Γράφει
ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
Κάποια μέρα του Ιουλίου 1904, παρουσιάστηκε στον Έλληνα Πρόξενο Λάμπρο Κορομηλά στη Θεσσαλονίκη ο γνωστός Γάλλος δημοσιογράφος και διπλωμάτης της πατρίδας του Παγιαρές. Ζητούσε ένα βοηθό για να τον ξεναγήσει κατά την περιήγησή του στη Μακεδονία.
Ήταν η εποχή του Μακεδονικού Αγώνα(1904-1908). Σκοπός ήταν να γνωρίσει από κοντά το ελληνικό αντάρτικο και να στείλει τις ειδήσεις του στην εφημερίδα«Ο ΧΡΟΝΟΣ» στο Παρίσι Ήταν ένας φιλέλληνας Λεβαντίνος γεννημένος στη Σμύρνης από όπου και καταγόταν, Ήξερε, μάλιστα και λίγα Ελληνικά.
Ο Πρόξενος προθυμοποιήθηκε και του σύστησε να πάρει μαζί του ως υπηρέτη έναν υπάλληλο που γνώριζε τις περιοχές, ο οποίος του συστήθηκε ως αγωγιάτης. Του είπε ότι ήταν ντόπιος αγωνιστής και εχθρός των κομιτατζήδων που κακοποιούσαν τον ελληνικό πληθυσμό της Μακεδονίας.
Ξεκίνησαν λοιπόν το κοπιαστικό τους ταξίδι
. Ανέβηκαν στα βουνά της Μακεδονίας και εκεί επισκέφτηκαν τα λημέρια των ανταρτών. Συνάντησαν τους οπλαρχηγούς, καπετάν Ακρίτα(ανθυπολοχαγό Κ. Μαζαράκη) τον καπετάν Άγρα( ανθυπολοχαγό Αγαπηνό Τέλλο) και πολλούς άλλους οπλαρχηγούς. Στο βιβλίο του «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΘΥΕΛΛΑ» περιέχονται όλες οι επισκέψεις του στη Μακεδονία με λεπτομέρεια και ειλικρίνεια. Μετέδωσε σε καυστική γλώσσα στην εφημερίδα του τις μεροληπτικές σε βάρος της Ελλάδος ξένες ανταποκρίσεις.
«Οι ανταποκρίσεις που διάβαζα στο Παρίσι,» γράφει «δεν μου ενέπνεαν καμία εμπιστοσύνη. Ήξερα με ποιο τρόπο κατασκευάζουν μια είδηση από το τίποτε και πως παραποιούν την αλήθεια. Δεν πίστευα παρά μόνο τη δική μου μαρτυρία».1
Υποστήριξε τις ελληνικές θέσεις τις οποίες κατέγραψε στο βιβλίο του «ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ». Τα ταξίδια ήταν κουραστικά και ο αγωγιάτης του έπρεπε να φροντίζει με υπακοή το «αφεντικό του». Να του συμπαρασταθεί στις κακουχίες και τις αρρώστιες του χειμώνα. Να του καθαρίζει και να του βάφει τακτικά τις μπότες. Να ανέχεται όλες τις ιδιοτροπίες του. Όταν χωρίστηκαν στο Προξενείο μετά τις περιοδείες του είπε στον Κορομηλά. «Ήταν λίγο χαζός.»
Ο καιρός όμως έχει πολλά γυρίσματα και ανατροπές. 2
Πολλά χρόνια αργότερα, το 1918, όταν είχε τελειώσει ο Α’ Π,Π. και η Τουρκία υπέγραψε τη Συνθήκη του Μούδρου και την υποταγή της( 30 Οκτωβρίου 1918) η Ελλάδα βρέθηκε στο πλευρό των νικητών.
Στο Παρίσι οι ηγέτες, μαζί και ο Έλληνας πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, συνεχίζουν τις ατέρμονες συζητήσεις τους, για την τύχη της Ευρώπης. Στην Κωνσταντινούπολη όταν βρέθηκε είχε προσκληθεί από την Ελληνική Πρεσβεία και ο Παγιαρές, επίσημος καλεσμένος σε κάποιο γάμο ενός αξιωματικού του ελληνικού στρατού.
Στην είσοδο της υποδοχής των καλεσμένων ένιωσε τη μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του. Παρατηρεί επίμονα τον Έλληνα Ναύαρχο που τον υποδέχεται με ένα πλούσιο χαμόγελο. Προσπαθεί να θυμηθεί που έχουν συναντηθεί. Όταν του έγινε η αποκάλυψη δεν μπορούσε να το πιστέψει.
Ήταν αδύνατο να φανταστεί ότι ο υπηρέτης που είχε, ο Μιχάλης, στις περιηγήσεις στα χωριά της Μακεδονίας, είναι τώρα ό Έλληνας Ναύαρχος Γιώργος Κακουλίδης, Αρχηγός του ελληνικού στόλου στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης. Στη συνέχεια συναντούν το στρατηγό Κ. Μαζαράκη-Αινιάν που γνώρισε στη Μακεδονία, ως καπετάν Ακρίτα, Τώρα είπε στο ναύαρχο: « Ω! εγώ πάντοτε το είχα καταλάβει ότι είσαστε ένας ευγενής». Το γεγονός αναφέρει ο Χρήστος Νεράντζης στο έργο του « Ο Μακεδονικός Αγώνας» Συναντήθηκαν, βέβαια, και στο πλοίο «Αβέρωφ». 2
Ο Γιώργος Κακουλίδης ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. «Γεννήθηκε στο χωριό Τσίτη του Πόντου. Το 1890 τελείωσε τη σχολή Ναυτικών Δοκίμων με ΑΡΙΣΤΑ. Από το 1894 έως το 1901 υπηρέτησε για να τελειοποιήσει την εκπαίδευσή του στο Γαλλικό και το Ρωσικό στόλο. Το 1904 με αίτησή του τέθηκε σε διαθεσιμότητα για να πάρει μέρος στο Μακεδονικό Αγώνα. Περισσότερο γνωστός είναι ως Μακεδονομάχος. Γνώστης της Γαλλικής ,της Ρωσικής και της Τουρκικής γλώσσας, άσκησε διάφορα ετερόκλητα επαγγέλματα όπως, του υπηρέτη στο Προξενείο, του δασκάλου σε χωριά και του αγωγιάτη μεταφέροντας ανθρώπους εμπορεύματα, ανθρώπους και όπλα με κύριο σκοπό να κάνει κατασκοπία σε βάρος του εχθρού».3
Οι δραστηριότητές του μετά την αποχωρισμό του με το Γάλλο δημοσιογράφο ο Γιώργος Κακουλίδης έδρασε ως οπλαρχηγός ανταρτικής ομάδας 20 παλικαριών με άλλους οπλαρχηγούς στην περιοχή της Γευγελής, στην Κ. Μακεδονία άλλοτε μεταμφιεσμένος σε ζωέμπορο και άλλοτε ως δάσκαλος στα ελληνικά σχολεία.
Μετά το Μακεδονικό Αγώνα θα επανέρθει στο πολεμικό ναυτικό και όπως ο ίδιος διηγείται στη συνέντευξη που έδωσε « υπηρέτησα συνεχώς στο Ναυτικό μας. Έτσι επιβαίνοντας στο δοξασμένο θωρηκτό μας»ΑΒΕΡΩΦ» είχα την τιμή τη 13η Νοεμβρίου 1918 να μπω μαζί με τους συμμαχικούς στόλους στην Κωνσταντινούπολη και να αγκυροβολήσω απέναντι στα ανάκτορα του Ντολμά Μπαξέ. Λίγους μήνες αργότερα στις 12 Μαΐου 1919 είχα πάλι τη χαρά να παραστώ στην κατάληψη της Σμύρνης από τα Ελληνικά στρατεύματα επιβαίνοντας στο θωρηκτό «ΚΙΛΚΙΣ» .4
Να θυμίσουμε ότι ο ίδιος είχε την ευθύνη και την οργάνωση της απόβασης μαζί με τον Άγγλο Ναύαρχο Κάλθροπτ . Μετά τον πόλεμο και την αποστρατεία του θα αναδειχθεί εξέχουσα προσωπικότητα και θα γνωρίσει πολλά πολιτικά αξιώματα. Η πατρίδα αλλά και όλοι οι Έλληνες του οφείλουμε απεριόριστη ευγνωμοσύνη και θα τον τιμούμε με βαθύ σεβασμό πάντα για τους αγώνας του.
Βιβλιογραφία.1. Ι. Κ. Μαζαράκης –Αινιάν. «Ο Μακεδονικός Αγώνας» σελ. 86-87.Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ 2. M.Paillares. «Η Μακεδονική θύελλα» σελ.211 εκδ. Τροχαλία. 3.Εγκυκλοπαίδεια-Ποντιακού Ελληνισμού-τόμος 4ος σελ. 160. 4.Αντιγόνη Μπέλλου-Θρψιάδου «Μορφές Μακεδονομάχων»
συνεχίζεται...
