Γράφει
ο Παναγιώτης
Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
Το Μακεδονικό Αγώνα εναντίον των Βουλγάρων Κομιτατζήδων δεν τον έδωσαν μόνο οι Έλληνες αντάρτες με τους αξιωματικούς του στρατού μας, αλλά σύσσωμος ο ελληνικός λαός . Μεταξύ των νεκρών συγκαταλέγονται και γυναίκες που αντιμετώπισαν το θάνατο με αυτοθυσία για τη Μακεδονία. Μια από αυτές είναι και μια ηρωίδα δασκάλα.
«14 Οκτωβρίου 1904 : Πυρπολείται μέσα στο σπίτι της, μαζί με 5 άλλους συμπολεμιστές της, η δασκάλα του χωριού Γκρήτσιστα της Γευγελής Αικατερίνη Χατζηγεωργίου.
«…Η γενναία Ελληνοπούλα δεν μπορεί πια να ιδή απ” τα δυο παραθύρια της αυλής. Την πνίγουν οι καπνοί, τα μάτια της δακρύζουν. Έχουν αραιώσει κι οι βουλγάρικες ντουφεκιές και σιγά-σιγά σταματούν ολότελα. Οι φλόγες γλύφουν της Κατερίνας τα παραθύρια. Οι κομιτατζήδες ξεθαρρεύουν και δειλά-δειλά προβαίνουν απ” τις γωνιές και πλησιάζουν στο σπίτι, που καίγεται πια σαν λαμπάδα. Και ξαφνικά ένα πλάγιο, προς την πλευρά του κήπου, παραθύρι ανοίγει και στο άνοιγμά του, που φωτίζεται ολότελα απ” της φωτιάς τις κόκκινες ανταύγειες, προβαίνει ωραία και τρομερή η Κατερίνα. Σκύβει ολότελα προς τα έξω, τεντώνει το χέρι της και πυροβολεί. Ξανά πυροβολεί. Άλλος ένας Βούλγαρος πέφτει στο χώμα. Οι άλλοι πανικόβλητοι ξαναπιάνουν τις γωνιές. Εκείνη εξακολουθεί να μένη με το μισό κορμί της έξω απ” το παραθύρι και να ρίχνει πιστολιές. Τελικά καίγεται ζωντανή εκεί, μαζί με τους συμπολεμιστές της…».
Μια ημέρα μετά τον ηρωικό θάνατο του Παύλου Μελά, στις 14 Οκτωβρίου 1904, έπεσε ηρωικά μαχόμενη κατά των κομιτατζήδων, η δασκάλα Αικατερίνη Χατζηγεωργίου. Όλα έγιναν μερικά χιλιόμετρα βορειότερα. Η Ελληνίδα δασκάλα στο χωριό Γκρήτσιστα της Γευγελής, αντιστάθηκε σε επίθεση από Βούλγαρους κομιτατζήδες μέσα στο σπίτι της. Μετά από τετράωρη μάχη οι κομιτατζήδες πυρπόλησαν την οικία, σκοτώνοντάς την, όπως και τους συμπολεμιστές της. Η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου υπήρξε ένα κορίτσι, το οποίο άφησε τον μάταιο ετούτο κόσμο μόλις στα είκοσι της χρόνια μιας και είχε μπει στο μάτι του βουλγαρικού κομιτάτου, το οποίο την είχε “προγράψει” για την αγάπη που έτρεφε στην Ελλάδα και για το ότι κρατούσε την φλόγα της ελπίδας για λευτεριά ζωντανή στα σκλαβωμένα εδάφη της Μακεδονίας των αρχών του 20ου αιώνα. Πριν όμως καεί ζωντανή, πήρε μαζί της στον τάφο αρκετές ψυχές Βουλγάρων κομιτατζήδων δια μέσου του πιστολιού της, αν και εγκλωβισμένη στο σπίτι στο οποίο έβαλαν τελικά φωτιά καίγοντας την μαζί με όσους βρίσκονταν μαζί της εκείνο το κρύο βράδυ του 1904.
Δείτε πως περιγράφουν τα γεγονότα εκείνης της φοβερής ,μέρας :
«…Όλοι στο χωριό την γνωρίζουν σαν το καλόκαρδο κορίτσι που βοηθάει πάντα τους Μακεδονομάχους αγωνιστές με όποιον τρόπο μπορεί. Οι βούλγαροι κομιτατζήδες την έχουν βάλει στο μάτι γιατί κρατάει άσβεστη την φλόγα της Ελληνικότητας στα μικρά παιδιά και στο χωριό. Την παρενοχλούν συνεχώς, την βρίζουν, την απειλούν, της περιγράφουν τι θα της κάνουν όταν θα πέσει στα χέρια τους. Την Κατερίνα όμως, δεν την νοιάζει η ζωή της παρά μόνο να μην χάσει η Μακεδονία την ελληνικότητά της. Οι βούλγαροι μετά τον θάνατο του Παύλου Μελά έχουν αποθρασυνθεί και θέλουν να τελειώνουν με κάθε εστία Ελληνικής αντίστασης. Όταν οι κομιτατζήδες καταφτάνουν στο χωριό, τα παράθυρα και οι πόρτες των σπιτιών κλείνουν. Οι χωριανοί κρυφοκοιτάζουν ανάμεσα από τις γρίλιες τους κομιτατζήδες να κατευθύνονται στο σπίτι της δασκάλας. Φτάνοντας έξω από την πόρτα του σπιτιού της, της φωνάζουν να βγει έξω. Η Κατερίνα τους ακούει από μέσα και αποκρίνεται πως «δεν παραδίδεται ποτέ της μια Ελληνίδα». Η ατρόμητη ψυχή της δεν τους φοβάται. Μαζί της βρίσκονται ακόμη έξι Μακεδονομάχοι έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους για την πατρίδα. Η περήφανη Ελληνίδα λέει πως δεν παραδίδεται και με το όπλο της ρίχνει μια βολή εναντίον των αιμοβόρων κομιτατζήδων και η μάχη ξεκινάει. Οι σφαίρες των βουλγάρων χτυπάνε τους τοίχους του σπιτιού γεμίζοντάς το τρύπες. Μετά από τρεις ώρες αναποτελεσματικών πυροβολισμών κι ενώ φαίνεται ότι το σπίτι της δασκάλας είναι άπαρτο κάστρο, ένας κομιτατζής δίνει την ιδέα να το κάψουν. Όλοι συμφωνούν, μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταβάλουν τους Έλληνες αγωνιστές. Ένας κομιτατζής τρέχει με αναμμένο πυρσό, σπάει το παράθυρο και τον ρίχνει μέσα. Το εσωτερικό του σπιτιού είναι ξύλινο και λαμπαδιάζει αμέσως. Οι αγωνιστές όμως δεν βγαίνουν έξω. Προτιμούν να καούν ζωντανοί παρά να πέσουν στα χέρια των βουλγάρων. Οι φλόγες λαμπαδιάζουν το σπίτι, δημιουργώντας μια κόλαση πυρός. Η Κατερίνα όπως και οι άλλοι αγωνιστές συνεχίζουν να πυροβολούν μέχρι να σωθούν οι σφαίρες τους και να τους καταπιούν οι φλόγες. Οι βούλγαροι πανηγυρίζουν για το φοβερό «κατόρθωμά» τους, καθώς από το σπίτι έχουν πια μείνει μόνο στάχτη και καπνισμένα ντουβάρια. Ένα ακόμη ολοκαύτωμα, πήρε την θέση του δίπλα στο Κούγκι, στο Σούλι, στα Σάλωνα, στο Αρκάδι της Κρήτης και σε όλα τα ολοκαυτώματα του Ελληνισμού για την ελευθερία της πατρίδας από τον βάρβαρο ζυγό…»
Το 1939 βρέθηκε στο νεκροταφείο της Γευγελής ο τάφος της ηρωικής Ελληνίδας δασκάλας. Ο σταυρός, έγραφε: «Υπέρ της εις τον Θεόν των Ελλήνων πίστεως αγωνιζομένη, πυρί υπό των Βουλγάρων παραδοθείσα, ενθάδε κείμαι, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Οκτωβρίου 1904».
1.Το κείμενο εστάλη από το συγγραφέα και φίλο συνταγματάρχη ε. α. κ. Ηλία Κοτρίδη από τις Σέρρες. Το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο για το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο Μακεδονικό Αγώνα Τώρα παρακολουθεί από εκεί ψηλά τα γεγονότα. Η κραυγή της αγωνίας της ακούγεται μέχρι τη γη.
