Μακάρι να μπορούσα να έχω άλλη μια βόλτα μαζί του, να τριγυρναμε στις γειτονιές της Βέροιας, να μου λέει την ιστορία της πόλης, των μνημείων της, να μου μιλά για ποίηση, λογοτεχνία, μυθολογία, παραδόσεις και γω να τον θαυμάζω για τις γνώσεις του, για το ζωηρό του ενδιαφέρον για κάθε τι, για την καυστική του πένα, την στιχουργική του μαεστρία. Μα πάνω απ όλα να τον θαυμάζω γιατί ήξερε να νοιάζεται και να αγαπά τους ανθρώπους, να προσφέρει και να φροντίζει, να είναι ανιδιοτελής και να μην σταματά να αγωνίζεται για τα ιδανικά του.
Το πιο δύσκολο ίσως αντίο στον γλυκό μου και στοργικό μου παππού, Ορέστη Σιδηρόπουλο
Μαρία - Άννα Ιωσηφίδου
