Γράφει ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος. φιλόλογος
Στην αρχαία Ελλάδα, στην Αθήνα, που γεννήθηκε η Δημοκρατία γίνονταν πολλές συζητήσεις στην αγορά ( πλατεία) για διάφορα φιλοσοφικά και άλλα θέματα που αφορούσαν την πόλη και λεγόταν πολιτική συζήτηση. Εκεί ο κάθε πολίτης έπαιρνε το λόγο και συζητούσαν όλοι μαζί τα προβλήματα της πόλης. Έπρεπε ο πολίτης να γνωρίζει και να συμμετέχει σε όλες τις διαδικασίες λειτουργίας του πολιτεύματος. Ο τρόπος όμως επίλυσης των προβλημάτων της πόλης απαιτούσε κομματική συζήτηση. Το κάθε κόμμα είχε το δικό του τρόπο. Κάπως έτσι επαναλαμβανόταν η συζήτηση για τη διαδικασία της λειτουργίας των κομμάτων. Και σήμερα το ίδιο συμβαίνει. Κάθε κόμμα έχει το δικό του πρόγραμμα και πιστεύει ότι έτσι θα επιτύχει τη λύση προβλημάτων της πόλης και της χώρας. Αυτό όμως στην πραγματικότητα ανατρέπονταν. Οι προσωπικές και κομματικές αυθαιρεσίες κατά την άσκηση των καθηκόντων των μελών της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα δεν έλειψαν ποτέ. Παρατηρήθηκαν πολλές καταχρήσεις των κομμάτων και ο χρηματισμός μελών τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τις δυσάρεστες συνέπειες μέρους του ελληνικού λαού . Πολλοί αναγκάστηκαν, να μεταναστεύσουν σε άλλες Ευρωπαϊκές κυρίως χώρες και να προσφέρουν εκεί τις πολύτιμες γνώσεις τους. Το κακό είναι ότι το γεγονός αυτό να εκπατρίζονται οι νέοι επιστήμονες συμβαίνει και σήμερα . Το Ελληνικό δημόσιο δαπάνησε εκατομμύρια για τις σπουδές των επιστημόνων αυτών που μετανάστευσαν .Αποτέλεσμα πολλές δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα στο παρελθόν ακόμη και σήμερα στερούνται του απαραίτητου προσωπικού.
Με την έλλειψη προσωπικού δημιουργούνται πολλά προβλήματα με δυσάρεστες εντυπώσεις στον πολίτη που περιμένει να έχει αγαθές σχέσεις με το κράτος και να υποστηρίζεται από αυτό. Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της κακής λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών είναι ο αυθαίρετος τρόπος πρόσληψης του προσωπικού.
Προσλαμβάνονται υπάλληλοι στο δημόσιο και στις ευρύτερες υπηρεσίες των ΔΕΚΟ, άνθρωποι χωρίς τα απαραίτητα προσόντα παρά μόνο την κομματική τους ταυτότητα. Είναι ανίκανοι στην πραγματικότητα να υπηρετήσουν τον πολίτη από τη θέση που κατέχουν. Με τον τρόπο αυτό της πρόσληψης μένουν έξω νέοι πτυχιούχοι με πανεπιστημιακές περγαμηνές, οι οποίοι παραγκωνίζονται, και αναγκάζονται να μεταναστεύουν. Το ερώτημα που προκύπτει είναι. Δεν το βλέπουν αυτό οι ταγοί των εκάστοτε κυβερνήσεων με τους παχυλούς μισθούς και τα ειδικά προνόμια και υπόσχονται ανάπτυξη με διοικητικούς υπάλληλους από γυάλινα πόδια.
Ένα άλλο γεγονός που υποβαθμίζει τον Ελληνικό λαό είναι η παρουσία των υποψηφίων και επί μέρες στα δελτία ειδήσεων να αυτό-επαναλαμβάνονται. Αυτή η κωμωδία με τους εκλογικούς λόγους και τις ατέλειωτες συγκεντρώσεις μας έχει κουράσει. Κάποτε να περιοριστεί στο ελάχιστο. Είναι ένας δαπανηρός αποκριάτικος χαρτοπόλεμος σε βάρους του ελληνικού λαού, που βασικό στόχο έχει τις εντυπώσεις. Οι υποψήφιοι Έλληνες δεν είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Στα κράτη της Ευρώπης, που υποτίθεται ότι ανήκουμε , ελάχιστοι λόγοι γίνονται. « Ο πολιτικός δεν πρέπει να επιδεικνύεται με τα λόγια που λέει αλλά με τα έργα που πράττει». (Πυθαγόρας από τη Σάμο, φιλόσοφος της αρχαιότητος) Ούτε πρέπει να υπάρχουν γραφεία των Βουλευτών στις περιφέρειές τους. Το γραφείο του βουλευτού δεν είναι υπηρεσία ευρέσεως εργασίας. Έργο του Βουλευτή είναι η κατάρτιση και ψήφιση κατάλληλων νόμων για την ανάπτυξη και λειτουργία του κράτους. Έχει δικαίωμα να ζήσει με την οικογένειά του το Σάββατο-Κυριακή. Αρκεί μόνο το γραφείο της Νομαρχιακής Επιτροπής του Κόμματος που ανήκει για θέματα κλαδικά όχι προσωπικά. Οι κομματικές αυθαιρεσίες είχαν και έχουν δυσάρεστες συνέπειες. Δύο ιστορικά παραδείγματα παρέχουν κάποια εξήγηση.
Το 401 π.χ. ο περιφερειακός σατράπης(διοικητής) της Περσίας για να εκδικηθεί τον αδελφό του γρήγορα συγκέντρωσε 13.000 μισθοφόρους Έλληνες που κατοικούσαν στα παράλια της Μ. Α. από διάφορες πόλεις της Ελλάδος. που εγκαταλείψαν περιφρονημένοι από την πατρίδα τους. Από τη Σπάρτη ήταν περίπου 700. Βρέθηκαν εκεί, είτε διωγμένοι από αντίθετα κόμματα της εξουσίας στην πατρίδα τους ή μετανάστες για να εργασθούν ως μισθοφόροι σε ξένους στρατούς. ( Είναι οι 13.000 του Ξενοφώντα που για συντομία ονομάστηκαν Μύριοι, 10 χιλιάδες). Ένα άλλο περιστατικό συνέβαινε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Μετά τις εκλογές οι δημόσιοι υπάλληλοι του ηττηθέντος κόμματος διώχνονταν από τα υπουργεία και η κυβέρνηση προσλάβανε δικούς ανθρώπους-ψηφοφόρους στη θέση τους. Οι απολυμένοι κατάφευγαν στην πλησιέστερη πλατεία και έκλαιγαν τη μοίρα τους. Η πλατεία ονομάστηκε Πλατεία Κλαυθμόνος(του κλάματος) Να θυμίσουμε ότι η πρώτη της ονομασία ήταν «Πλατεία 25ης Μαρτίου» προς τιμήν της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ακολούθησε η ονομασία «Πλατεία Δημοκρατίας» ενώ στα τέλη Ιουνίου του 1989 μετονομάστηκεσε «Πλατεία Εθνικής Συμφιλιώσεως», όνομα που δεν χρησιμοποιείται. Καλό καλοκαίρι
