του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα
Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
ήσουν νέος, ήσουν ωραίος,
ήσουν μορφωμένος, ήσουν πλούσιος, είχες γνωριμίες, κοινωνική αναγνώριση, γενικά
είχες, ότι θα ζήλευε κάθε νέος της εποχής του!
Ξαφνικά, αποφάσισες να τα
παρατήσεις όλα και άρχισες να κυνηγάς το θάνατο!
Πως είναι δυνατόν, ένας νέος να αγαπά τόσο λίγο τη ζωή
του;
Και, τόσο πολύ την πατρίδα του.
Εμείς οι μέτριοι, είναι δύσκολο να απαντήσουμε.
Μας είναι δύσκολο να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν και οι
άλλοι, που με το θάνατό τους ισοπεδώνουνε τη μετριότητα.
Για αυτό φίλοι μου, μεθαύριο 13 του Οκτώβρη,
"ημέρα έναρξης του Μακεδονικού Αγώνα", ημέρα θανάτου του Παύλου μας,
καλό θα ήταν να του ζητήσουμε συγνώμη, που κάθε ημέρα νεοφιλελεύθεροι και
αριστεροί, από τα λίντλ, του υπενθυμίζουμε πόσο χαμένη πήγε η θυσία του!
Και ενώ εσύ καημένο
κοριτσάκι μου, αγκαλιάζεσαι με φίδια και προσπαθείς να κάνεις τον καταδρομέα
(δεν φταις εσύ), …
ήταν ημέρα βροχερή, σκοτεινή,
καταχνιά παντού, βαριά η ατμόσφαιρα, άλλοι να λένε να μείνουν και άλλοι να
φύγουν.
Ο καπετάνιος υποστηρίζει
ότι τα παλικάρια πρέπει να ξεκουραστούνε και μείνανε.
Δεν πέρασε ώρα και οι
τουφεκιές αρχίσανε, όσο περνούσε ο χρόνος η κατάσταση χειροτέρευε, θα καούμε
σαν τα ποντίκια, φώναξε κάποιος, θα πάω να κάνω αναγνώριση, είπε ο αρχηγός,
Έπρεπε να πάει ο ίδιος,
γιατί είχε φθάσει η στιγμή που τα ιερά χώματα της Μακεδονίας έπρεπε να
ελευθερωθούνε!
Έπρεπε να πάει, γιατί
είχε φθάσει η ώρα που τα καμπαναριά, θα σημάνανε την έναρξη του αγώνα!
Ακούσθηκε ένας πυροβολισμός, μονάχα.
Και γύρισε ο ΗΡΩΑΣ πίσω, λέγοντας: "στη
μέση με πήρε παιδιά".
Μπήκε μέσα, ξάπλωσε και φώναξε:
Νίκο, που είσαι;
Κοντά σου καπετάνιο,
Κρυώνω.
Με τρεμάμενα χέρια, έβγαλε το σταυρό από το
λαιμό του και είπε: "το σταυρό να το δώσεις στην γυναίκα μου και το
τουφέκι μου να το δώσεις στον γιο μου και να τους πεις ότι το καθήκον μου το
έκανα".
Η ώρα περνούσε, οι πόνοι γινότανε αφόρητοι,
και ο Παύλος, ονόμαζε τα ονόματα των παιδιών του και ξαφνικά πονώ και ξεψύχησε.
Και επειδή φίλοι χρόνια τώρα, φοβόμαστε να
μιλήσουμε για αξίες και ιδανικά και ήλθαν οι εθνομηδενιστές και ισοπεδώνουν τα
πάντα, προσέξτε, την σκηνή του θανάτου, του Παύλου.
Φορά σταυρό, να η θρησκεία,
λέει ότι έκανε το καθήκον του, να και η αγάπη
στην πατρίδα,
αναφέρει τα ονόματα των παιδιών του, να και η
οικογένεια, …
Ξέρω φίλοι μου, σας έπιασε ταραχή, αλλά η
πατρίδα δεν ελευθερώθηκε από εθνομηδενιστές, δεν θα ήταν και φυσιολογικό, αλλά
από την αγάπη ορισμένων, για την πατρίδα τους, τη θρησκεία τους και την
οικογένειά τους.
Ο καπετάνιος λοιπόν, είναι νεκρός και τα
αδέλφια του, τα παλικάρια του, οι λεβέντες του, αναρωτιούνται:
τι θα απογίνουμε πλέον χωρίς αυτόν,
μην αφήσουμε τον αρχηγό να πέσει στα χέρια των
Τούρκων,
αν λυγίσουμε τούτη τη στιγμή πάει η Μακεδονία
και ο καπετάνιος δεν θα το θελε, …
Και ξαφνικά,
«σε κλαίει ο λαός. Πάντα χλωρό να σειέται
το χορτάρι στον τόπο, που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι. Πανάλαφρος ο ύπνος
σου, του Απρίλη τα πουλιά, σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς
λογάκια και φιλιά, .." (στίχοι Κωστή Παλαμά).
Αυτό ήταν.
Ο θάνατος του Παύλου, διαδόθηκε σαν αστραπή στην
Αθήνα. Άντρες, γυναίκες, γέροντες και νέοι δάκρυσαν, κλάψαν, θύμωσαν,
οργίστηκαν, … οι Έλληνες ξύπνησαν.
Η Μακεδονία υπήρχε, αφού ο Παύλος πήγε και σκοτώθηκε
για αυτήν!
Έπαψε έτσι η
υπόθεση της Μακεδονίας να είναι υπόθεση λίγων Ελλήνων. Έγινε υπόθεση όλου του
Ελληνισμού.
Και έτσι ήρθε η λευτεριά και … ο φραπές που πίνεις, εσύ
ο εθνομηδενιστής!
Και τότε, φίλοι μου, είναι σίγουρο πως θα υπήρξαν μέτριοι,
ανθρωπάκια που θα είπαν:
"τι ήθελε και έτρεχε στα βουνά και στα λαγκάδια.
Δεν φοβόταν;"
"κρίμα στα νιάτα του. Πήγε αδικοχαμένος. Τίποτα
δεν θα γίνει με το θάνατό του. Ζωντανός θα ήταν πιο χρήσιμος",
… ότι ακριβώς θα συνέβαινε και σήμερα.
Κακά τα ψέματα, φίλοι μου.
Όταν ζούμε μέσα
στη μετριότητα, όταν σερνόμαστε μέσα στα σκατά (καλή μας όρεξη!), τότε τα
πράγματα μπορούν να αντιστραφούν, μόνο εάν εμφανιστεί ένας ηγέτης, ικανός να
μας εμπνεύσει.
Ένας ηγέτης,
που δεν θα φοβηθεί να φορτωθεί τις αμαρτίες γενιών και γενιών, να αναλάβει
ευθύνες, να τολμήσει, να αναλάβει πρωτοβουλίες. Και έτσι, να κερδίσει στο
πλευρό του τον λαό. Αφυπνισμένο, πρόθυμο να παλέψει μαζί του, ότι και εάν
συνεπάγεται αυτό.
Ο θάνατος του παλικαριού, ο θάνατος του ήρωα, έδωσε
πνοή στον αγώνα μας τότε και θα έπρεπε να εμπνέει και τον δικό μας αγώνα,
σήμερα.
Και ας αφήσουν τις εξυπνάδες οι διάφοροι ευρωδούλοι.
Εάν δεν υπήρχαν οι άλλοι, οι ξένοι, να μας βοηθήσουν (μας έδωσαν δάνεια!), τι
θα κάναμε;
Θα κάναμε αυτό που έχουμε μάθει να πράττουμε αιώνες
τώρα.
Να αγωνιζόμαστε για ιδέες και αξίες (όχι για το
χρηματιστήριο ξεφτίλες!), να νικάμε και να ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
Γνωρίζετε κύριοι, πόσες φορές ο Παύλος μίλησε στους
πολιτικούς μας για τη Μακεδονία; Και εκείνοι τι έκαναν; Αναμένανε την κατάλληλη
στιγμή. Δικαιολογίες. Ανοησίες.
Θα περιμέναμε ακόμα να ξυπνήσουν, να αποφασίσουν να
αφήσουν την ησυχία τους και την καλοπέρασή τους.
Ακόμα θα περιμέναμε… και δεν θα υπήρχαν ο Μητσάρας
μου, η Φωτεινούλα μου, η Σοφούλα μου, ο Ιασονάκος μου, το Τζοαννάκι μου!
Δεν θα υπήρχαν οι γονείς μου, τα αδέλφια μου, οι
συγγενείς μου.
Δεν θα υπήρχαν οι φίλοι μου.
Ούτε εσείς θα υπήρχατε, ω ηλίθιοι, για να μας
προδώσετε!
Εμπρός, λοιπόν αδέλφια μου, αυτές τις ημέρες να
συλλογιστούμε και να ΤΟΥ ζητήσουμε συγνώμη, που ΤΟΝ ξεχάσαμε, ΤΟΝ προδώσαμε,
ΤΟΝ πουλήσαμε και ταυτόχρονα να ΤΟΝ ευχαριστήσουμε, γιατί με τον θάνατό του,
μας χάρισε την ελευθερία, μας χάρισε τη ζωή!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!
