Του Γιάννη Καμπούρη
Έλα ντε … τι έχει το έρμο το δημόσιο και πεθαίνει εδώ και χρόνια και ακόμα να πεθάνει (!) … και να πεις ότι τόσοι και τόσοι που πέρασαν από εκεί ψηλά δε «νοιάστηκαν» γι αυτό … και όμως κανείς δεν βρήκε το φάρμακο ώστε να γιάνει επιτέλους και μαζί με αυτό και εμείς !
Μεταξύ μας όμως δεν πρόκειται να γιάνει … όχι ότι δε μπορεί, αλλά σε όλους μας - μάλλον - συμφέρει η αρρώστια του … ακόμα και νεκρό να είναι, εμείς θα το κρατάμε με «μηχανική» υποστήριξη … τι τρέχει λοιπόν ;
Ας δούμε που έγκειται το κέρδος από την «αρρώστια» του και ας ξεκινήσουμε από αυτούς που το διαφεντεύουν, από τους «καπεταναίους» που ορίζουν τη ρότα του … εδώ η αναφορά δεν έχει να κάνει με αυτήν την ίδια την κυβέρνηση … μιλάμε για αυτούς που προΐστανται των κάθε είδους φορέων, οργανισμών κλπ του δημοσίου, αυτούς που με την ικανότητα ή μάλλον ανικανότητά τους ή ακόμα και από «πολιτική σκοπιμότητα» μπορεί να ρίξουν το «καράβι» τους σε ξέρα ή ύφαλο, κοντολογίς να το βουλιάξουν.
Αρχικά να μετρήσουμε πόσοι είναι οι υποψήφιοι «καπεταναίοι» … έχουμε και λέμε … περίπου 500 οι υποψήφιοι βουλευτές από ένα κόμμα ανά την επικράτεια … αν σε αυτούς προσθέσουμε και τα κάθε είδους στελέχη του, κάτι από κεντρικές επιτροπές, κάτι από πολιτικά γραφεία, κάτι από τις ανά τη χώρα κομματικές οργανώσεις κλπ, ε τότε ο αριθμός τους εκτοξεύεται ίσως και σε κάποιες χιλιάδες.
Από αυτούς, άντε καμιά 150αρια να γίνουν βουλευτές - μιλάμε για το πλειοψηφούν κόμμα … αυτοί εντάξει διασφαλίζουν το καθημερινό, όλοι οι άλλοι τι θα γίνουν ;
Θα καταλήξουν στην ανεργία ή θα ξαναγυρίζουν στο στίβο της βιοπάλης ;
Όχι δα … τη μια μέρα να παλεύεις και να διεκδικείς να σώσεις την Ελλάδα και την άλλη να παλεύεις για τον άρτο τον επιούσιο … ε είναι λίγο κατάντια !
Έτσι λοιπόν για όλους αυτούς το εκάστοτε πλειοψηφούν κόμμα φροντίζει να βρει μια φωλίτσα και το δημόσιο είναι πάντα μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά που τους χωρά όλους … έτσι κάπως ξεκινά η μοιρασιά … εσύ θα πας διοικητής εκεί, εσύ σύμβουλος εκεί και όλοι ευχαριστημένοι και χαρούμενοι.
Ως εδώ όλα καλά … αλλά αναρωτιέμαι, ποια σχέση έχουν όλοι αυτοί με την θέση που καλούνται να υπηρετήσουν ως πολιτικοί προϊστάμενοι … μεταξύ μας τολμώ να εικάσω ότι στην πλειονότητά τους καμιά … από τη μια μέρα στην άλλη βρίσκονται σε ένα περιβάλλον ουσιαστικά «ξένο» και απαιτητικό, με την «υποχρέωση» να το διαχειριστούν σε όλα τα επίπεδα του.
Από εκεί και πέρα δε θέλει και μεγάλη φαντασία για τη συνέχεια … οι μικρές ή μεγάλες αστοχίες που μοιραία θα χαρακτηρίσουν τη θητεία τους, αθροιστικά θα κάνουν τη μεγάλη διαφορά, το λογαριασμό της οποίας όμως θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι εμείς οι τρίτοι … σε όλα αυτά αν συνυπολογίσουμε και την «έμφυτη» ανάγκη της πολιτικής τους διαιώνισης, τότε τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται.
Και για να μη βγάζουμε και εμείς την ουρά μας από έξω, μας βολεύει και εμάς αυτή η κατάσταση … δεν υπάρχει περίπτωση, όλο και κάποιος δικός μας θα βρίσκεται κάπου εκεί ανάμεσα τους … όχι τίποτα άλλο να ικανοποιήσει βρε αδελφέ το ρουσφέτι ή ρουσφετάκι μας.
Και να μην κρυβόμαστε, είναι αυτά που τελικά έριξαν έξω λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους, και οτιδήποτε κρατικό και να μην ξεχνάμε βέβαια και τα κάθε είδους ταμεία … είναι όλα αυτά - όσο και να μην μας αρέσει - που οδήγησαν το κράτος μας στην χρεωκοπία.
Τι πρέπει να γίνει … αρχικά να διευκρινίσω ότι δε μπορεί κανένας φορέας να λειτουργεί χωρίς πολιτική διοίκηση … άλλο όμως η πολιτική διοίκηση και οι πολιτικές και άλλο ο σχεδιασμός και η υλοποίηση επιχειρησιακών πλάνων … το διοικητικό συμβούλιο χαράζει πολιτικές, αλλά οι πολιτικές αυτές μετουσιώνονται σε πράξη από τον ειδικό με το ανάλογο επιστημονικό υπόβαθρο και εμπειρία.
Στη λογική αυτή θα έλεγα ότι ένα συγκροτημένο και κυρίως αποτελεσματικό μοντέλο δημόσιας διοίκησης, είναι αυτό που προσιδιάζει στη λειτουργία μιας ανώνυμης εταιρείας … εκεί ναι μεν υπάρχει διοικητικό συμβούλιο αλλά ο διευθύνων σύμβουλος είναι αυτός που χαράζει τα επιχειρησιακά πλάνα με την έγκριση βέβαια του συμβουλίου, έχοντας παράλληλα αυξημένες αρμοδιότητες και το κυριότερο … οποιαδήποτε απόφαση προκαλέσει «εν γνώσει» τους ζημία, συνεπάγεται επιμερισμό της ζημίας και προσωπικά σε όσους συμμετείχαν στην απόφαση.
Η επιλογή λοιπόν του «διευθύνοντα συμβούλου» μπορεί να αποτελεί ευθύνη του διοικητικού συμβουλίου, αλλά με τη δαμόκλεια σπάθη της συλλογικής ευθύνης αλλά κυρίως της προσωπικής ευθύνης για τυχόν «αστοχίες», δε νομίζω να βρεθούν και πολλοί που θα τολμήσουν να επιλέξουν έναν άχρηστο για τη θέση αυτή … και θα μετρούν δυο και τρεις φορές τις αποφάσεις τους, μπας και κάτι τους ξέφυγε.
Αυτή η περιγραφή αρκετά απλουστευμένη βέβαια, ελπίζω όμως να δίνει μια αχνή έστω εικόνα ενός διαφορετικού μοντέλου διοίκησης, που απέχει από τη συναλλαγή στο διαμοιρασμό των κυβερνητικών θέσεων που κυριαρχεί στο σημερινό καθεστώς … ίσως μάλιστα να υπάρχουν και άλλα αξιόπιστα και αποτελεσματικά μοντέλα διοίκησης ... και βέβαια κάποια στιγμή να εκτιμήσουμε και τη χρησιμότητα των κάθε είδους φορέων.
Βέβαια όλα αυτά πρέπει να συνοδεύονται και από μια πολιτική αποκέντρωσης … αποκέντρωση που θα διασφαλίζει τη δυνατότητα αυτοτελούς επιχειρησιακού σχεδιασμού από τη μεριά του κάθε φορέα, απαλλαγμένης από ασφυκτικά διοικητικά πλαίσια που ουσιαστικά ακυρώνουν την όποια δυνατότητα του, για επιχειρησιακό σχεδιασμό προσαρμοσμένο στα τοπικά αλλά και ειδικά δεδομένα … τέλος οι όποιες επιμέρους διαδικασίες, πρέπει να είναι σαφώς προσδιορισμένες και να μην αφήνουν περιθώρια ερμηνειών και παρερμηνειών.
Αν λοιπόν αποφασίσουμε κάποτε ότι θέλουμε ένα αποτελεσματικό, οργανωμένο και χωρίς «παρεκτροπές» και «αρρώστιες» δημόσιο, πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τη δομή και τη λειτουργία του … και επιτέλους να υπάρχει πραγματικό κόστος σε όσους «αλληθωρίζουν» σε βάρος του με την πρόχειρη δικαιολογία … «αναλαμβάνουμε το πολιτικό κόστος»!
