Του ιερέως
Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Ο εμπνευσμένος υμνογράφος της Εκκλησίας μας, φίλοι αναγνώστες, βάζει στο στόμα του Κυρίου μας αυτό το παράπονο, που έχει στη σκέψη του και του δημιουργεί πόνο στην καρδιά του.
Λαέ μυ, παιδιά μου, τί πρόσφερα εγώ στον καθένα χωριστά και σ’ όλους μαζί και σεις τί μου ανταποδώσατε; Να υπολογίσω την αξία των ευλογιών μου ή το πλήθος των ευεργεσιών μου; Να μνημονεύσω τα υλικά αγαθά που καθημερινά σας προσφέρω ή τα ανυπολογίστου αξίας πνευματικά αγαθά, τα οποία, αν αξιοποιήσετε όπως πρέπει, θα ζήσετε ευτυχισμένοι; Να σας υπενθυμίσω την εκπλήρωση των αιτημάτων σας, εγώ άλλωστε σας έδωσα την υπόσχεση και σας παροτρύνω λέγοντάς σας «αιτείτε και δοθήσεται, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» ή να σας αποκαλύψω το λόγο, που δεν σας έδωσα αυτά που ζητήσατε, γιατί θα σας ζημίωναν;
Και παραθέτει ο υμνογράφος στον ωραιότατο ύμνο του, τις περιπτώσεις που ο Κύριός μας και ο Θεός μας, έδωσε αυτά που μας εξυπηρετούν και μας γεμίζουν την ψυχή μας από χαρά.
Και εμείς, αντί να εκφράζουμε λόγοις και έργοις την ισόβια ευγνωμοσύνη μας, του προσφέρουμε ακριβώς τα αντίθετα, για να αποδείξουμε ότι στην καρδιά μας δεν υπάρχει η βασίλισσα των αρετών αγάπη ούτε στον ευεργέτη μας, ενώ θα έπρεπε να εκφράζεται και για τον εχθρό μας, «αντί του μάννα χολήν, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπάν με, σταυρώ με προσηλώσατε».
Είναι φοβερό πράγμα η αχαριστία, ενώ είναι ουράνια αρετή η ευγνωμοσύνη. Είναι διαστροφή της καρδιάς το κλείσιμό της μπροστά στον ευεργέτη. Είναι παραμόρφωση της ψυχής μας η τιμωρία του ευεργέτη μας, με τον αχάριστο λόγο μας και με την αχαρακτήριστη επιβουλή μας εναντίον του.
Δεν είναι καινούργια θέση αυτή που πήραν όσοι εσταύρωσαν τον Κύριο. Μίλησαν γι’ αυτή και οι άνθρωποι της προχριστιανικής εποχής. Έκαναν λόγο οι σοφοί της αρχαιότητας. Ο αθάνατος λόγος του Θεού αναφέρθηκε πολλές φορές σ’ αυτή τη λέπρα της ψυχής, την αχαριστία.
Στην εποχή της χάριτος ο Κύριος πρώτος την απεκάλυψε στο πρόσωπο και στην ψυχή των θεραπευμένων λεπρών.
«Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν, ο δε εννέα πού;».
Πολλοί, αναρίθμητοι είναι εκείνοι που πληγώνουν το Θεό, ζημιώνουν τον εαυτό τους και τραυματίζουν τον πλησίον τους με την αχαριστία τους.
Όταν έχουμε ανάγκη το Θεό παρακαλούμε. Και όταν τακτοποιηθεί το αίτημά μας, λησμονούμε. Μοιάζουμε σαν το σίδερο που, όταν είναι στη φωτιά, κοκκινίζει και, όταν απομακρυνθεί, κρυώνει και μαυρίζει.
Δείχνουμε αχαριστία προς τον πλησίον μας, με αποτέλεσμα να διασαλεύουμε την αρμονική συμβίωσή μας και να τον κάνουμε σκληρό και ανάλγητο στον πόνο και στη δοκιμασία του άλλου. Τα παιδιά π.χ., ενώ απολαμβάνουν ωκεανούς ευεργεσιών από τους γονείς τους, δεν τους αντιπροσφέρουν και μάλιστα τότε που έχουν ανάγκη ούτε μερικές σταγόνες ευγνωμοσύνης και πολλές φορές περνούν δύσκολες στιγμές σε κάποιο γηροκομείο ή ζουν με την αγωνία του θανάτου καταμόναχοι στο σπίτι τους.
Υπάρχει, δυστυχώς, αδελφός που έδωσε όχι μόνο τον ιδρώτα του, αλλά και το αίμα του στην επιχείρηση, που δημιούργησε με τον αδελφό του και εκείνος τον πέταξε κυριολεκτικά από τη δουλειά τους, εκμεταλλεύτηκε όλα τα δικαιώματά του και τον έστειλε στο ψυχιατρείο. Πνευματικοπαίδια έδειξαν αχαρακτήριστη συμπεριφορά σε εκείνους που φρόντιζαν να τους εξασφαλίσουν το αιωνίως ζειν και άλλοι έδειξαν αχαριστία στους διδασκάλους τους, που πάσχιζαν να τους εξασφαλίσουν το «ευ ζην».
Όλοι καταδικάζουμε τη συμπεριφορά των ανθρώπων που σταύρωσαν τον Κύριο της δόξης και «αντί του αγαπάν Αυτόν, σταυρώ επροσήλωσαν».
Στις καρδιές μας, φίλοι αναγνώστες, μαζί με την αγανάκτηση γεννιέται και η αντιπάθεια γι’ αυτούς. Είμαστε έτοιμοι να εκτοξεύσουμε τους λίθους του αναθέματος εναντίον των σταυρωτών. Όμως, πριν το κάνουμε, ας φροντίσουμε για έναν αυτοέλεγχο, μήπως και εμείς τον ξανασταυρώνουμε με κάποια άλλη μορφή αχαριστίας, που μας αποξενώνει από τη χάρη και την ευλογία του. Πάντοτε, το καλό που μας γίνεται να το γράφουμε στο μάρμαρο, για να μη χάνεται ποτέ, και να το διαλαλούμε, έστω και αν ο ευεργέτης μας επιθυμεί την ανωνυμία.
