Βλέποντας την αναγγελία θανάτου του Νικόλαου Μουτσόπουλου στην εφημερίδα αισθάνθηκα την ανάγκη να συλλέξω τα κομμάτια του μυαλού μου και να σκιαγραφήσω έναν άνθρωπο ο οποίος πριν από 50 χρόνια υπήρξε δάσκαλός μου.
Να θυμηθώ και να αναπολήσω εκείνα τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα πολύ όμορφα χρόνια της νιότης που αν ξέραμε όλοι μας τότε τι χάναμε με το πέρασμα των χρόνων δεν θα γκρινιάζαμε καθόλου και θα απολαμβάναμε με χαρά την κάθε μέρα.
Φυσικά δεν θα σας πω για το έργο του καθηγητή Νικόλαου Μουτσόπουλου, άλλωστε τα χιλιάδες βιβλία του, οι συνεντέυξεις του, το πλούσιο βιογραφικό του λίγο πολύ οι περισσότεροι το γνωρίζετε.
Θα σας πω για τον ΑΝΘΡΩΠΟ Νικόλαο Μουτσόπουλο, τον ΔΑΣΚΑΛΟ.
Όταν έδινα εξετάσεις για την Αρχιτεκτονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (τότε δίναμε χωριστά για κάθε σχολή που θέλαμε να φοιτήσουμε) την ημέρα που θα έγραφα έκθεση άκουσα ότι ένας από τους βαθμολογητές ήταν ο Νικόλαος Μουτσόπουλος που όλοι γνώριζαν ότι ήθελε Δημοτική.
Εγώ από ένα χωριό με σπουδές σε Γυμνάσιο Θηλέων Λαμίας και ούτε καν Πρακτικό Γυμνάσιο, από απλή καθαρεύουσα που έγραφα να το γυρίσω στην Δημοτική;
Ευτυχώς αγνόησα τις υποδείξεις των συνυποψηφίων μου. Έγραψα σε απλή καθαρεύουσα και ω του θαύματος πήρα 7 με άριστα το 10. Ένας πολύ καλός βαθμός για εκείνη την εποχή. Αυτό το 7 με ακολουθούσε σε όλη την πορεία μου των φοιτητικών μου χρόνων σε πολλά μαθήματα, δεν ξέρω γιατί.
Καθηγητής μας πια στις διάφορες τάξεις, μας έστελνε σε αποτυπώσεις, όπως στις εκκλησίες της Βέροιας (που να ήξερα ότι η μοίρα με έστελνε στον τόπο που θα δημιουργούσα οικογένεια και να περάσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου εδώ, Μία πολύ όμορφη ζωή και οικογενειακή και επαγγελματική διότι παντρεύτηκα Βεροιώτη).
Στο βιβλίο του «Η Λαϊκή Αρχιτεκτονική της Βέροιας» μεταξύ των φοιτητών τους οποίους ευχαριστούσε για τη βοήθειά τους στην συγκέντρωση υλικού για τη μελέτη είναι και το δικό μου όνομα (Βιβή Ζητούνη).
Επίσης μας έστελνε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, όπως Καστοριά, Δωδεκάνησα (Τήλο – Νίσυρο), Πορταριά Πηλίου όπου δημιουργούσαμε ομάδες και ακολουθούσαμε τις υποδείξεις του σε αποτυπώσεις, φωτογραφίες και ιστορία της κάθε περιοχής.
Προσπαθούσαμε τότε να μαζέψουμε υλικό και να σπουδάσουμε αυτό για το οποίο το επάγγελμα μας απαιτούσε, κρατώντας μέσα μας ότι καλό είχε προηγηθεί στην Αρχιτεκτονική και παίρνοντας το σαν βάση να το αξιοποιήσουμε στις μετέπειτα δικές μας μελέτες. Φυσικά το τι περιπέτειες είχαμε στα μέρη που πηγαίναμε για τις συγκεκριμένες μελέτες ο κ. καθηγητής δεν ήταν δυνατόν να τα γνώριζε (εκείνος έβλεπε το τελικό αποτέλεσμα της εργασίας μας).
Το ότι μέναμε μια βδομάδα στην Τήλο στα Δωδεκάνησα διότι το καράβι μας άφησε την μια Δευτέρα και ήλθε την επόμενη να μας πάρει;
Το ότι κοιμόμασταν στρωματσάδα στο σχολείο του χωριού και τρώγαμε κονσέρβες από ένα μπακάλικο διότι όπως μας είπανε ο τελευταίος ψαράς που είχανε είχε πεθάνει πριν λίγες ημέρες και δεν ήταν δυνατόν σε νησί ούτε ένα ψάρι να φάμε;
Το ότι πηγαίνοντας στη συνέχεια στη Νίσυρο σε ένα μοναστήρι το πρώτο πράγμα που ζητήσαμε, ήτανε σαλάτα ντομάτα για να αντικαταστήσουμε τις πολλές κονσέρβες. Με λαχτάρα πήραμε την πρώτη μπουκιά και ανακαλύψαμε μέσα στο λάδι χιλιάδες μυρμήγκια;
Και όμως προχωρούσαμε στις αποτυπώσεις μας με τον ενθουσιασμό της νιότης με ένα στόχο να τελειώσουμε τις σπουδές μας.
Τις ημέρες που βρισκόμασταν στην Πορταριά του Πηλίου είχα κάψει το αριστερό μου χέρι με λάδι και αναγκάστηκα να ξεχωρίσω από την ομάδα και να ασχοληθώ μόνο ζωγραφίζοντας με πενάκι με το δεξί χέρι αποτυπώνοντας το τέμπλο μιας παλιάς εκκλησίας.
Όταν ανέβηκα στο γραφείο του για να δει το σχέδιο, ένα μικρό λαθάκι στην άκρη που είχε σαν αποτέλεσμα μια τεράστια κόκκινη μολυβιά να διαγράψει ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα κάνει.
Ο πρώτος πόνος μεγάλος και θυμός μαζί, το πείσμα μου όμως τεράστιο. Δεν το ξαναέκανα το σχέδιο. Αποτέλεσμα μικρός βαθμός.
Ζήτησα όμως μια δεύτερη ευκαιρία σε κάποια άλλα μέρη της Ελλάδας και συγκεκριμένα στα Κάστρα Λαμίας – Λειβαδιάς και Άμφισσας. Μου την έδωσε (αν και με ταλαιπώρησε αρκετά στέλνοντάς με δύο και τρείς φορές για συμπληρωματικά στοιχεία). Εκτιμώντας όμως την όλη μου προσπάθεια και βλέποντας την έκφραση μάθησης στο πρόσωπό μου, μου έδωσε το 7 που έπρεπε να πάρω για να βγάλω το μέσο όρο και να περάσω. Στην προσπάθειά μου αυτή είχα δύο πολύ καλούς βοηθούς, τους γονείς μου, οι οποίοι κρατούσαν την μετροταινία για τις αποτυπώσεις και μου έδιναν το θάρρος για να συνεχίσω και να τα καταφέρω.
Σε κείνα τα μέρη και συγκεκριμένα στην Άμφισσα με περίμενε μία έκπληξη. Όταν πήγα σε κάποιο φαρμακείο για να ρωτήσω που βρισκόταν η Πολεοδομία για να πάρω κάποια στοιχεία για το Κάστρο της Άμφισσας, ο φαρμακοποιός ακούγοντας το όνομα Νικόλαος Μουτσόπουλος τον αποκάλεσε «ΜΕΓΑΛΟ ΔΑΣΚΑΛΟ» και ότι είχε διαβάσει αρκετά από τα βιβλία του και αισθανόταν δέος για το έργο του.
Εμείς όλοι οι μαθητές του είμαστε υπερήφανοι. Με την καθοδήγησή του περάσαμε τα φοιτητικά μας χρόνια με αναζήτηση και με γερές βάσεις στον επαγγελματικό μας προσανατολισμό.
Κάποτε μετά από χρόνια που τον συνάντησα σε κάποια ομιλία που έκανε στον Ροταριανό Όμιλο Κατερίνης μου είπε ότι το μάθημά του ήταν προαιρετικό. Δυστυχώς κύριε καθηγητά οι φοιτητές αυτοί δεν ήξεραν τι έχαναν. Τις γνώσεις που θα μπορούσαν να πάρουν από εσάς απλόχερα. Τη μαγική χρυσόσκονη που γέμιζε την ψυχή και την καρδιά μας και μας έκανε να ονειρευόμαστε τα θαύματα της ζωής για ένα καλύτερο μέλλον.
Και όπως μεγαλώνουμε και όμορφα παλιώνουμε (όπως λέει και μια παλιά ρήση), κοιτάμε πίσω μας να δούμε τι πήραμε και τι κάναμε. Προσθέτουμε δράσεις, αφαιρούμε επιθυμίες, πολλαπλασιάζουμε τα ζητούμενα και διαιρούμε το έργο μας.
Όλα τα φοιτητικά μας χρόνια, και τα μετέπειτα που τον παρακολουθήσαμε στην πορεία του προσπαθούσαμε να βγάλουμε την τετραγωνική ρίζα στο δικό του έργο και στον ΑΝΘΡΩΠΟ Νικόλαο Μουτσόπουλο.
Τώρα μπορώ να καταθέσω απερίφραστα το αποτέλεσμα της «τετραγωνικής ρίζας» του Νικόλαου Μουτσόπουλου είναι φυσικός αριθμός.
Δηλαδή ακέραιος και με πρόσημο θετικό.
Δάσκαλε έδωσες όλη τη ψυχή σου για τη διάπλαση της δικής μας ψυχής και στόχεψες σωστά προσφέροντάς μας όλες τις γνώσεις σου και την αγάπη σ’ αυτό που πάντα ονειρεύτηκες.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ
και ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ
ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΣΟΥ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ
Βιβή Ζητούνη – Ιατροπούλου
Αρχιτέκτων Μηχανικός
