Του ιερέως
Παναγιώτου
Σ. Χαλκιά
Του ιερέως Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
«Ο πατέρας μου κερδίζει πάνω από είκοσι χιλιάδες ευρώ το μήνα. Έτσι, μπορούμε να ζούμε σε μια ωραία βίλα στα προάστια. Κάθε βράδυ σχεδόν πηγαίνω σε διαφορετικό κέντρο και διασκεδάζω. Η παρέα δεν μου λείπει. Όμως, συχνά πλήττω, μελαγχολώ. Γιατί; Δεν ξέρω. Κάπου-κάπου ρωτάω τον εαυτό μου αν αξίζει να ζει κανείς αυτή τη ζωή. Πολύ θα ‘θελα να φύγω απ’ αυτόν τον βαρετό κόσμο. Ναι, να φύγω. Να πάω, όμως, πού;».
«Με ρωτάτε αν είμαι ευτυχισμένη, λέει μία εικοσάχρονη κοπέλα. Όχι δεν είμαι ευτυχισμένη. Δεν είμαι ούτε δυστυχισμένη. Δεν είμαι τίποτα. Απλώς ζω. Ή μάλλον λειτουργώ σαν μηχανή, σαν τροχός που γυρίζει ασταμάτητα στο κενό, σαν κρίκος αλυσίδας που μαζεύεται αδιάκοπα. Μονοτονία, πλήξη, ανία. Τα τρία χαρακτηριστικά της ζωής μου».
Δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις νέων ανθρώπων, ανεξάρτητων οικονομικά, που πλήττουν. Νέοι που πλήττουν! Σχήμα οξύμωρο, όμως θλιβερή πραγματικότητα. Παρουσιάζουν, θα λέγαμε, ένα «σύνδρομο φυγής», που είναι αποτέλεσμα του κενού που υπάρχει στην ψυχή τους. Ασφαλώς, στις δύο αυτές περιπτώσεις θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και αναρίθμητες άλλες.
Αρρώστια της εποχής μας, οξείας και επιδημικής μορφής, η ανία, η πλήξη. Παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο έξαρση, αλλά και ένταση. Ένας ολόκληρος κόσμος προχωρεί πότε ανέκφραστος και πότε μελαγχολικός, θλιμμένος και απογοητευμένος. Μια ανθρωπομάζα που κινείται χωρίς έμπνευση, χωρίς πρωτοτυπία, μέσα στις ανέσεις και τις ευκολίες τους.
Και δεν ομιλώ εδώ, φίλοι αναγνώστες για τους ανθρώπους εκείνους, που περιμένουν το τέλος του μήνα για να πάρουν τη μικρή (κουτσουρεμένη) σύνταξή τους. Κάθε άλλο. Ομιλώ για ένα μεγάλο (ναι μεγάλο) πλήθος ανθρώπων, το οποίο δεν πλήττει από έλλειψη, αλλά πλήττει γιατί έχει άφθονα οικονομικά μέσα (πού τα βρήκε;) και προβληματίζεται πού να κάνει γάμο; Στο Παρίσι ή στο Λονδίνο; Προβληματίζεται γιατί δεν ξέρει από τις δεκάδες μάρκες που κυκλοφορούν, ποια να διαλέξει για αυτοκίνητο, για τηλεόραση…
Άλλοτε υπήρχε ένα μέσο ψυχαγωγίας και γελούσε με την καρδιά του, έστω και μ’ ένα φτωχοκαραγκιόζη. Σήμερα το πρόβλημά του είναι ποιο από τα εκατοντάδες κέντρα να πρωτοδιαλέξει. Δεν αντιμετωπίζει αν θα φάει, αλλά τι θα φάει. Όχι αν θα πιει, αλλά τί και ποια μάρκα θα πιει.
«Οι γυναίκες των «Χρυσών Ελλήνων» γράφει ο Αμερικανός δημοσιογράφος Σπαρκς, δεν έχουν φυσικά κανένα πρόβλημα για το πώς να σκοτώσουν τον καιρό τους. Άλλωστε έχουν σπίτια παντού και η μοναδική τους σκέψη είναι ποιο σπίτι να διαλέξουν για να πλήξουν λιγότερο… Επειδή η πλήξη εκεί είναι εύκολη, οι εκπρόσωποί της διεθνούς κοινωνίας πάντα αναζητούν κάτι καινούργιο και ασυνήθιστο».
«Η πλήξη είναι εύκολη». Δηλαδή, πού και σε ποιους ανθρώπους είναι εύκολη η πλήξη; Ίσως μας φανεί απίστευτο, αλλά η ανία και η πλήξη καταδιώκουν αυτούς που το «Δεκέμβρη, συνήθως, πηγαίνουν στις Μπαχάμες για κολύμπι, το Φλεβάρη συναντιώνται στο Σαιν Μόριτς, τον Απρίλη στο Παρίσι, τον Ιούνιο στο Λονδίνο, τον Αύγουστο στη Ρώμη και τον Οκτώβρη στη Ν. Υόρκη».
Όλα τα αλλάζουν (τοπία, παραστάσεις, εντυπώσεις) και μόνο την ανία και την πλήξη δεν μπορούν να ανταλλάξουν. Παρέες αφήνουν και καινούργιες συναντούν κάθε φορά και μόνο μια μένει αχώριστη: η ανία. Μόνιμη αποσκευή αυτή στα ταξίδια, γιατί είναι εσωτερική, γαντζωμένη επάνω στην ψυχή.
Τί φοβερό αλήθεια! Να ζεις όπως σου αρέσει, να αδειάζεις με βουλιμία το ένα πίσω από το άλλο τα ποτήρια των απολαύσεων και στο τέλος να μη μένει στην ψυχή τίποτε άλλο από την πικρή γεύση της ανίας.
Τρέχουν με τα αυτοκίνητά τους, με διακόσια πενήντα χιλιόμετρα ή απογειώνονται με τα υπερηχητικά μπόϊγκ και ενώ σπάνε το φράγμα του ήχου, δεν μπορούν να σπάσουν το φράγμα της ανίας τους για να απαλλαγούν. Και καταφεύγουν σε λύσεις απελπισίας, γιατί όχι και αυτοκτονίας. Πίνουν, αδιάφορον τί, για να ξεχάσουν και καταντούν συχνά αλκοολικοί ή και ναρκομανείς.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του περίφημου εκείνου ηθοποιού Άλαν Λαντ που «πνίγηκε στο αλκοόλ, για να πνίξει μέσα σ’ αυτό και την ανία και την πλήξη που τον βασάνιζαν».
Την τραγική κατάσταση αυτών των ανθρώπων διερμηνεύει ωραία ο Έλληνας ποιητής και πεζογράφος Κώστας Ουράνης (1890-1953) στο πιο κάτω ποίημά του:
Στις φλάντρες τις ομιχλερές και τα λαμπρά Παρίσια,
στο φωτεινό το Βόσπορο, στην πένθιμη Αγγλία
στις γαλανές Ελβετικές λίμνες,
στις χιονισμένες τις Άλπεις
και στη φλογερή, ασύγκριτη Ισπανία
σε όλα τα εξωτικά και πλάνα μέρη,
όπου το κουρασμένο σέρνεται το βήμα του ανθρώπου,
έχω κι εγώ τη νιότη μου ολάκερη γυρίσει…
Μα η πλήξη πάντα ανήλεη με είχε ακολουθήσει.
Γιατί, σ’ αυτή την άσκοπη πλανητική ζωή μου,
χλωμή η ψυχή μου κι άρρωστη, ταξίδευε μαζί μου…
Γιατί άραγε ο σύγχρονος άνθρωπος φθάνει σ’ αυτό το τρομερό δράμα; Γιατί του ΛΕΙΠΕΙ Ο ΘΕΟΣ.
