Του ιερέως
Παναγιώτου
Σ. Χαλκιά
«Τα 75% έως 90% των αφοσιωμένων πιστών, έχουν ηλικία κάτω των 21 χρόνων».
Απορείς, φίλε αναγνώστη, με αυτή τη στατιστική; Πώς είναι δυνατόν, το σύνολον σχεδόν των νέων να είναι αφοσιωμένοι πιστοί; Οι νέοι δεν πιστεύουν εύκολα. Θέλουν να βασανίσουν το πράγμα. Να το ψηλαφίσουν, να το εξετάσουν, να το ανατάμουν με το ανελέητο χειρουργικό τους νυστέρι και ύστερα με δυσκολία να το δεχθούν, να το ασπαστούν, να το ακολουθήσουν.
Είναι δυνατόν να γίνει αυτό με το Θεό;
Λοιπόν, η στατιστική είναι αληθινή. Η Θεότητά τους μόνο είναι άλλη. Ή, μάλλον, οι θεότητες είναι πολλές. Ποιες είναι; Εδώ πρόκειται για τις θεότητες της ηδονής, του τραγουδιού, του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ.
Οι σταρ είναι σήμερα κάτι περισσότερο από αντικείμενα θαυμασμού. Είναι αντικείμενα λατρείας. Κανένας από αυτούς που συχνάζουν στις αίθουσες του κινηματογράφου, στα «πολιτιστικά» κέντρα τραγουδιού, στα γήπεδα, δεν είναι άθεος. Ανάμεσα στα πλήθη των πιστών, ξεχωρίζει κανείς τους φανατικούς λάτρεις της νέας θρησκείας που είναι, κυρίως, οι νέοι. Η αφοσίωσή τους ξεπερνάει συχνά τα όρια της λατρείας και φθάνει στο τυφλό πάθος.
Και μόνο αυτό; Ο φίλος μας, το ελεύθερο και αδέσμευτο πνεύμα (!), που βγάζει πύρινους λόγους εναντίον της τυπολατρείας, ακολουθεί με πολλή ευλάβεια τη δική του θρησκεία.
Ταπετσαρία ο τοίχος του δωματίου του από τα «εικονίσματα» - φωτογραφίες των ειδώλων του (ηθοποιών – τραγουδιστών – ποδοσφαιριστών – μπασκετμπολιστών). Και αν το ‘χει να πέσει στα χέρια του ένα αυτόγραφο ή κάποιο αντικείμενό τους (ας πούμε μια φανέλα με το Νο 10), αυτό πια είναι το φυλαχτό του.
Και ύστερα σου λέει πως ζει στις αρχές του 21ου αιώνα, ενώ η θρησκεία του είναι του 21ου… προ Χριστού αιώνα. Και για κείνη την εποχή η ειδωλολατρία ήταν μια κατάσταση συγγνωστή. Η νεοειδωλολατρία όμως είναι οπισθοδρόμηση, γελοιοποίηση, κατάπτωση και εξευτελισμός. Και έτσι ο σύγχρονος «πολιτισμένος» άνθρωπος, δεν διαφέρει από τον πρωτόγονο ειδωλολάτρη. Ή μάλλον έχει μια διαφορά: Ο άγριος λατρεύει τα είδωλα από ξύλο και πέτρα, ενώ ο «πολιτισμένος» τα είδωλα από σάρκα και αίμα.
Τουλάχιστον να άξιζαν τα σάρκινα αυτά είδωλα το λιβανωτό, που πλούσια τους προσφέρουν οι πολυπληθείς λάτρεις και θαυμαστές τους; Να ενσάρκωναν κάτι μεγάλο, δυνατό, γενναίο, ηρωικό, σαν αυτό που υλοποίησαν οι αρχαίο ημίθεοι; Να ήταν τέλος πάντων άνθρωποι ισορροπημένοι, σωστοί, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν όχι τους οπαδούς τους -πολλά ζητάς- τουλάχιστον τον εαυτόν τους…
Μην βιάζεσαι να διαμαρτυρηθείς, φίλε αναγνώστη. Προ ημερών έπεσε στα χέρια μου μια πολύ παλιά εφημερίδα, που έκανε μια επιτόπια έρευνα στη Μέκκα (όπως λέει) του κινηματογράφου, στην «πολιτεία των ονείρων», στο Χόλυγουντ. Η έρευνα ήταν πράγματι συγκλονιστική.
«Στο Χόλυγουντ», έγραφε, «αναλογεί ένας ψυχαναλυτής σε κάθε 20 κατοίκους. Είναι ένα ποσό τεράστιο, τρομακτικό, μοναδικό στον κόσμο. Αλλά απόλυτα ταιριασμένο με το περιβάλλον. Γιατί και το Χόλυγουντ είναι επίσης μοναδικό στον κόσμο. Είναι ένα φρικτό τέρας, μια μέδουσα που γοητεύει τα θύματά της».
Ιδού τώρα, φίλε αναγνώστη και μερικά ονόματα (εμείς οι μεγάλοι τα γνωρίσαμε), όπως τα αναφέρει η εφημερίδα, που αν έπρεπε κανείς κάτι να θαυμάσει σ’ αυτά -γράφε καλύτερα να τα οικτίρει, να λυπηθεί- είναι η απερίγραπτη δυστυχία τους!
«…Το τελευταίο όνομα στον κατάλογο είναι της Τζένιφερ Τζονς, που την βρήκαν μισοπεθαμένη στην ακροθαλασσιά και τη σώσανε με πολύ κόπο. Είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει με υπνωτικά χάπια, για τους ίδιους λόγους που κάνανε τη Χέντι Λαμάρ να θυμίζει στον κόσμο της ύπαρξή της μόνο με σκάνδαλα… που κατάντησαν την Τζούντυ Γκάρλαντ μία δυστυχισμένη ψυχοπαθή… που στείλανε στο θάνατο –«πνίγηκε» στο αλκοόλ- τον Άλαν Λαντ… που κάνανε τον νεαρό και πολλά υποσχόμενο Τζέϊμς Ντην να πατήσει το γκάζι του αυτοκινήτου του, για να βρει την εκμηδένιση… που κατέστρεψαν την Βερόνικα Λέϊκ -με συντροφιά τη μοναξιά και την ανία- τον Μοντγκόμερυ Κλιφτ, που κλείστηκε στη μοναξιά και το άγχος του ως το θάνατό του…». Αυτά από την πολύ παλιά εφημερίδα.
Αλλά και στις εφημερίδες της εποχής μας, λίγα διαβάζουμε για αλληλοϋβριζόμενους και αλληλογρονθοκοπούμενους ηθοποιούς και τραγουδιστές; Λίγα διαβάζουμε για ντοπαρισμένους, προσβεβλημένους από το έϊτζ και ναρκομανείς αθλητές; Για να μην σχολιάσω τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος στο ποδόσφαιρο, κεκλεισμένων των θυρών…
Είναι δύσκολο άραγε να βγάλουμε το συμπέρασμα, ύστερα από τα συγκλονιστικά αυτά δεδομένα;
Αν ξεκινήσουμε -από πού αλήθεια;- από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τα υπνωτικά χάπια, την αβάσταχτη μοναξιά, την αγιάτρευτη ανία, το απύθμενο κενό, την απελπισία, την επιθυμία αυτοκαταστροφής, την αργή αυτοκτονία ή τον βίαιο τραυματισμό -από τα στοιχεία δηλαδή που συνθέτουν τη ζωή των ειδώλων, κυρίως των νέων- τότε το συμπέρασμα βγαίνει μόνο του: Δράματα, δράματα, δράματα!
Τρομερά δράματα που παίζονται όχι στην οθόνη, ούτε στο πάλκο, ούτε στα γήπεδα. Αλλά στην ψυχή.
Αλήθεια. Αξίζουν να είναι είδωλά μας;
Φίλοι αναγνώστες.
Λόγω της προεκλογικής περιόδου, λέγω να «προσφέρω» το χώρο της εφημερίδας στους υποψηφίους, για να μας γνωρίσουν τα προγράμματά τους.
Μαζί και πάλι στις 8 Ιουνίου.
