είμαι κοντά σε δίκταμο, σε διοσμαρίνι..
Αυτών η μυρωδιά
με φέρνει χρόνους πίσω, μακριά,
στον καιρό του «διορισμού μου» στο παλιό μου σπίτι,
με τα δωμάτια των αναμνήσεων και τον παλιό καθρέφτη,
αυτόν
που μ` είδε μικρό,
μ` είδε μεγάλο,
μ` είδε γινωμένο μ` έρωτα
και με κάτι δάκρυα δίπλα στα γιασεμιά και τα γεράνια,
του στόλου της άνοιξης.
Μου φαίνεται
είμαι κοντά σε λεμονιές σε γειτονιά λουΐζας…
Κοντά σε μέρες που προπορεύεται η ψυχή,
σε μέρη που φαίνεται το «παρακάτω» στη γλώσσα της Μάντιδας,
κι` η προφητεία ενός ουράνιου σώματος.
Στέκω αμίλητος..
Μου φαίνεται
είμαι κοντά σε φραγκοστάφυλο, σε φτέρη.
Ψηλά
στα μέρη των αγέρηδων
κάτι αναμαλλιασμένες,
ξυπόλητες, γονατισμένες,
μέρες της μοναξιάς
ζητούν απ` τον Θεοτοκόπουλο φτερούγες.
Μου φαίνεται
είμαι κοντά σε πασχαλιές, σε ευκάλυπτους, σε σαμιαμίθι...
Πολλαπλασιασμένο το άγνωστο κάμνει ευεργεσίες.
Αχτίνα ζωοδόχος χαϊδεύει τους νηστεύοντες.
Είναι όλα λευκά εκεί…ακόμη και το μαύρο…
