Εξομολογητική στη συνέντευξή της στο «Λαό», η βουλευτής Ημαθίας και εκ νέου υποψήφια, Φρόσω Καρασαρλίδου, μίλησε όχι μόνο πολιτικά, αλλά και προσωπικά, για την βουλευτική της θητεία, για μεγάλα θέματα της Ημαθίας, για τον ΣΥΡΙΖΑ και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, γι’ αυτά που έγιναν και δεν έγιναν, για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, για τα προσωπικά της πιστεύω, τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αξίες της ζωής αλλά και για το μπούλινγκ που δέχτηκε κατά καιρούς ως δημόσιο πρόσωπο αλλά και ως γυναίκα βουλευτής…
-Το προσωπικό σας σλόγκαν και μήνυμα προς τους πολίτες είναι « Ήμουν εδώ». Πώς προέκυψε;
Το ήμουν εδώ προέκυψε κυρίως από την κόρη μου η οποία όταν είδε τη δράση της 4ετίας μου είπε: μαμά έχεις κάνει πάρα πολλά. Και έχει να κάνει και με την «απομόνωσή» μας τελευταία, εξαιτίας της συμφωνίας των Πρεσπών, που προκάλεσε το ερώτημα: και πού ήσασταν; Σε απάντηση αυτών των δύο, προέκυψε το «ήμουν εδώ». Γιατί ήμασταν πράγματι εδώ!
-Εν συντομία, για την οικονομία του χώρου, σε ποια ζητήματα της Ημαθίας σταθήκατε κυρίως;
Λόγω της εμπειρίας μου από την εργασία μου και τη συνδικαλιστική μου δράση στο χώρο των Νοσοκομείων, έχω πάντα μία προσωπική έννοια στο κομμάτι της υγείας, αλλά επειδή προέρχομαι από αγροτική οικογένεια , με αφορά πολύ και ο πρωτογενής τομέας.
Όταν αναλάβαμε, το σύστημα Δημόσιας Υγείας βρισκόταν πραγματικά σε κατάρρευση. Στην Πρωτοβάθμια Περίθαλψη απολύθηκαν 3.000 γιατροί, επί Άδωνη Γεωργιάδη. Τα Νοσοκομεία είχαν αποψιλωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Διεκδίκησα τη στελέχωσή τους και πράγματι, είχαμε 95 προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών στο Νοσοκομείο της Νάουσας και 115 στης Βέροιας. Έρχεται αξονικός τομογράφος στη Νάουσα που εξοπλίζεται με επιπλέον μηχανήματα, εξοπλίσαμε το αιμοδυναμικό της Βέροιας με τον στεφανιογράφο στην καρδιολογική κλινική η οποία έχει στελεχωθεί και δικαιούται να δίνει ειδικότητα σε νέους γιατρούς. Βέβαια, για μας, τα πολιτικά πρόσωπα, αυτό είναι το χρέος μας. Νομίζω όμως ότι η πόλη οφείλει ένα μεγάλο ευχαριστώ στη δωρήτρια Μαρία Σάκκα , μια γυναίκα που μετέτρεψε τον πόνο της για τον χαμό της μοναχοκόρης της σε αγάπη, προσφορά και ανθρώπινη αξία. Επίσης εντάχθηκε το Νοσοκομείο Νάουσας στην 1η ζώνη άγονων και προβληματικών περιοχών, κάτι πολύ σημαντικό και παλέψαμε και τις ΤΟΜΥ που θα λειτουργήσουν στη Βέροια, σε Καλλιθέα και Προμηθέα, για την εξυπηρέτηση των πολιτών στην γειτονιά τους. Εδώ βέβαια υπάρχει μία υστέρηση, το γνωρίζουμε και το αντιμετωπίζουμε.
Από την άλλη, είναι οι αγρότες μας, πολύ καταπονημένοι από το εμπάργκο της Ρωσίας, την οικονομική κρίση, τα μνημόνια και τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής με συνεχόμενες ζημιές στην παραγωγή. Κατάγομαι από αγροτική οικογένεια και ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά. Για αυτό τα αγροτικά είναι πάντα στο επίκεντρο των διεκδικήσεών μου. Όμως πρέπει να αντιληφθούμε και κυρίως οι αγρότες ότι εάν δεν βρεθεί ένας τρόπος να μείνουν πίσω οι διαφορές και να μπούμε σε νέες λογικές αξιοποίησης της παραγωγής, θα οδηγηθούμε στον θάνατο του πρωτογενούς τομέα.
Τρίτο, θα έλεγα το θέμα του Τελωνείου, το οποίο στο κομμάτι που εμπλέκεται το Υπουργείο, έχει ολοκληρωθεί, εξακολουθεί όμως να υπάρχει μία σύγχυση στις διατυπώσεις και τις διαδικασίες από την πλευρά των Φορέων και αναρωτιέμαι γιατί δεν προχωράει εάν υπάρχει θέληση. Παρόλα αυτά μπορεί να γίνει ένα χρήσιμο αναπτυξιακό εργαλείο.
-Πιστεύετε ότι επικοινωνήσατε αρκετά τις δράσεις σας στους πολίτες;
Επικοινώνησα από ένα σημείο και μετά. Στην αρχή υπήρχε ένα «μπλοκάρισμα» από τον ΣΥΡΙΖΑ στις παλαιοκομματικές τακτικές τύπου «κατόπιν ενεργειών μου». Όμως η ζωή και ο ρεαλισμός δείχνει ότι αυτό είναι πολύ ωραίο, αλλά δεν απευθύνεσαι σε έναν κόσμο με κοινό αξιακό σύστημα. Όταν αποφάσισα, μουδιασμένα, να δημοσιοποιώ παρεμβάσεις, το έκανα για κορυφαία θέματα που αφορούν στο νομό και δικαιούται να γνωρίζει ο κόσμος, ώστε να ενημερώνεται για τη δουλειά μας. Άλλωστε γι’ αυτό μας ψήφισε και έπρεπε να ξέρει τί κάνουμε.
-Σε μια αυτοκριτική για το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, τι θα απαντούσατε χωρίς φόβο και πάθος;
Πιστεύω ότι υπάρχει μια συσσωρευμένη οργή στον κόσμο κι αυτό τον κάνει να ψηφίζει με το θυμικό και όχι πολιτικό κριτήριο. Ο κόσμος δεν έβλεπε ότι αλλάζει ουσιαστικά η ζωή του, δεν κατανόησε το μέγεθος της χρεωκοπίας της χώρας και τί σημαίνει αυτό, τί κυρώσεις έχουμε και δεύτερο, δεν μπόρεσε η κυβέρνηση να επικοινωνήσει το θετικό έργο, διότι είχε απέναντι τα κανάλια που πρώτη φορά υποχρεώθηκαν να πληρώσουν μισό δισ. ευρώ. Η συμφωνία των Πρεσπών έπαιξε επίσης ένα μεγάλο ρόλο. Πάνω σ’ αυτή χτίστηκε μία αντισύριζα πολιτική και μια μεγάλη μερίδα του κόσμου μας αποκαλούσε προδότες. Μετά από αυτήν, σταματήσαμε να κυκλοφορούμε γιατί γινόταν φασαρίες και δεν θέλαμε να προκαλούμε την κοινωνία. Και βεβαίως, υπήρχαν και λάθη από την πλευρά της κυβέρνησης. Δεν μπορέσαμε να δούμε όσο έπρεπε, τη μεσαία τάξη που αισθάνθηκε παραμελημένη. Στο βαθμό που υπήρχαν δημοσιονομικές ανάγκες, δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε την πολιτική μας. Διότι πραγματικά δεν πιστεύαμε ότι πρέπει να κοπεί κάποιο επίδομα. Τί να κόψουμε, της ανεργίας, το ΚΕΑ; Δεν εκμεταλλευτήκαμε επικοινωνιακά όσα έγιναν για τους «φτωχοποιημένους», από τα μνημόνια, μικρομεσαίους επαγγελματίες, που έμειναν ανασφάλιστοι, χωρίς εισόδημα. Παλαιότερα, όποιος από αυτούς πήγαινε στα νοσοκομεία πήγαινε και το ραβασάκι στην Εφορία. Εμείς, μαζεύοντας ευρώ-ευρώ, συν τα 500 εκ. των καναλαρχών, πληρώσαμε πρόστιμα για να μην ανησυχούν στο εξής οι πολίτες και να έχουν όλοι, την περίθαλψή τους. Τώρα που σταθεροποιήθηκε η οικονομία πρέπει να στηριχθεί η μεσαία τάξη και η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, γιατί δημιουργεί θέσεις εργασίας και πλούτο για τη χώρα.
-Υπήρξε ωστόσο μια έντονη κριτική για την κυβέρνηση σε σχέση με τις ιδιωτικές επενδύσεις…
Αντίθετα από όσα ακούγονται ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει επενδύσεις. Αλλά τί επενδύσεις; Με χαμηλές αποδοχές, χωρίς αξιοπρέπεια; Χωρίς ωράρια; Το ζητούμενο για μας είναι να δουλεύει κανείς 8 ώρες για να έχει και προσωπικό χρόνο. Μπαίνει δηλαδή το ερώτημα, τί είναι οι άνθρωποι σ’ αυτό τον πλανήτη; Για ποιο λόγο έχουν έρθει; Για να τους ξεκάνουμε από τη δουλειά, τους πολέμους και την πείνα; Για μένα αυτό είναι το ζήτημα. Οι άνθρωποι στο πέρασμά τους από αυτή τη γη, να έχουν κεφαλαιοποιήσει κάτι για τη ζωή τους. Δεν γίνεται να δουλεύει και στο τέλος να μην έχει να φάει και να ζήσει τα παιδιά του. Δυστυχώς ζούμε σ’ ένα καπιταλιστικό σύστημα κι αυτό δεν έχει συνέπειες μόνο στον εργαζόμενο αλλά και στις ίδιες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που πλήττονται με τα μεγάλα Mall και τα πολυκαταστήματα. Και σ’ αυτό δεν φταίει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η Ν.Δ. Είναι πέρα των μνημονίων ο καπιταλισμός
- Υπάρχουν περιθώρια ανατροπής ή μείωσης της ψαλίδας με τη Ν.Δ.;
Υπάρχουν περιθώρια ανατροπής. Ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών δεν ψήφισε, είναι σιωπηλό και πιστεύω ότι πολλοί από αυτούς είναι του δημοκρατικού χώρου. Δεν είναι εύκολο, είναι μια μεγάλη διαφορά, αλλά μπορεί να γίνει
-Η πολιτική είναι αυτοσκοπός για σας;
Θεωρώ νοσηρό το φαινόμενο της οικογενειοκρατίας στην πολιτική ζωή του τόπου, από τα κόμματα κυρίως της Ν.Δ., που με θλίβει. Το να μας εγκαλούν να φύγουμε από τις «καρέκλες» το θεωρώ γελοίο, όταν κάποιοι θρέφονται για γενεές από το Δημόσιο. Όπως θεωρώ νοσηρό το να μπαίνει κάποιος στην πολιτική και να φροντίζει να μείνει όσο γίνεται περισσότερο ή εσαεί. Γι’ αυτό είμαι από τους πρώτους βουλευτές που συμφώνησα να μειωθεί ο μισθός μας και το 40% να πηγαίνει στο κόμμα, γιατί δεν θέλουμε να «χρωστάει» ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως συνήθως συμβαίνει με τα κόμματα. Και βεβαίως συμφωνώ με τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για περιορισμό των θητειών. Είναι ένας τρόπος να εξυγιανθεί το πολιτικό σύστημα. Να μην ζει κάποιος από την πολιτική. Είμαι ευγνώμων που έχω τη δουλειά μου και το εργαστήριό μου από το οποίο μπορώ να ζω αξιοπρεπώς και να δημιουργώ, το αγαπάω και μ’ αγαπάει. Κι αν δεν βγω βουλευτής, δεν θα πάθω και κάτι. Θα στεναχωρηθώ βέβαια γιατί έδωσα έναν αγώνα και θα χαιρόμουν να αναγνωρισθεί, όμως δε χάλασε κι ο κόσμος. Ακόμα κι όταν ήμουν συνδικαλίστρια στο Νοσοκομείο από το οποίο παραιτήθηκα, χωρίς συνταξιοδότηση, θα μπορούσα να εκλέγομαι για πολλά χρόνια, γνωρίζοντας καλά το αντικείμενο. Όμως ο άνθρωπος πρέπει να είναι ανήσυχος, να δίνει το καλύτερο και να ανανεώνεται, να εξελίσσεται δημιουργώντας. Το «βόλεμα» νομίζω ότι έχει και πλήξη.
-Πώς τα πάτε με την κουλτούρα των συνεργασιών; Μπορεί ποτέ να επιτευχθεί;
Πρέπει να τελειώνει η υποκρισία από όλους μας και από τους πολιτικούς και από την κοινωνία. Όταν λέμε ότι χρειάζονται συνεργασίες, ή θα το εννοούμε και θα υπάρχει μια σύνδεση σκέψης και πράξης ή αλλιώς θα περνάμε δεκαετίες λέγοντας τα ίδια, χωρίς να προχωράει τίποτα. Να γίνουμε πιο ειλικρινείς, εάν θέλουμε το καλό το δικό μας, των παιδιών μας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Δυστυχώς δεν υπάρχουν μαγικά που θα μας οδηγήσουν στο καλύτερο. Στη ζωή μου έχω συνεργαστεί και με νεοδημοκράτες και μια χαρά πήγε, χωρίς να ξεπουληθεί κάτι. Μπορεί να διαφωνούμε, αλλά μπορεί να συμφωνούμε σε δύο πράγματα, που πιστεύουμε όλοι ότι είναι καλά και χρήσιμα. Όπως είμαστε και με τους φίλους ή τους συγγενείς μας. Αυτό οφείλει να κάνει και η κοινωνία, χωρίς δεύτερες σκέψεις και υπόνοιες, για τις από κοινού ωφέλιμες και αποδοτικές για τον τόπο συνεργασίες.. Έχουμε πολύ διαφορετικές απόψεις για το τί κοινωνία θέλουμε, αλλά στο σήμερα και στα προβλήματα του τόπου μπορούμε να συνεργαστούμε για το κοινό καλό, σε ένα πεδίο εντιμότητας. Αν δεν υπάρχει εντιμότητα, είναι όλα σαν χάρτινοι πύργοι. Η εντιμότητα προηγείται και της αριστεράς και της δεξιάς. Κι αυτό προσπάθησα να υπηρετήσω, γιατί αυτό είναι το χρέος μου.
-Είστε από τις γυναίκες πολιτικούς που σας αποκαλούν με το μικρό σας όνομα. Εισπράττετε αυτήν την οικειότητα στην επαφή με τον κόσμο;
Ναι την εισπράττω. Σ’ αυτό το Φρόσω, νιώθω ότι δεν προέκυψε περαιτέρω απόσταση επειδή έγινα βουλευτής, ότι αντιμετώπιζα και αντιμετωπίζω όλο τον κόσμο, σε όποιον πολιτικό χώρο, με τον ίδιο τρόπο στο πρόβλημά του και κυρίως θέλω πάντα να έχω καθαρές σχέσεις. Εάν δεν αποκατασταθεί η σχέση της κοινωνίας με το πολιτικό προσωπικό, δεν υπάρχει σωτηρία, με πρώτο βέβαια το πολιτικό προσωπικό που πρέπει να δείξει το στίγμα του. Αλλά και για την κοινωνία που της αρέσει να βλέπει έναν πολιτικό να γυρνάει στις κοινωνικές εκδηλώσεις και να τον χτυπάει στην πλάτη, δεν είναι καλό δείγμα.. Προσωπικά, προσπάθησα να υπηρετήσω αυτό που είμαι, το έκανα έντιμα και στο βαθμό που μπορούσα να ανταποκριθώ… Νομίζω λοιπόν ότι το αποτέλεσμα αυτής της στάσης ζωής, είναι το Φρόσω.
-Ως γυναίκα βουλευτής και δημόσιο πρόσωπο, έχετε δεχθεί κάποιο είδος μπόυλινγκ;
Θα σας πω κάτι (μειδίασμα) … Δεν ξαναφόρεσα φόρεμα ως βουλευτίνα, διότι στην αρχή της θητείας μου κάποιος δημοσιογράφος ξάπλωσε και έβγαλε φωτογραφία, έπαιξα σε πρωτοσέλιδα διαφόρων ΜΜΕ κι αυτό ήταν σοκαριστικό για μένα. Οπότε αποφάσισα να έχω το ντύσιμό μου ως στολή και είπα ότι στην πολιτική εμένα θα με θυμούνται από το έργο που έκανα ή δεν έκανα, αλλά όχι από το πόσο με κολακεύει ή μου πάει ένα ρούχο. Ως γυναίκα πολιτικός, δεν είχα την ελευθερία που θα επιθυμούσα να έχω. Γενικώς στην πολιτική, είναι όλα πιο δύσκολα για τις γυναίκες, που δεν χρησιμοποιούν τη φύση τους, ως εργαλείο.
Ναι, έχω δεχθεί μπούλινγκ. Π.χ. στην πόλη που έζησα, τη Νάουσα, αναρτήθηκαν πανό στην είσοδο της πόλης, υβριστικά προς εμένα και είναι ένα θέμα, ότι από αυτό δεν θίγεται η κοινωνία και ο προοδευτικός κόσμος. Υπάρχει μία σιωπή και πρέπει να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά μόνος σου. Εντάξει, ως βουλευτής είμαι υποχρεωμένη να δεχτώ την κριτική, αλλά δεν γίνεται να κυκλοφορούν κατάρες στο διαδίκτυο ότι θα πεθάνει το παιδί μου και να μην βγαίνουν πέντε δημοκρατικοί άνθρωποι με δημόσιο λόγο, να πουν κάτι…
-Πώς ορίζετε το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς;
Ηθικό πλεονέκτημα μπορούν να έχουν άνθρωποι σε πολλούς χώρους αλλά πιστεύω ότι το ηθικό πλεονέκτημα που λέχθηκε με έμφαση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν γιατί η αριστερά, πραγματικά στην ιστορία της χώρας, έχει σταθεί με πολλές θυσίες, ακόμα και των ιδίων των ανθρώπων για να υπερασπίσουν τις ιδέες και τα ιδανικά τους. Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, που έλεγαν ότι ανήκουν στην Αριστερά, είχαν μία ιδιαίτερη στάση στη ζωή τους. Είναι άδικο να το απορρίψουμε λοιπόν εντελώς, αλλά βέβαια δεν αποτελεί και πανάκεια, το ότι όλος ο χώρος ή όποιος είναι αριστερός έχει και το ηθικό πλεονέκτημα.
-Σε ποιες αξίες πιστεύετε προσωπικά;
Σκέφτομαι ότι, εάν έμενε κάτι από μένα, θα ήθελα να με σκέφτονται ως έναν άνθρωπο ακέραιο. Έχουμε ξεχάσει ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι και καλοί, η λέξη καλοσύνη έχει φύγει από το λεξιλόγιο. Αλλάζουν οι αξίες και όχι πάντα προς το καλό. Θα έπρεπε να ξαναδούμε τί έχει αξία για έναν άνθρωπο. Θα έλεγα η ειρήνη. Θεωρώ το πιο παράλογο πράγμα τον πόλεμο. Οι άνθρωποι εργάζονται, υποφέρουν, φορολογούνται και αυτοί οι φόροι γίνονται όπλα που σκοτώνουν το παιδί σου. Είναι η απόλυτη σχιζοφρένεια. Δεν θεωρώ ότι είμαι γεννημένη για το κακό, να βλάπτω και να με βλάπτουν και να είμαι σε ένα συνεχή ανταγωνισμό. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα. Ναι, φταίει το σύστημα αλλά και ο καθένας μας πρέπει να συνομιλήσει με τον εαυτό του για το τί θέλει από τη ζωή.
-Εσείς τί θέλετε;
Θα ήθελα μια αρμονία του μέσα μου με το έξω… Είναι δύσκολο να το υπηρετήσω γιατί κάθε άνθρωπος έχει μέσα του γκρίζες περιοχές. Για μένα, ώριμος άνθρωπος είναι αυτός που ψάχνεται με τον εαυτό του, ξέρει τί συμβαίνει, αλλά επιλέγει να είναι καλός και να το διαχέει στο περιβάλλον του. Αυτό κάνει πιο ξεκούραστες τις σχέσεις.
-Και μετά τις εκλογές, τί; Ποιο σενάριο υπάρχει εάν δεν εκλεγείτε;
Το έχω σκεφτεί αυτό. Κατ’ αρχάς έχω τη δουλειά μου (εργαστήριο γυαλιού) που με ευχαριστεί και πάει καλά, αλλά μπορεί να είναι ευκαιρία να σκεφτώ και καινούργια πράγματα… Δεν με φοβίζει γιατί δεν είναι ο στόχος μου μόνο να βγάλω χρήματα, αλλά το όποιο κέρδος από τη δουλειά μου να είναι ένα εργαλείο προς την ελευθερία.
