Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
η νέα χρονιά ήδη ξεκίνησε και θα είναι η χρονιά της ολοκλήρωσης της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ της πατρίδας. Δεν θα διστάσω, να ζητήσω συγνώμη και με κεφαλαία γράμματα, όταν πειστώ ότι οι επόμενες γενεές δεν κινδυνεύουν.
Για την ώρα, ανοίξαμε τους ασκούς του αιόλου, και είπαμε ναι, στην αναδιάρθρωση των συνόρων, που είναι προφανές, ότι «μαγειρεύεται», από τα αρμόδια κέντρα!
Προχωρώντας, συναντάμε την Ανγκέλα, που ήλθε να δει τον αγαπημένο της, Αλέκση, και σας έχω αποκλειστικές πληροφορίες.
Η καγκελάριος απαίτησε στη συνάντησή τους, να ακούγεται το τραγούδι με τη φωνή της Δούκισσας, σε στίχους Τάκη Μουσαφίρη και,
«αλήτη απόψε είναι η βραδιά σου,
αλήτη απόψε κάνε με ότι θες,
ν’ αγκαλιαστούμε και να πάρουμε φωτιές,
να καούμε σαν τις καλαμιές».
Ποιος θα περίμενε τέτοιον έρωτα με … τις γερμανικές αποζημιώσεις!
Φίλοι μου,
εκτός από τους εθνομηδενιστές, για τους οποίους δεν υπάρχει πατρίδα, αλλά μόνο ότι «φάμε και ότι πιούμε», για αυτό και η εμμονή της καρέκλας, υπάρχουν και οι άλλοι, οι οποίοι πιστεύουν ότι εκτός από το παρόν, υπάρχει και το παρελθόν, που διδάσκει για το μέλλον.
Αυτοί οι άλλοι, βρίσκονται σε «μελαγχολία», αφού πλέον καταλαβαίνουν, ότι εκτός από την οικονομική χρεοκοπία, ξεκίνησε και η εθνική!
Είναι εκείνοι, που περιμένουν να «πιαστούν», να γατζωθούν από κάπου, για να συνεχίσουν.
Πολλές φορές αρκεί και ένα τηλέφωνο, για να τους δυναμώσει!
Έτσι συνέβη και με μένα, ανήμερα του Αη Γιαννιού!
Στην άλλη άκρη του τηλεφωνικού καλωδίου, ο φιλόλογός μου, ο οποίος πήρε, να μου ευχηθεί.
Όπως καταλαβαίνετε, η χαρά και η συγκίνηση μεγάλη.
Να σε θυμάται ο δάσκαλός σου, ενώ έχουν κυλήσει 30 χρόνια και πλέον!
Άλλα χρόνια τότε. Άλλες κοινωνίες. Πιο ανθρώπινες, πιο προσωπικές!
Τώρα έχουμε την ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης.
Όλα είναι ίδια. Γατιά, σκυλιά, αρσενικά, θηλυκά, παχουλοί, κομψοί!
Αφού ξεπεράστηκε η αρχική «αμηχανία», περάσαμε στα ουσιώδη.
Πως βλέπετε την τρέχουσα κατάσταση της πατρίδας, κύριε καθηγητά!
Τι να σου πω, δεν βλέπεις, κουτός δεν είσαι!
Η χώρα εδώ και χρόνια κάνει παρέλαση.
Την παρέλαση των σκουπιδιών, της ξεφτίλας, της διάλυσης, της χρεοκοπίας των πάντων.
Στη σημαία βρίσκεται η κακομαθημένη παρέα του πεζοδρομίου, λαίλαπα με όλη τη σημασία της λέξης! Διαφωνείς;
Φυσικά και όχι. Και εάν μάλιστα, οι δημοκρατικοί θεσμοί, δεν είχανε γερά θεμέλια, το πολίτευμα θα είχε καταρρεύσει! Το προσπαθούνε άλλωστε με κάθε τρόπο. Απλά δεν τους έχει βγει ακόμη.
Δεν βλέπω αντίδραση όμως κύριε καθηγητά;
Δεν βλέπεις αγόρι μου, διότι στην παρέλαση συμμετέχουνε και οι άλλοι, οι οποίοι δεν έχουν κάνει την αυτοκριτική τους και κατά συνέπεια και την κάθαρσή τους.
Ίδιοι και απαράλλαχτοι, οικογενειοκρατία και όποιος αντέξει!
Πουθενά, φιλότιμο και αγάπη για την πατρίδα.
Το συμφέρον μας μόνο και το εγώ μας.
Πως θα δείξουμε ότι είμαστε κάποιοι, ενώ στην ουσία είμαστε τυχοδιώκτες, φελλοί, μηδενικά, …
Και το κακό Γιαννάκο μου, είναι ακόμη μεγαλύτερο, διότι η παρέλαση δεν έχει θεατές, ή μάλλον έχει λίγους.
Ο λαός που θα έπρεπε, να βρίσκεται στους θεατές, συμμετέχει και αυτός στην παρέλαση, δυστυχώς.
Στους θεατές βρίσκονται λίγοι, σαν τον εύζωνα που σε συνθήκες ψύχους, στέκεται ακίνητος με την κάπα του και ενημερώνει τον άγνωστο στρατιώτη, ότι βρισκόμαστε εδώ και ζούμε λεύτεροι, χάρη στη θυσία του!
Αλλά τι σου λέω, δεν τους έχει ζήσει;
Πολλοί από τους πενηντάρηδες που είναι στα βουλευτικά έδρανα, μαζί σου δεν ήταν στα αμφιθέατρα; Τους ξέχασες κιόλας;
Τι αγώνες κάνατε μαζί, τι ξενύχτια, τι συνεδριάσεις, εγώ θα στα θυμίσω;
Παλεύουμε έλεγες για ιδέες, για αξίες, για ιδανικά, για την πατρίδα!
Είχες «καταφέρει» από το τίποτα, να προχωρήσεις και κάποια στιγμή τα κλώτσησες όλα και έφυγες. Πόσοι σου είχανε πει τότε, μην φεύγεις, μείνε, θα προχωρήσεις, είναι άδικο να τα παρατήσεις!
Εθνικά θέματα, δεν διαπραγματεύομαι έλεγες και ξαφνικά, εξαφανίστηκες.
Είκοσι εννέα κατασκευαστές, σε κάνανε αόρατο!
Πες μου, ρε Γιαννάκο, τώρα που υπάρχει η χρονική απόσταση, και βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα, μετάνιωσες;
Φυσικά και όχι, κύριε καθηγητά.
Μην ξεχνάτε, έλεγα και τότε, ότι κινδυνεύω να με πνίξουν τα κόπρανα, τόση η μπόχα των θέσεων και των «αξιωμάτων».
Ναι, αλλά τα παράτησες!
Μου μείνανε όμως, φίλοι, αγνοί συναγωνιστές, τους οποίους τους θυμάμαι, με συγκίνηση και αναπολώ, …
Αφού όμως δε συνέχισες και εξαφανίστηκες, το σύστημα σε νίκησε!
Σε αυτό το σημείο φίλοι μου, σιωπή στο τηλέφωνο.
Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Και οι δύο περιμέναμε την ίδια απάντηση, αλλά κανείς δε μιλούσε!
Πες μου τι κάνει η σύζυγος, τα τέκνα, …
άλλαξε θέμα, ο δάσκαλός μου!
Καλά, όλοι με τον καθημερινό τους αγώνα!
Αφού δεν απάντησες προηγουμένως, πες μου, τουλάχιστον, πως σε αντέχει το έτερον ήμισυ!
Τι να σας πω, και εγώ είναι πολλές φορές που αναρωτιέμαι και δεν έχω απάντηση, αν και πιστεύω, είναι η πεποίθηση που έχει και καλώς την έχει, πως σε δύσκολες στιγμές που θα αντιμετωπίσει η οικογένεια, το ατελείωτο κορμί μου θα γίνει ασπίδα προστασίας.
Τι μυρμιδόνας είμαι άλλωστε!
Το έχουμε ξαναπεί, την οικογένεια δεν την ακουμπά κανείς, πρόκειται για κάτι το ιερό!
Κύριε καθηγητά, συνέχισα με δυνατή φωνή.
Άντε αγόρι μου, πες το να το ακούσω. Τα ογδόντα ένα, έκλεισα.
Αγαπημένε μου δάσκαλε, το έτερον ήμισυ, πάρα πολλές φορές μου λέει, με παράπονο.
Όλο τους άλλους σκέφτεσαι!
Οι άλλοι κύριε καθηγητά είναι οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου, οι συγγενείς τους, τα παιδιά τους, είστε εσείς, οι φίλοι σας, οι …
Όλοι αυτοί, γνωστοί και άγνωστοι, είναι η πατρίδα μου!
Κατά συνέπεια, από τη στιγμή που συνεχίζω να τους σκέφτομαι, δηλαδή να αγωνιώ για την πατρίδα μου, η απάντηση είναι, …
Πες να το ακούσω, Γιαννάκο μου!
Το σύστημα δεν με έχει νικήσει ακόμη!
Μπορεί να μπήκανε στην πόλη οι οχτροί, αλλά εγώ παραμένω εδώ, είμαι ακόμη ζωντανός, παραμένω ακόμη Έλληνας!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!
Με τις αλλαγές που θα γίνουν στο σύνταγμα της γειτονικής χώρας, θα υπάρχει όρος που θα λέει, ότι ποτέ ξανά δεν θα αναθεωρηθεί το σύνταγμά τους!
