Της Χρύσας Μπέκα , Ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια
«Ήταν
μια φορά μια κάμπια που είχε ερωτευτεί ένα λουλούδι. Ήταν οπωσδήποτε ένας
αταίριαστος έρωτας, αλλά το έντομο δεν σκόπευε να αποπλανήσει το λουλούδι ούτε
να κάνει σχέση μαζί του. Ούτε καν ήθελε να του μιλήσει για έρωτα. Ονειρευόταν
μόνο να φτάσει μέχρι το λουλούδι και να το δώσει ένα φιλί. Μόνο ένα φιλί.
Κάθε πρωί και κάθε απόγευμα η κάμπια
έβλεπε τον αγαπημένο της όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μακριά. Κάθε νύχτα,
ονειρευόταν πως τελικά το έφτανε και τον φίλαγε.
Μια μέρα, η μικρή κάμπια αποφάσισε
πως δεν μπορούσε να συνεχίσει να ονειρεύεται κάθε νύχτα το λουλούδι και να μην
κάνει τίποτα για να πραγματοποιήσει το όνειρο της. Έτσι, θαρραλέα, ανακοίνωσε
στους φίλους της τους σκαραβαίους, τα μυρμήγκια και τα σκουλήκια, ότι θα
σκαρφάλωνε στο κοτσάνι, για να φιλήσει το λουλούδι.
Όλοι συμφωνούσαν πως είχε τρελαθεί,
και οι περισσότεροι προσπάθησαν να τη μεταπείσουν, αλλά δεν υπήρχε τρόπος: η
κάμπια σύρθηκε μέχρι τη ρίζα του μίσχου κι άρχισε την ανάβαση. Σκαρφάλωνε όλο
το πρωί κι όλο το απόγευμα αλλά, όταν ο ήλιος κρύφτηκε, οι μύες της είχαν
εξαντληθεί.
«Θα περάσω τη νύχτα πιασμένη απ’ το μίσχο, κι
αύριο θα συνεχίσω να ανεβαίνω. Είμαι πιο κοντά απ’ ότι χτες» σκέφτηκε, παρόλο
που είχε ανέβει μόνο δέκα εκατοστά, ενώ το λουλούδι ήταν πάνω από ενάμισι μέτρο
ψηλό. Ωστόσο, το χειρότερο είναι πως, ενώ η κάμπια κοιμόταν, το γλοιώδες και
υγρό σώμα της γλίστρησε πάνω στο κοτσάνι και η κάμπια ξύπνησε εκεί ακριβώς απ’
όπου είχε ξεκινήσει μια μέρα πριν. Η κάμπια κοίταξε προς τα πάνω και σκέφτηκε
πως έπρεπε να κάνει διπλή προσπάθεια κατά τη διάρκεια της μέρας και να πιαστεί
καλύτερα τη νύχτα.
Οι καλές της προθέσεις δεν ωφέλησαν
καθόλου. Κάθε μέρα η κάμπια σκαρφάλωνε, και κάθε νύχτα γλιστρούσε ξανά μέχρι
κάτω. Ωστόσο, κάθε νύχτα, ενώ γλιστρούσε ασυναίσθητα, συνέχιζε να ονειρεύεται
το ποθητό φιλί. Οι φίλοι της της ζήτησαν να παραιτηθεί από το όνειρο της, ή να
ονειρευτεί κάτι άλλο, αλλά η κάμπια υποστήριξε με λογική, ότι δεν μπορούσε να
αλλάξει το όνειρο που έβλεπε ενώ κοιμόταν κι ότι, αν εγκατέλειπε τα όνειρα της,
θα έπαυε να είναι αυτό που ήταν. Όλα συνεχίστηκαν έτσι για μέρες, μέχρι που ένα
βράδυ..
Ένα βράδυ η κάμπια ονειρεύτηκε τόσο
έντονα το λουλούδι, που τα όνειρα της μετατράπηκαν σε φτερά, και το πρωί η
κάμπια ξύπνησε πεταλούδα, άπλωσε τα φτερά της, πέταξε μέχρι το λουλούδι και το
φίλησε.»
Jorge Bucay
«Βασίσου
πάνω μου»
Τα
όνειρα είναι η δύναμη που κινητοποιεί και καθοδηγεί τη δράση. Η ύπαρξή τους
προσφέρει νόημα στη ζωή μας, επειδή ενεργοποιεί το μηχανισμό εκείνο που δίνει
έμπνευση στις προσπάθειες για επίτευξη. Κάθε όνειρο είναι φορέας θετικής
ενέργειας και έλκει όλες εκείνες τις αόρατες δυνάμεις που συνωμοτούν για την
εκπλήρωσή του. Ωστόσο, ζούμε σε μια πραγματικότητας πολικότητας. Όλα έχουν
πάντοτε δύο πόλους. Κάθε δύναμη βρίσκεται σε μια συνεχή πάλη με την αντίθετή
της. Κάθε όνειρο που κουβαλά τη θετική ενέργεια, συναντά εμπόδια του
αντιμάχονται την υλοποίησή του. Τα όνειρα είναι επιθυμίες που περιορίζονται από
τα πέπλα των φόβων, των αμφιβολιών και των αντιμαχόμενων συναισθημάτων.
Η
ενέργεια ενός ονείρου δεν αρκεί για να προκαλέσει αλλαγές στην πραγματικότητα. Χρειάζεται
το όνειρο να μετατραπεί σε ρεαλιστικός στόχος. Με άλλα λόγια, χρειάζεται η
φαντασία να μετουσιωθεί σε συγκεκριμένη δράση. Ο στόχος διαφέρει από το όνειρο,
επειδή κουβαλά συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, στρατηγική επίτευξης και συστηματική
προσπάθεια. Στόχος σημαίνει δέσμευση και ανάληψης ευθύνης και πληροί κάποιες
προϋποθέσεις. Ο αποτελεσματικός στόχος είναι:
Συγκεκριμένος,
δηλ, έχει ξεκάθαρα βήματα δράσης και πλάνο εναλλακτικών επιλογών. Ο στόχος
«θέλω να χάσω κιλά», είναι ελλιπής και αόριστος. Θα πρέπει να γίνει
συγκεκριμένο πλάνο δράσης πχ «Θέλω να χάσω 3 κιλά σε 2 μήνες».
Μετρήσιμος,
δηλ, να μπορεί κανείς να αξιολογήσει το βαθμό προόδου στις επιμέρους
στρατηγικές προς την επίτευξη του στόχου.
Εφικτός,
δηλ, σύμφωνος με τις ρεαλιστικές ικανότητες και τις δεξιότητές μας σε σχέση με
τις εξωτερικές δυνατότητες που προσφέρονται τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Ρεαλιστικός,
δηλ, με γνώμονα τα κριτήρια που ορίζουν τις δυνατότητες και τους
περιορισμούς του πλαισίου δράσης.
Χρονικά
προσδιορισμένος, δηλ, να υπάρχει η πίεση ενός καθορισμένου χρονικού διαστήματος
που θα προσφέρει δομή στο στόχο και το κίνητρο για την άμεση υλοποίησή
του.
Η πραγματοποίηση των στόχων απαιτεί
υπέρβαση της αντίρροπης δύναμης της «συνήθειας», που στηρίζεται στην απογοήτευση,
την αναβλητικότητα και τη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Οι στόχοι είναι η πυξίδα της
ζωής που δεν εκβιάζουν την πραγματικότητα, αλλά χαρτογραφούν με επιμονή και
αφοσίωση την προσωπική μας Ιθάκη.
