Γράφει η Όγλα Κουτμηρίδου - Μεταξά
Είναι αστέρι αυτό που
μου χαμογελά;
που φως πολύ τα μάτια
μου σκιάζει
και προσπαθεί την
θλίψη να μου πάρει.
Μία τέτοια μέρα σαν
και αυτή
γεμάτη μυρωδιές και πίκρα.
Από την μια η αστροφεγγιά και αυτό την
άλλη το σκοτάδι.
Τί και αν το άστρο μου χαμογελά.
Τί και αν το φως του με τρομάζει.
Εγώ την διάλεξα την μοναξιά.
Και δεν την δίνω πουθενά. Είναι κομμάτι
της ψυχής μου.
Μ’ αρέσει αυτό το φως του φεγγαριού που
κρύβεται μεσ’ στην ομίχλη
που ψιθυρίζουν τα πουλιά ένα δικό τους
παραμύθι.
Αυτό το πέρασμα απ’ την ζωή όπως και
νάχει είναι ίδιο.
Τί και αν φορώ κορδέλα στα μαλλιά,
τί κι αν φορά καπέλο.
Δεν χαμηλώνω την ματιά… Κοιτώ με θάρρος
το φεγγάρι
θαρρώ πως κι αυτό χαμογελά
κλείνει το μάτι πονηρά.
Θέλει να πάρει τη θλίψη, μακριά και την χαρά,
κουβάρι να τις κάνει.
Έρχονται μέρες γιορτινές, να φύγουν
θέλω κι αυτές
γέμισε το σπίτι από σκιές, φοβάμαι να το λέω.
Όχι! Πίσω μου πια δεν κοιτώ παρά μονάχα
μπρος μου.
Καλύτερα βήματα δειλά, παρά τον φόβο
στην καρδιά.
Όχι πια σκέψεις σκοτεινές, μόνο χαρές
αληθινές.
Είναι τ’ αστέρι που οδηγεί, για να μου
κλείσει την πληγή
την θλίψη να μου πάρει…
Να διαλυθούνε οι σκιές να πάψει το σκοτάδι.