπο, ώστε να “κατέβει” στη Γη, για να του χαρίσει την αληθινή ζωή και το εισιτήριο για την ουράνια Βασιλεία Του. “Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή” (Κατά Ιωάννη ΙΔ, 6). Συμπεριφέρεται, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, τσαλακώνοντας την αξιοπρέπειά του, φτάνοντας σε προσωπικά αδιέξοδα, παίζοντας ρόλους από “άλλους” προσχεδιασμένους.
Έτσι, η ανθρωπότητα αιμορραγεί, αφού έβγαλε τον Θεό από τη ζωή της και Τον αντικατέστησε με φθαρτά υποκατάστατα, ψεύτικες εικονοπλασίες ή μυθοπλασίες. Έκλεισε, πεισματικά, τα αυτιά της στο χαρμόσυνο άγγελμα της σωτηρίας της, αφημένη σε εγκεφαλικά παραληρήματα, παραδομένη σε πάθη και απατηλές ιδεοληψίες. Λάτρεψε την κτίση και τα παράγωγά της, απαξιώνοντας τον ίδιο τον Κτίστη.
Ο σύγχρονος κόσμος, παραδομένος στα επιτεύγματα της υψηλής τεχνολογίας, άγεται και φέρεται, ρακένδυτος από αξίες και ιδανικά. Αναζητά την ταυτότητά του σε λανθασμένες επιλογές, αγω νιά για την κάλυψη υλικών αναγκών, όχι απαραίτητα, ωφέλιμων. Έχει διαστρέψει την έννοια του “ευ ζην”, αδιαφορώντας για το πιο ουσιαστικό μέρος της ύπαρξής του, την ψυχοπνευματική του καλλιέρ γεια και τον εξευγενισμό της ψυχής του. Από τη μια η έσχατη φτώχεια και η κοινωνική εξαθλίωση κι από την άλλη η πληθώρα αγαθών, φαντάζουν, ως κραυγαλέα πρόκληση αντιπαράθεσης. Οι αιματηρές αντιμαχίες, ο σπαραγμός αθώων παιδιών, το απροσμέτρητο μίσος, η διάλυση Πατρογονικών εστιών και η καταπάτηση των πανανθρώπινων αξιών συμπληρώνουν την οργουελική εικόνα του. Ο κόσμος μας, λοιπόν, προσμετρά την πλήρη του χρεωκοπία, φαντάζει και είναι ένας κόσμος παρακμής, με ψυχικά τραύματα συνειδησιακής υπαιτιότητας.
Ανακατατάξεις, σχεδιασμένες με σκοπιμότητα ανά τον κόσμο, χωρίς ελπίδα, χωρίς όραμα για ένα καλύτερο αύριο. Σχεδιαστές με ποικίλα προσωπεία χαράσσουν άφρονα σχέδια, έχοντας την ψευδαίσθηση του κυρίαρχου, λες και δεν υπόκεινται στους νόμους της φυσικής φθοράς, τόσο αφελείς και άρρωστοι στο πνεύμα. Υπόδουλοι στα πάθη και τον άκρατο εγωισμό τους. Θύματα της ξέφρενης, κοσμικής εξουσίας. Υποτελείς του αδηφάγου και ακόρεστου πάθους για το χρήμα, για πρωτοκαθε δρίες, για τη ματαιοπονία της αυτοπροβολής.
“Ουαί, υμίν!, που θεοποιήσατε την ύλη, υποσιτίζοντας το πνεύμα, που καταπατάτε αξίες, αποσυναρ μολογείτε κοινωνίες, κοπαδοποιείτε λαούς…, κλείνοντας τα μάτια στη κατάφωρη ανομία και παρα νομία! Τα έργα σας φαντάζουν και είναι μια παραφωνία, μέσα στην απέραντη αρμονία του Σύμπαντος! Και το αντίτιμό σας: εσωτερική μοναξιά, αλλοτρίωση, άγχος, ηθικό τέλμα, έλλειψη οράματος, παραίτηση από την αλήθεια της ζωής.
“Και επί Γης ειρήνη!” Είθε! στην ταραγμένη και ανειρήνευτη ανθρωπότητά μας.
