Του ιερέως Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
«Σκαλίζοντας», φίλοι αναγνώστες, το αρχείο μου, βρήκα ένα ποίημα με τίτλο «ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΡΠΟΙ» (περιοδικόν: ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ, Αριθ. φύλλου 16-17, 1 Σεπτ. 1952).
Το ποίημα αναφέρεται στους πρώτους αποφοίτους της επταταξίου Εκκλησιαστικής Σχολής Κορίνθου, που εξέρχονται, μετά την ανασύστασή της (1945-1971).
Πριν γράψω το ποίημα, σας γνωρίζω ότι οι πρώτοι απόφοιτοι ήταν το σχολικό έτος 1951-1952. Ήσαν 14. Ο πρώτος, ο και σημαιοφόρος, ήταν ο Νικόλαος Δρόσος, ο οποίος εχειροτονήθη Πρεσβύτερος το 1959 και υπηρέτησε ευδοκίμως στα Σέρβια της Κοζάνης, ως Αρχιερατικός Επίτροπος, εφημέριος κ.λπ. Εξελέγη το 1979 πρώτος Μητροπολίτης Καρπενησίου. Απεβίωσε το 2019.
Ο δημιουργός του ποιήματος Ιεροδιάκονος Θεόφιλος Καναβός, απεφοίτησε από την επτατάξιο Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου το 1955. Μετά το πανεπιστήμιο υπηρέτησεν ως πρωτοσύγκελος εις την Ιεράν Μητρόπολη Σπάρτης. Εξελέγη Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως το 1970. Απεβίωσε το 2006.
Και τώρα το ποίημα!
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΡΠΟΙ
(Εις τους πρώτους αποφοίτους της Ιερατ. Σχολής Κορίνθου, οι οποίοι εξέρχονται μετά την ανασύστασίν της)
Η μέρα που τόσο ποθήσαμε νάτην! Και τόσο μεγάλη!...
Και τόσο φορτάτη από βάρη!... Και τόσο μα τόσο ιερή!...
Μια μέρα, που τέτοια και τόσο λαμπρή, μια φορά ξεπροβάλλει.
Γιομάτη μ’ ελπίδες, λουσμένη με χάρη και φλόγα ιερή.
Ορίζοντες τώρα καινούριοι προβάλλουν μπροστά σας και δρόμοι.
Σε σας ατενίζει μια γη διψασμένη πως θαύρει νερό.
Ελπίζουν τα νειάτα να γίνετ’ εσείς το σφυρί και τ’ αμόνι.
Τα χέρσα χωράφια προσμένουνε χέρια κι αλέτρι γερό.
Τα πάντα προσμένει από σας η Πατρίδα. Και τρέφει και πλάθει,
παρήγορη σκέψη κι ελπίδα, πως πίσω από στήθη πλατιά,
χτυπάνε με βιάση, καρδιές φορτωμένες με πίστη κι αγάπη
καρδιές που σε λίγο απ’ τη σπίθα θ’ ανάψουν μεγάλη φωτιά.
Προσμένει κι ελπίζει, να γίνετ’ εσείς οι πυξίδες κι οι φάροι
μπροστά στ’ ουρανού το λιμάνι. Ποιμένες καλοί κι οδηγοί
στον κόσμο που τρέχει στην πλάνη. Τ’ αλάτι, το φως, το ζυμάρι,
ποτάμια, πηγές και βρυσούλες, στην άνυδρη κι άγονη γη.
Στην άγια κι αναίμαχτη μάχη, που κάνει η ψυχή για να σπάσει
δεσμά που της έχουν στερήσει να φτάσει κοντά στο Χριστό…
Στον άγιο και τίμιο αγώνα να κάνει φτερά να πετάξει…
Προσμένει κι ελπίζει, να δώσει η Σχολή μας τον πρώτο στρατό,
που θάναι κι οι πρώτοι βλαστοί και καρποί της μεσ’ από τα μαύρα
και δύστυχα χρόνια. Φορώντας την πιο τιμημένη στολή,
θα κάνετ’ εσείς τη στολή μας να λάμψει καινούργια ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ,
θα κάνετ’ εσείς τη στολή μας, ελπίδα του Γένους Χρυσή.
Ιούλιος 1952
ΙΕΡΟΔ. ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΚΑΝΑΒΟΣ
